“Deze week is een mix van dutjes na de feesten, filmmarathons en bezinning rond de open haard”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over even stilstaan in de tijd

De vakantieweek tussen kerst en nieuwjaar is een van de zaligste van het jaar. Het lijkt wel of de wereld helemaal stilligt. Alles is anders dan normaal. Dagen zijn niet gewoon dagen: ze zijn een mix van dutjes na de feesten, onverwachte filmmarathons en momenten van bezinning bij de open haard, met een kop warme chocolademelk of glühwein die onze binnenkant verwarmt.

Het is helemaal oké om de kalender even uit het oog te verliezen. Maandag of dinsdag? Maakt niet uit. Het voelt als een betoverende tijd in een feestelijke droomwereld. Aan wat er na nieuwjaar komt, willen we met z’n allen voorlopig nog helemaal niet denken.

In de lange kerstperiode die, hoe je het ook draait of keert, sowieso al veel rond eten draait, is deze week dé topper wat rondhangen in de keuken betreft. We blijven maar koekjes en cakes bakken, de overgebleven kalkoen wordt omgetoverd tot nieuwe gerechtjes en ook de veenbessensaus wordt gerecycleerd tot iedereen ze uiteindelijk beu is. Calorieën zijn nog eventjes helemaal niet belangrijk, iets voor ‘na nieuwjaar’. We verschuiven ze gewoon naar de goede voornemens. Straks.

De knetterende open haard en mijn playlist met meditatieve pianomuziek brengen een diepe rust over mij. Ik kijk op van het boek dat ik voor kerst kreeg en bewonder de boom die als een trouwe vriend in de hoek van de kamer staat. Ik glimlach bij de gedachte dat een bezoeker van een andere planeet ons gek zou verklaren als hij dit ziet: wie haalt het in godsnaam in zijn hoofd om een boom in huis te zetten en hem vol te hangen met allerlei ballen en lichtjes?

Om maar te zeggen dat ons brein een beetje ‘anders’ lijkt te werken in deze tijd van het jaar. Hoewel mijn goede vriend de kerstboom nog wel een dag of tien blijft staan, begin ik hem nu al te missen. Zowel het optuigen als afbreken zijn taken die Ilse en Kwinten, al sinds Kwinten een jaar of drie was, tot de hunne hebben gemaakt. Die eerste dagen nadat zij hem netjes gedemonteerd, ingepakt en weggeborgen hebben, zal hij zoals elk jaar een gapende leegte achterlaten. Het is alsof die hoek van de living plots een beetje naakt is en met het verdwijnen van de groene wintergast de realiteit een beentje heeft bijgestoken om ons in te halen.

Want dat zijn die eerste weken van het nieuwe jaar altijd wel: een soort wake-upcall van Jan en alleman om de nieuwe voordeur open te zetten en er met een fris gemoed weer flink tegenaan te gaan. De media, familie, vrienden en buren die je tegenkomt, tot zelfs de baas op je werk toe: iedereen heeft het over een nieuwe start, dingen anders doen, er ‘een lap op geven’. Terwijl ik eigenlijk liever gewoon nog wat langer wil genieten van de herinneringen aan dat goede oude voorbije jaar, dat al bij al nog zo slecht niet was.

Dus blijf ik gewoon mijmeren en ban de volgende week uit mijn gedachten. Er is niets mis met de goede voornemens en de doelen die we ons die volgende week gaan stellen. Niets mis met dat lijstje met alles erop wat we wél of níét meer gaan doen. Maar het mag nog even in de kast blijven zitten met de hoge deur, waar de kerstboom voor staat. Waardoor ze dus gelukkig sowieso niet open kan.

Ik klap mijn boek toe, zet de tv aan en kijk gebiologeerd naar dingen die mij tijdens de overige eenenvijftig weken van het jaar maar weinig interesseren. Om de oude zwart-witfilms of, geloof het of niet, het schansspringen op de Duitse zenders niet te noemen. Het enige wat me naar buiten kan lokken, zijn de beginnende solden of, als het even zou meezitten, een sneeuwvlokje of twee. Maar voorlopig hou ik het bij de knusse sofa, onder een dekentje, met overal kussens om me heen.

Laat de kalenderblaadjes maar lekker traag vallen. Als deze heerlijke week tussen kerst en nieuwjaar een brug is die het verleden met de toekomst verbindt, dan blijf ik graag nog wat in het midden staan om naar het rustig voorbijstromende water te kijken. Het moment dat ik helemaal klaar ben om verder te gaan en het nieuwe jaar enthousiast te omarmen, dat komt er zeker en vast aan. Maar nu nog even niet.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!