“De kleinkinderen staan duidelijk model voor wat oma over de huidige moderne tijd denkt ”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over perikelen in de supermarkt

In de supermarkt vraagt een dametje of ik voor haar een blik erwtjes uit het hoogste schap kan pakken. Zij zegt erbij dat het specifiek dit bepaalde merk moet zijn omdat de kleinkinderen ze anders niet lusten. Daarbij kijkt ze gespeeld afkeurend naar twee blonde meisjes met staartjes, die achter oma’s rug teken doen naar mij dat het niet waar is. Ik knipoog ongemerkt en geef oma het blik.

Even later kom ik de meisjes opnieuw tegen. Ze zitten op de grond met een stripverhaal in hun handen. De oma duwt haar kar voort in een rayon verderop. Als onze wegen zich opnieuw kruisen, heb ik weer prijs. Deze keer is het een bak bier die te zwaar is. Met de glimlach ben ik haar van dienst en vertel er haar bij dat het reclamebordje aan het rek zegt dat ze een gratis glas uit een doos mag pakken, als extraatje.

Opnieuw begint de dame over haar kleinkinderen. De kindjes staan duidelijk model voor wat oma over de huidige moderne tijd denkt. Allereerst is er geen discipline meer, en dat begint bij het feit dat kinderen veel te weinig op school zitten. Om kwart over drie moet zij ze tegenwoordig al gaan halen, terwijl in haar tijd de school tot vijf uur duurde, waardoor kinderen gewoon door hun ouders konden worden afgehaald.

En dan heb je natuurlijk ook nog de veranderde voedingsgewoontes. Niet dat haar kleinkinderen moeilijke eters zijn, maar echt makkelijk zijn ze toch ook weer niet. ’s Morgens smeren ze een dikke laag chocopasta op hun boterham. De pasta mag enkel van één bepaald merk zijn, en het brood komt niet meer van de bakker, maar uit een plastic zak van de supermarkt. Van die vierkante rubberen sneetjes, die ze tegenwoordig zelfs zonder korstjes verkopen, om het kleine grut helemaal het kauwen te verleren.

Ze schudt haar hoofd en kijkt me aan tot ik een begripvol knikje geef. Zij doet dit nu al twee jaar, sinds haar dochter van job veranderd is en de kinderen niet meer naar school kan brengen omwille van de vroege werkuren. Elke schooldag laat ze zichzelf om halfzeven binnen met de sleutel, maakt ze de kinderen wakker en zorgt ze voor het ontbijt. In het begin dronken de schaapjes zelfs nog vruchtenlimonade, omdat daar zogezegd vitamientjes inzitten. Suiker, ja.

Intussen heeft zij ze gelukkig tot chocolademelk bekeerd, maar haar uiteindelijke doel is dat de meisjes koffie drinken zoals iedereen. Niets zo economisch als een goede kop koffie. Trouwens ook prima voor het concentratievermogen en het geheugen van zo’n kind. Haar dochter is, hoe zal ze het zeggen, een beetje een slons. Hoe de keuken en de rest van het huis er soms bijliggen, dat wil ik niet weten. En de koelkast! De kilo’s vervallen charcuterie en ander eten dat zij daaruit moet halen.

Mensen denken niet meer na als ze inkopen gaan doen. Ten eerste grijp je altijd achteraan in het rek, want daar liggen de producten met de langste vervaldatum, ten tweede koop je geen té grote hoeveelheden, al lijken die op het eerste gezicht voordeliger in prijs. De mensen hebben duidelijk geen oorlog meegemaakt, anders zouden ze elke euro wel twee keer omdraaien voor ze hem uitgeven. En al die kant-en-klare gerechten: zo duur en zonder vitamines.

Ze fluistert samenzweerderig dat haar dochter zelfs niet meer weet hoe ze een krop sla moet wassen, zozeer is ze gewoon geraakt aan de voorgewassen blaadjes in hun plastic zak. Maar voor de rest wel milieubewust doen en de oudere generatie verwijten dat zij het klimaat om zeep geholpen hebben.

Ik sta met mijn rug tegen het rek en speel met de gedachte om naar iemand te zwaaien die ik zogezegd ken, en weg te lopen. Gelukkig komen dan de kindjes terug aangestapt, weliswaar in het gezelschap van een winkelbediende. Ze hebben de kaft van één van de stripverhalen gekreukt. Oma neemt het boekje foeterend aan en legt het in haar kar. Het ene meisje kijkt haar zusje triomfantelijk aan. Ik neem snel afscheid en doe verder mijn boodschappen.

Als ik later richting kassa rij, zie ik het stripverhaal tussen de bloem en de maïzena liggen. Het heeft duidelijk een oorlog meegemaakt.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!