In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Vorige week spoelde het lichaam van een 16-jarige jongen aan op het strand aan de Belgische kust en ook deze week verdronk een jongen van 15 in een vijver. Als mama van tieners van 15 en 12 grijpt dit nieuws je bij de keel. Hoe is dat kunnen gebeuren?
Mijn kind kan zwemmen, dus die redt zich wel. Maar natuurlijk water is helemaal anders dan het zwembad in de buurt
Mijn kind kan zwemmen, dus die redt zich wel, zo denken de meeste ouders. Waarmee de kous vaak af is. Eén ding vergeten ze: zwemmen in open water is helemaal anders dan in het vertrouwde 50-meterbad.
Terwijl ik reflecteer over de ernst van de zaak lees ik het verhaal van Caroline Danneels, wiens zoon Bavo verdronk in zee. Zij vindt dat de info over de gevaren van de zee verplichte kost moet zijn in het onderwijs.
Gevaren van het water verplichte kost op school
Wonend in een land met een gigantische kustlijn en 100.000 meren, waar zwemmen gewoon toegelaten is, deel ik die -misschien wat drastisch klinkende- mening. Het is onmogelijk om aan die 100.000 meren zwaaiende redders of felgekleurde vlaggen te voorzien. Dus leer je hier maar beter hoe je je moet gedragen en wat je moet doen in geval van nood. Overleven dus.
Hier zijn geen zwaaiende redders of felgekleurde vlaggen bij het meer. Je leert dus maar beter hoe je jezelf -of iemand anders- redt
Het eerste jaar in Zweden had Stina recht op zeer betaalbare zwemlessen in de zomervakantie. Ze kon wel wat zwemmen, maar een opfrissing leek me geen overbodige luxe. Het was al snel duidelijk dat deze lessen er enigszins anders aan toegingen dan we gewoon waren in het vertrouwde stedelijk zwembad in België. Geen cafetaria met warme choco slurpende kinderen en Duvel drinkende ouders, maar enkele voor zich uit starende papa’s aan de rand van het plaatselijk meer.
Ik heb vaak met grote ogen staan kijken, daar aan die oever, terwijl dochterlief in het water ploeterde. Er bestaat geen slecht weer, zeggen ze in Zweden, en dus ging de zwemles ook door als het pijpenstelen regende. De kinderen met trillende lipjes in het water en de ouders verkleumd van de kou onder een paraplu.
Maar de kinderen leerden zwemmen, in open water. En ook met kleren, zo bleek na enkele dagen. Er werd ook uitgelegd waarom ze nooit alleen mochten gaan zwemmen, wat ze moesten doen als ze in de problemen kwamen en hoe de reddingsboei werkt die op de meeste plaatsen aanwezig is. Het werd niet enkel verteld, ze moesten het ook meermaals oefenen, alsof het echt was.
Leren overleven op school
Ze weten wat ze moeten doen als ze door het ijs zakken en herkennen de eetbare paddenstoelen in het bos
Dat overleven, en ook zelf je verantwoordelijkheid nemen, leren ze hier trouwens ook op school. Niet wijzend met het vingertje, maar de gevaren onder ogen zien en leren adequaat reageren. Het stopt niet bij jezelf of een ander redden uit het water. Ze weten wat ze moeten doen als ze door het ijs zakken, ze kunnen vuur maken, met een mes hout bewerken en de eetbare bessen en paddenstoelen in het bos herkennen. Dat ze dan nét iets minder goed zijn in wiskunde, dat neem ik er graag bij.
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!