“De tijd dat mannen in de zetel lagen, is voorbij, zeggen de vrienden. De moderne man draagt zijn steentje bij in het huishouden”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over nieuwe mannen en ongelijke lijstjes

Tijdens een avondje uit bij vrienden hebben we een gesprek onder mannen. Wij blijven aan de eettafel achter, terwijl de vrouwen naar de keuken getrokken zijn. Gastheer Dennis heeft de steaks gebakken en de wijn gekozen, en dat moet nu dringend bewierookt worden.

Dennis vertelt hoe hij de hele voormiddag heeft opgeofferd, op zoek naar goede wijn en die éne slager waar het vlees nu eenmaal zoveel beter is dan elders. Hij deed het voor zijn vrouw Annie, die het druk genoeg had met het voorbereiden van de avond. Vriend Dirk klopt Dennis lovend op de schouder: lang geleden dat hij nog eens zo’n sappig en smaakvol stukje vlees heeft geproefd. Chapeau! “Ja, vlees bakken is nu eenmaal mannenzaak”, zegt Dennis filosofisch en slurpt van zijn Italiaanse wijn.

Iemand vraagt of Dennis ook ‘gewoon tijdens de week’ instaat voor de vleesbak. Dennis beantwoordt die vraag met een grijns en de vraag wat de vriend zélf denkt. Ik opper voorzichtig wat daar zo gedurfd aan zou zijn, zelf sta ik bijna elke dag in voor het maken van de maaltijden. Dat hebben Ilse en ik lang geleden zo beslist, en dat was een makkelijke keuze: ik kook graag, zij iets minder. Het feit dat ik haar op die manier tenminste van díe huishoudelijke taak kon ontzetten, is mooi meegenomen.

Voor we er erg in hebben, ontspint zich een uitgebreide discussie over ‘de nieuwe man’, en wat die allemaal doet. De hele groep is het er volmondig mee eens dat, om te beginnen, het buitenwerk voor de mannen is. En natuurlijk de klusjes ook. Ik denk eraan hoe bij ons thuis Ilse minstens even goed haar mannetje staat in het hanteren van de grasmaaier, hoe wij meestal sámen in de tuin aan het planten of het snoeien zijn en hoe we tijdens de bouw van ons huis alle schilderwerk samen deden. Het schuurwerk deed Ilse zelfs stiekem helemaal alleen, omdat ze weet dat ik daar een bloedhekel aan heb.

Maar de groep is het erover eens: de tijd dat mannen lui achterover in de zetel lagen, is voorbij. De moderne man draagt zijn steentje bij in het huishouden. Ik bedenk dat ik, voor ik Ilse leerde kennen, écht een moderne man was. Ik was toen enkele jaren vrijgezel en maakte dus elke dag mijn eten, deed mijn was en mijn strijk en hield de studio waar ik woonde, schoon. Toen we gingen samenwonen, merkte Ilse voorzichtig op dat ik eigenlijk niet zo goed kon strijken, en dat zij voortaan ook wel de was zou doen. Dat stelde voor haar sowieso niet veel voor. En ik maakte het eten al klaar, dat vond ze hemels.

Toen we naar Frankrijk verhuisden, werd het rollenpatroon helemaal bevestigd. Daar was ik immers jarenlang twaalf uur per dag buitenshuis bezig, met het bouwen van het huis, het zwembad, de hangars, de wijnkelder. Koken ben ik wel altijd blijven doen, dat vond Ilse echt belangrijk, en ik zag hoe blij ik er haar mee maakte.

Als ik eerlijk ben, beperkt mijn ‘nieuwe man’-zijn zich dus tot koken, een déél van het buitenwerk doen, een déél van het papierwerk op mij nemen, min of meer correct mijn was sorteren en in de juiste manden deponeren, af en toe de was helpen ophangen, de meeste klusjes in huis voor mijn rekening nemen, de vaatwasser mee vullen (al zet ik de borden niet altijd op de juiste plaats) en ook leegmaken, de tv-zapper bedienen (Ilse doet dat niet graag) en de tank van de auto gaan vullen.

Terwijl ik in mijn hoofd het ongelijke lijstje overloop, gaat het gesprek aan tafel voort over alle superbelangrijke dingen waarmee mijn vrienden er thuis voor zorgen dat het huishouden niet in de soep draait. Soep maken, blijkt trouwens nog zo’n ding waarin twee van mijn tafelgenoten zich thuis bekwaamd hebben. Innerlijk lig ik plat van het lachen, maar ik zeg niets, want dát soort nieuwe man wil ik niet zijn.

Vanuit de keuken klinkt over het lachen van de dames heen het geklater van water en het getik van borden en pannen. Ik slurp van mijn wijn en denk eraan dat ik een paar jaar ouder ben dan Ilse. Er komt dus een tijd dat ik al met pensioen zal zijn terwijl zij nog elke dag uit werken gaat. Dán zal ik toeslaan en het huishouden overnemen!

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!