Koens column: “Aan elke kerstbal hangt een verhaal, je kunt ze toch niet zomaar vervangen door nieuwe?”

Koen Strobbe (58) is na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug in ons land.

Gezelligheid (s)troef bij de Strobbetjes. Ilse en Kwinten stormen naar de zolder om de kerstversiering te halen. De kerstboom zelf zorgt niet voor keuzestress, want jaren geleden hebben we in een kunststoffen exemplaar geïnvesteerd, en hij doet elke kerst weer uitstekend dienst.

De beslissing om een plastic boom te kopen, was heel bewust: gedaan met al die naalden op de grond, die zo nijdig kunnen prikken als je op je sokken door de woonkamer sloft. Een andere reden was puur medelijden met de natuur. Want zelfs als je een boom met kluit kocht, was de kans groot dat hij het toch niet haalde als je hem na Nieuwjaar de vrijheid schonk.

Het al dan niet zetten van een échte kerstboom leidt trouwens elk jaar weer tot plezante discussies. Je hebt de fervente fans van the real stuff, die meewarig neerkijken op je plastic exemplaar en langs hun neus weg vermelden dat het bij hen thuis toch net iets gezelliger is, met die heerlijke geur van hars en dennennaalden, die de woonkamer vult.

Meestal voegen ze er dan ook nog aan toe dat het moment waarop na Nieuwjaar alle bomen in de buurt op een hoop worden gegooid en de buren samen met een glas glühwein rond de fikkende vuurhoop staan, iets is waar ze elk jaar weer naar uitkijken. En dat kan natuurlijk niet met een nepboom. Meestal vraag ik dan fijntjes of dat wel zo’n goed idee is, in deze tijden, om die bomen zomaar te verbranden en met die hoop extra koolstof je ecologische voetafdruk in het gezicht van moeder natuur te planten. Maar daar trekken de fans zich weinig van aan: want wat weet iemand met een plastic kerstgevoel nu van échte gezelligheid?

Om maar aan te geven dat ik enorm uitkijk naar deze tijd van het jaar. Met wat geluk wordt het sfeervol koud en kruipen we allemaal dicht bij elkaar onder een dekentje, terwijl Helmut Lotti of een van zijn lotgenoten ons verblijdt met stemmige wintermelodietjes. Zelf kan ik niet wachten om in mijn doos te duiken met allerlei recepten die ik ooit genoteerd heb en die elk jaar weer van pas komen tijdens de feestdagen, waarin we met z’n allen ons dieet graag eventjes vergeten en de kilo ’s ons sluw van achteren besluipen.

Maar dat is dan ook meteen zo mooi aan de kersttijd: je zit zo dicht bij al die nieuwe goede voornemens dat je zonder veel scrupules de teugels wat durft te vieren. Op de achtergrond hoor ik Ilse tegen Kwinten zeggen dat onze kerstballen niet meer van deze tijd zijn. We hebben te veel witte kleuren, terwijl rood en zilver weer helemaal terug zijn nu. Ik val uit de lucht en vraag of er echt zoiets bestaat als ‘kerstboommode’.

Ilse grijpt naar haar smartphone en stuurt me meteen een aantal links door. En ja hoor, tot mijn verbazing blijken er websites te bestaan die hun best doen om de mensheid voor te schrijven wat dit jaar de verplichte ballen en slingers zijn om erbij te horen. De site die ik bekijk, eindigt zijn betoog met een vrolijk ‘Let’s go-ho-ho!’, wat meteen aangeeft dat ook deze trend weer voornamelijk uit Amerika komt.

Dat wij aan al die commerce gelukkig niet meedoen, werp ik hoopvol op, maar even later stappen moeder en zoon in de auto, op weg naar brandend actueel nieuw kerstgeluk. Ik loop naar de boom en kijk naar de open dozen vol helaas afgekeurde kerstballen. Allemaal hebben ze hun eigen verhaal: die en die hingen in ons wijnboerenhuis in Frankrijk, deze hadden we al toen we pas getrouwd waren, en elke deuk doet me denken aan de kleine vingertjes van Kwinten, die niets liever deed dan de kerstversiering fijn te knijpen.

Menen ze dat nu echt? Gaan ze al dat erfgoed voor eeuwig naar de zolder verbannen? Of toch tenminste tot de trend keert en het sobere wit weer in ere wordt hersteld? Even bekruipt me de drang om tijdens Ilses afwezigheid de boom vol te hangen met de oude ballen, maar ik durf niet. Want er wordt misschien heel veel gelachen ten huize Strobbe, maar niet met de ho-ho-hoogmis van kerst.

Lees meer van Koen Strobbe:

• Koens column: “Veel mensen denken dat ik als wijnboer in Frankrijk hele dagen in de zon lag”
• Koens column: “Niets zo essentieel voor een vriendschap als tijd”
• Koens column: “Het is niet de functie van het leger om jongeren een opvoeding te geven”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!