“Dat mijn man vijftig was geworden, bleek vooral de dag ná het feestje, toen hij uit bed moest komen”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Afgelopen weekend vierden we mijn man zijn vijftigste verjaardag. Dat voelde best wel als een grote mijlpaal voor hem. In (zijn) voetbaltermen kwam er een onuitwisbare 5-0 op het scorebord. Al maandenlang was hij erover bezig. Hij wilde een feest organiseren en al zijn studentenvrienden uitnodigen van tijdens zijn kot-tijd in Namen, Brussel en Leuven. Zijn lijstje genodigden was redelijk lang en aanvankelijk vond ik het een beetje vreemd. Sommigen hadden we al tien of twintig jaar niet meer gezien.

Maar Koen was heel stellig: hij wilde op die speciale verjaardag een ‘trip down memory lane’ maken naar zijn studententijd. Diezelfde drang naar nostalgie droop ervan af tijdens alle voorbereidingen. De uitnodiging werd opgemaakt in de vorm van een cassettebandje, een knipoog naar vervlogen tijden. Qua eten moest er zeker een frietje stoofvlees bij zijn, typisch studentenvoer. En natuurlijk zou er veel muziek van vroeger gedraaid worden. Liedje na liedje brachten ze Koen terug naar een periode van onbezorgd geluk en hechte vriendschappen.

Zijn broers wilden een fotoreportage maken, die we dan zouden projecteren op een witte muur. Toen we daarvoor foto’s bijeenzochten, zorgde dat al voor een trip naar het verleden. Van die typische jaren 70-kiekjes uit z’n kindertijd – de eerste stapjes in de tuin, eieren rapen met Pasen, op audiëntie bij Sinterklaas, de statige communieportretten met mama en papa – tot onze vakanties vandaag met de kinderen, familie en vrienden. Alleen over die belangrijke studententijd vond ik weinig terug. Ik besefte dat het misschien wel een zegen was dat we toen nog geen gsm hadden om op elke hoek van de straat foto’s te nemen. En ach, al die herinneringen stonden sowieso diep in het geheugen van m’n man gebrand.

Op de bewuste avond stroomden de gasten binnen en werd Koen vrijwel meteen terug gekatapulteerd naar zo’n dertig jaar geleden. Het leek alsof de tijd gewoon had stilgestaan. Al die mannen, vaak nog niet zo gek veel veranderd, trokken naar de toog, alsof ze weer in een studentencafé stonden. Ze pikten de draad weer op met lachen en plagen. De hits van toen weerklonken, en uiteraard waren het weer mijn vriendinnen die eerst op de dansvloer stonden, als vanouds. Vanaf de zijlijn zag ik Koen stralen. Het feest was precies zoals hij het zich had voorgesteld. Zijn kleren waren dan wel veranderd, maar de student in hem kwam weer tot leven. Alsof het z’n twintigste verjaardag was.

De dag nadien geraakten we allebei echter moeilijk uit bed. Mijn spieren voelden heel stram aan van al dat dansen, alsof ik een marathon had gelopen. Koen was moe. Van z’n bed ging het naar de zetel. Tot in de namiddag lag hij daar, voldaan van zijn feestje, lui naar het wielrennen te kijken, afgewisseld met de nodige dutjes. Tja, hoe hij het ook wil draaien of keren, hij is wel degelijk vijftig geworden.

Meer columns lezen?