“Sinds zijn pensioen leest hij geen boeken meer, maar reclamefolders, altijd op zoek naar de beste koopjes”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over kortingbonnen knippen als hobby

Ik zit te wachten bij de kapper en luister geboeid naar de gesprekken tussen de klanten die al aan de beurt zijn. Hét gespreksthema van de dag blijkt niets minder dan de 2+3-actie van enkele wasproductenmerken bij een grote supermarktketen. Voor wie eraan twijfelt: ja hoor, ik zit bij een hérenkapper, met alleen mannen op de stoelen. En toch heeft iedereen het over wasproducten.

De twee mannen die het gesprek met de kapper voeren, zijn allebei eind zestig, begin zeventig. De ene is helemaal zilver, de andere is ofwel een mirakel van de natuur, ofwel kleurt hij zijn haar gitzwart. Allebei zijn ze de afgelopen dagen door hun echtgenotes op pad gestuurd om dé superslag van het jaar te gaan slaan, maar bij elk filiaal dat ze bezochten kwamen ze helaas van een kale reis thuis, omdat de actie zo’n succes was dat de rekken helemaal leeg zijn.

De ene klaagt luid dat het puur bedrog is om de mensen zoiets wijs te maken en die belofte dan niet te kunnen waarmaken. De kapper zelf zegt dat hij in de krant las dat de actie sowieso een hele maand gaat duren en dat de rekken tegen dan wel weer mooi gevuld zullen zijn. De zilvervos zegt kwaad dat ze dat maar beter écht doen, want dat hij anders ik-weet-niet-waar een klacht gaat neerleggen.

Hij vraagt zich af of die rijke bedrijven eigenlijk wel beseffen hoe moeilijk het voor de oudere mensen wel is om de eindjes nog aan elkaar te knopen, tegenwoordig. De andere lacht dat bonnetjes knippen bij hem in de OKRA-afdeling een nationale sport is geworden. Als er een stoel vrijkomt, zit ik plots tussen de twee, en midden in de discussie. Wat ik ervan vind, en of ik misschien wél aan goedkope wasproducten ben geraakt.

Ik twijfel een seconde om op te biechten dat ik vóór dit gesprek niet eens wist dat de actie bestond, maar schud gewoon van neen. De grijze koopjesjager kijkt me schuins aan en zegt dat ik dan waarschijnlijk nog aan het werk ben en nog niet zo hard op mijn uitgaven moet letten, maar dat die tijd nog wel zal komen.

Toen hij zo oud was als ik, dachten hij en zijn vrouw ook dat het pensioen enkel en alleen om boeken lezen, veel vrije tijd en reizen zou gaan. Maar ze hebben zwaar onderschat dat hoe meer tijd een mens heeft, hoe meer geld hij ook spendeert. Waardoor zij nu vooral thuis zitten na te denken hoe ze zullen rondkomen. En dus lezen zij geen boeken, maar reclamefolders, voortdurend op zoek naar de beste koopjes.

Bij zijn echtgenote is dat een echte manie geworden. Soms rijden ze naar een supermarkt dertig kilometer verderop om kilo’s gehakt te gaan kopen, die ze dan kunnen invriezen. Als ik vraag of een groot deel van de winst die ze dan maken niet verloren gaat aan het verre rijden, haalt hij zijn schouders op en zegt dat elke eurocent telt.

Zijn zwartharige spitsbroeder knikt hevig en voegt eraan toe dat hij er bijna naar uitkijkt om binnen enkele jaren naar het bejaardentehuis te gaan. Dan moeten zijn vrouw en hij enkel hun pensioen afgeven en de rest wordt wel ergens door iemand bijgepast. Gedaan met de zorgen.

Ik denk aan mijn eigen moeder, die tweeënnegentig is en doodsbang van bejaardenhuizen, omdat ze er toen ze jonger was vaak genoeg op bezoek is geweest om te beseffen dat zij er nooit zelf zou willen wonen. Maar ik wil de man niet met nog meer zorgen opzadelen en zwijg dus maar wijselijk. Terwijl de heren rustig verder keuvelen over allerlei acties en bonnen die ze recentelijk hebben geknipt, valt me op dat zij dan misschien wel steen en been klagen, maar dat al die koopjes en dat geknip eigenlijk toch ook wel een beetje een hobby lijken te zijn.

Als de kapper eindelijk aan mij begint, lopen de heren net samen zijn zaak uit. Hij roept hen lachend nog veel bonnetjesgeluk na, en dat hij en zij op dezelfde manier hun brood verdienen, namelijk met de schaar. Dan kijkt hij mij in de spiegel aan en sust dat het altijd wat is met die twee. En dat ze voor hun Mercedes en BMW waarmee ze allebei terug naar huis rijden, waarschijnlijk ook wel bonnetjes hebben geknipt.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!