In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Ik heb altijd gedacht dat fierheid de voornaamste emotie zou zijn die ik zou voelen bij het zien van mijn steeds sneller opgroeiende kinderen. Jaren later besef ik dat een portie weemoed steeds vaker de kop opsteekt. Want loslaten, zeker bij de jongste, is ook niet te onderschatten. Soms neemt het ene gevoel de bovenhand, soms het andere. En dat is oké.
Met de bus naar huis
Sinds een week krijg ik bijna elke dag om iets na twee in de namiddag een sms’js. Vaak een foto, met benen, een zakje m&m’s of gewoon het uitzicht uit het raam. Het is dochter Stina’s manier om me te laten weten dat ze op de bus zit, onderweg van school naar huis. Tot vorige week ging ik haar plichtsgetrouw elke middag op school ophalen. Ik was er vaak anderhalf uur door kwijt, maar stiekem genoot ik van ons ritje met twee.
Haar gaan ophalen kostte me elke dag anderhalf uur, maar stiekem genoot ik van het ritje naar huis met ons twee.
Soms was ze moe en wilde ze niets liever dan op haar smartphone tokkelen, maar vaak was dat halfuurtje moeder-dochtertijd in de auto ideaal om dingen te bespreken. Van luchtige onderwerpen zoals de verrassing op de verjaardag van haar beste vriendin tot serieuzere vrouwenzaken als de eerste menstruatie of een veranderend lichaam.
Dat ik het nu moet stellen met een foto van op de bus maakt me tegelijk fier en triest. Trots op mijn meisje, dat helemaal alleen de weg van de school naar het station aflegt en nadien de twintig kilometer met de bus over de rustige, Zweedse baantjes. Maar ook een beetje weemoedig, want was het dan niet gisteren dat ik haar met haar grote boekentas afzette in het eerste leerjaar?
Loslaten in een nieuw land
Ik heb het gevoel dat kinderen sneller zelfstandig zijn hier in Zweden. Toen we net verhuisd waren, bleek Elias de enige zonder smartphone in zijn klas. Tien was hij toen. Die telefoon had hij dringend nodig, want hij wilde al meteen – net zoals zijn klasgenootjes – alleen naar huis fietsen.
Ook toen had ik moeite met loslaten, zeker omdat we net verhuisd waren naar een nieuw land. Dat maakt het als mama toch nét iets ingrijpender. Er is namelijk geen vangnet, geen village die achter je staat. Ons gezin, de som van de vier, was meer dan ooit het centrum van ons leven en we waren volledig op elkaar aangewezen.
Intussen is dat wel een beetje veranderd, maar die sterke band is wel gebleven. Enorm dankbaar ben ik daarvoor, maar het maakt het stilletjes loslaten ook nu weer een hele uitdaging.
Nog meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!