Groeten uit Zweden: “Zal hij zich volgend jaar op school wél begrepen voelen?”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 42, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (14) en Stina (11). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

“Ze zeggen dat je slim bent, dan wordt het dringend tijd dat je dat eens gaat tonen”, zei de mevrouw die voor ons zat. Ik voelde al een lichte vorm van woede opborrelen, maar besloot me gedeisd te houden en haar het voordeel van de twijfel te geven. Studiebegeleidster was ze, en ze wilde graag een gesprek over de toekomst van Elias, nu 14. Want dit jaar moest hij een belangrijke keuze maken die toch wel verregaande gevolgen zou hebben.

Schoolkeuze in Zweden

Of hij wist wat hij wilde gaan studeren volgend jaar in het gymnasiet (de Zweedse variant van het hoger middelbaar), en vooral hoeveel punten hij daarvoor nodig had, vervolgde de mevrouw aan de overzijde van de bank. In mijn ooghoek zag ik hoe Elias – die naast me zat – zijn ogen neersloeg en zuchtte. Ik legde mijn hand op zijn knie, hopend dat hij zou snappen dat ik hem begreep. De initiële frustratie had bij hem echter al een hele tijd geleden plaatsgemaakt voor gelatenheid. Hij was moegestreden en had het opgegeven. “Ja”, antwoordde hij. “Ik weet hoeveel punten ik nodig heb en dat komt helemaal in orde. Ik zorg gewoon dat ik op elk vak een C haal”. 

Daarmee was voor hem de kous af. “Kunnen we nu alsjeblieft naar huis?”, vroeg hij me smekend in het Nederlands. Ik vroeg me af of de vriendelijke dame aan de overkant door zijn lichaamstaal had begrepen wat hij zei. “Nog even”, antwoordde ik. Want hij mocht dan wel de strijd opgegeven hebben, voor mij was dit gesprek niet afgelopen. “Ik denk niet dat u het begrijpt”, ging ik in mijn beste Zweeds verder. “Hij denkt misschien anders dan de rest, maar ook hij heeft hulp nodig en die krijgt hij niet op dit moment”.

Een heerlijke week stage op de universiteit

Ik vertel de vriendelijke dame over zijn stageplaats vorig jaar, waar hij wel geapprecieerd werd en respect kreeg. Dit schooljaar mocht hij – samen met zijn beste vriend – een week lang meedraaien op de afdeling datawetenschap en mediatechniek van de universiteit. Ze volgden er lessen, brachten een programmeeropdracht voor eerstejaars tot een goed einde, en bezochten een school en een van de grootste IT-bedrijven van de stad. Ze haalden zelfs de homepage van de universiteit met onderstaande foto. Hier zit een fiere mama, maar vooral ook een hoopvolle mama. 

“Als er uitdaging is, volgt de motivatie”, leg ik uit. Er moet toch een manier zijn om het voor iedereen interessant te houden, denk ik zachtjes, maar ik besluit die woorden niet uit te spreken. “Hij is zijn motivatie volledig kwijt en dat merk je aan zijn cijfers”, zeg ik in de plaats. De realiteit is dat hij liever al zijn energie stopt in het zoeken naar bugs in het IT-systeem van de school dan op te letten tijdens de les. Met onvoldoendes tot gevolg. “Maar ik kan wel de leraar zijn computer afsluiten vanop mijn laptop”, grijnst hij.

De moed zakt me alweer in de schoenen. ‘Blijven vechten’ hoor ik van iedereen die vertrouwd is met hoogbegaafdheid. Alleen lijken die wel op één hand te tellen hier in Zweden. De schoolkeuze voor volgend jaar wordt bepalend. Wordt hij toegelaten in de school bovenaan zijn verlanglijstje, waar hij zich hopelijk wél begrepen voelt? 

Nog meer verhalen uit Zweden:

• Groeten uit Zweden: “Misschien moeten we wat meer ‘lagom’ in ons leven brengen”
• Groeten uit Zweden: “Waar ik zo van hield in Zweden, werd in één keer van tafel geveegd”
• Groeten uit Zweden: “Hier krijgen ouders 480 dagen ouderschapsverlof”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!