Koen Strobbe (57) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Ouder worden gebeurt in stapjes. Eerst via babystapjes, kleine dingen die haast ongemerkt in je leven sluipen: je recupereert minder snel van een nachtje feesten en je kuiten blijven wat langer stram na een extra lange wandeltocht. Dat soort dingen. Maar op een dag beslist het lot om de turboversnelling in te schakelen en krijg je plots een reuzenstap te verwerken. Bijvoorbeeld als, na een lang leven samen, opeens je partner wegvalt.
“Je merkt al heel snel dat je zal moeten aanvaarden dat niet alles opnieuw hetzelfde zal worden als voordien, toen je nog met twee was”
Dat is wat Ilses mama op dit ogenblik meemaakt. Ze krabbelt langzaam maar volhardend overeind na de mokerslag die het verlies van haar man de voorbije zomer was. Tijdens zo’n verwerkingsproces merk je natuurlijk al heel snel dat je zal moeten aanvaarden dat niet alles opnieuw hetzelfde zal worden als voordien, toen je nog met twee was. Zolang je samen was, werd er veel gemaskeerd.
De kinderen werden groter en verlieten het huis: niet zó erg, want uiteindelijk belandde je met je partner opnieuw in de situatie van toen je nog jong was en er nog geen kinderen waren. Iemand van je tweeën werd ernstig ziek: de ander trok hem er wel door, en kijk: ook dat kwam goed. Je werd sámen ouder, wat dat proces makkelijker maakte om te aanvaarden.
Maar nu haar man is weggevallen, heeft dat ouder worden vanzelf een grotere impact. Een tijd geleden brak ze haar voet en mocht ze niet stappen: plots was ze wel erg afhankelijk van haar kinderen en kwam er voor het eerst in haar leven een poetshulp in huis. Voor dat laatste was heel wat overtuigingskracht nodig van Ilse en haar broer. Gelukkig is ondertussen alles goed genezen.
Bij dat knagende verdriet om het verlies van je partner zijn de vele momenten dat je nu alleen bent het hardst. Dat kan nog zo goed opgevangen worden door je kinderen en familie, maar hoe je het draait of keert, je bent toch vaker alleen in dat grote huis. De stilte die vroeger gevuld werd door lange gesprekken, bijt nu om zich heen.
De avonden en nachten zijn het moeilijkst, want dan is het niet alleen stil in huis, maar valt ook buiten alles stil. Geluiden waaraan je vroeger geen aandacht schonk, maken je plots een beetje bang. Je gaat kijken waar dat gekraak in de garage vandaan komt, je controleert twee keer of alle deuren wel goed op slot zijn: je voelt je gewoon banger en kwetsbaarder. Opeens hoor je ook veel vaker verhalen over inbraken in de buurt, of iemand die uitgleed op de trap en uren op hulp moest wachten, dat soort dingen.
“Zo’n alarm is voor Ilses mama een zoveelste manier van toegeven dat er iets onherstelbaar veranderd is”
Toen Ilse zag hoe dat gevoel van onzekerheid bij haar mama langzaam sterker werd, stelde ze op een gegeven ogenblik voor om een alarm te laten installeren. Ik denk dat haar moeder dat voorstel eerst als een soort shock aanvoelde: waarom nu plots een alarm? We woonden hier toch al die tijd zónder? Dit was geen babystapje, maar een grote verandering in haar leven. Als je jong bent en je kijkt te veel naar die zeemzoete tvreclame voor dat bepaalde merk van alarminstallaties, waarbij koppeltjes elkaar dromerig aankijken en dan vol overtuiging zeggen: ‘Ik denk dat we er ook één moeten nemen’, dan koop je zo’n alarm als een soort modeverschijnsel dat bij je leven hoort, zoals een nieuw zitmeubel of een auto. Je denkt er nauwelijks bij na.
Maar bij Ilses mama betekent zo’n alarm veel en veel meer. Het is een zoveelste manier van toegeven dat er iets onherstelbaar veranderd is en dat je nu meer hulp nodig hebt dan voordien. Logisch dus dat haar eerste reactie op Ilses voorstel ronduit negatief was: te duur, te omslachtig, kortom niet nodig. ‘Geef haar maar de tijd om aan de gedachte te wennen. Om zichzelf, voor de zoveelste keer de laatste maanden weer maar eens kwetsbaar op te stellen’, zei Ilse telkens ik vroeg hoe het nu met dat alarm zat.
Na lang aarzelen is het alarm er uiteindelijk toch gekomen, met veel morele steun van haar kinderen en dankzij de geduldige uitleg van een begripvolle installateur. En naast een zoveelste toegeving, betekent dat biepje, dat bij het slapengaan de bewaking van het huis bevestigt, hopelijk ook: je bent misschien wel alleen, maar je staat er niet alleen voor. De mensen die je graag zien zijn er nog.
LEES MEER VAN KOEN STROBBE:
- Koens column: “Vele wokers hebben geen zin voor relativering”
- Koens column: “Ik word vijf keer doorverbonden voor de verbinding doodleuk verbroken wordt”
- Koens column: “In plaats van kattendrolletjes vinden we nu een dode muis of vogel op ons terras”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!