Corona-trouwers: 3 koppels vertellen over hun plan B
Het zou de mooiste dag van hun leven worden. Alles was gepland, tot de pandemie roet in het eten gooide. Drie corona trouwers vertellen over hun plan B.
1. Els & Björn moesten hun feest in Spanje annuleren
Els (46): “30 mei 2020 zou de dag van onze dromen worden. Onze familie en dichtste vrienden, in totaal 32 mensen, zouden naar Murcia vliegen om daar ons huwelijk te vieren. Zij hadden lang op voorhand hun vliegtickets geboekt, het feest zelf stak in elkaar, mijn twee kleedjes hingen klaar. Eind april hadden we door dat we alles moesten afblazen.
Ik vond het erg voor ons, maar ook voor al onze vrienden en familie die tickets hadden geboekt. Ook onze burgerlijke trouw werd afgelast. Maar omdat we gewoon heel graag wilden trouwen, prikten we toch vrij snel al een nieuwe datum. Op 12 september 2020 stonden we dus aan het gemeentehuis van Zomergem… in het gezelschap van iedereen die mee zou gaan naar Spanje, mét mondmaskers. Na de plechtigheid hebben we iedereen getrakteerd op het terras van een café aan het dorpsplein, de sfeer was heel uitgelaten.
Na twee jaar wachten was de euforie enorm!
Naar het buitenland reizen bleef lange tijd lastig, en ik heb even gedacht om het hele Spanje-idee te laten varen. Maar het was Björn die zei dat we onze droom niet mochten opgeven. En zo werd 28 mei 2022 onze nieuwe datum, en boekteiedereen nog eens een vliegticket. Tot op het laatste moment had ik veel stress. De ontlading toen we met het gezin in Spanje landden kan ik nog zo oproepen. Die euforie is onze hele trouwvierdaagse blijven hangen, en daar zitten die twee jaar onzekerheid voor iets tussen.
Als alles was doorgegaan zoals gepland, zouden we het niet zo intens beleefd hebben. Björn en ik en onze zonen, de strandceremonie, onze vrienden en familie die er een feestje van maakten, de trouwjurk die ik eindelijk kon aantrekken… Ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik eraan denk.”
2. Tessa en Tim gingen van 200 naar 20 gasten
Tessa (38): “Tim en ik waren vijftien jaar samen toen hij mij bij valavond ten huwelijk vroeg op een boot voor de kust van San Sebastián. Ons feest zou groot worden, er waren zo’n tweehonderd mensen uitgenodigd. Wij hadden een wedding planner, de catering was geregeld, alle servetten gestikt, en toen moesten we plots alles herzien. Het plan was eerst om ook de burgerlijke trouw niet te laten doorgaan, maar last minute hebben we beslist: we doen het toch.
Mijn papa leed aan jongdementie, we wisten niet hoe de ziekte zou evolueren en vonden het belangrijk dat hij onze trouwdag nog bewust kon beleven. En dus gingen we opeens van een superstrak geplande dag met tweehonderd mensen naar een geïmproviseerd feest in eigen tuin met twintig mensen. Niks was op voorhand gepland. Het eten hebben we een week ervoor besteld, zijn geloftes heeft Tim nog snel de dag ervoor getypt.
“Er was niks geforceerd – de kinderen speelden in het zwembadje en er werd gepingpongd. We waren zo gelukkig”
De dag zelf was een droom. Mijn papa heeft mij ‘weggegeven’, hij leidde mij naar onze tuin waar Tim onder een boom op mij stond te wachten. Aan het gemeentehuis stonden onze dichte vrienden. Heel spijtig was wel dat de zus van Tim, tegelijk een van mijn beste vriendinnen, er niet bij kon zijn. Zij woont in Australië en geraakte hier niet. Zij is dus in het midden van de nacht opgestaan en heeft alles online via Zoom gevolgd.
Erna bij ons thuis was de sfeer 100% ontspannen. De zon scheen, de kinderen speelden in het zwembadje, er werd gepingpongd. Niks was geforceerd. Maar het allermooiste was dat mijn papa heeft gespeecht en we samen hebben gedanst op ‘Á ma fille’ van Aznavour. Het was een dag met meer dan één gouden randje.
Dat grote dansfeest dat we nog zouden geven, is er nog altijd niet van gekomen. Ik ben bang dat het als een soort tweedehandsfeest zou voelen. Want mijn lieve papa zou er niet meer bij kunnen zijn. Hij stierf in 2023. Wat we die 18de juli 2020 hebben gehad, dat gevoel van compleet gelukkig te zijn, dat kunnen we niet meer evenaren.”
3. Mieke en Brenda wilden een uitgebreide receptie
Mieke (48): “Het was zowel voor mij als voor Brenda de tweede keer dat we zouden trouwen. De eerste keer waren we jong en hadden de ouders nog veel inbreng. Deze keer, zelf ouder en onafhankelijker, zouden we het doen zoals wij het wilden: ’s middags iets eten met de familie en erna een uitgebreide receptie met zo’n honderd dierbaren. Twee weken voor de lockdown lag onze datum vast, 19 september 2020.
De zaal voor de receptie was gekozen, onze kleren gekocht. Dat het land op slot zou gaan, leek ons toen surrealistisch. Zelfs toen het zover was, zijn wij blijven hopen dat het van korte duur ging zijn. We kochten de ringen en ontwierpen de uitnodigingen. Pas toen onze drukker in augustus belde om te zeggen ‘Ik druk jullie uitnodigingen niet, want een receptie met honderd man zal volgende maand nooit mogen’, zijn we overgeschakeld op plan B.
Dubbele pret, dat is de beste samenvatting van onze corona huwelijken.
Trouwen wilden we sowieso doen. We hadden ernaar uitgekeken, alle kleren waren gekocht, wie weet waren we er anders uitgegroeid. (lacht) Uiteindelijk zijn wij de dag zelf naar het stadhuis gegaan, met mondmaskers, en daarna hebben we met de familie gegeten, iedereen in bubbels aan tafel. Na dat etentje volgde nog een grote verrassing. Mijn schoonbroer wist dat ik graag nog een burendrink had georganiseerd, en had het stiekem voor ons geregeld.
Dus toen mijn kersverse vrouw en ik thuiskwamen van het restaurant, werden wij door alle buren verrast op onze oprit. Er waren chips, koude drankjes… het was perfect! Ook al was het een plan B-feest, wij hebben enorm genoten van onze dag. We hebben onze XL-receptie uiteindelijk twee jaar later laten doorgaan. Het was heerlijk om opnieuw onze kleren aan te doen, ons te laten schminken, naar de kapper te gaan. Dubbele pret, dat is de beste samenvatting.”
Meer lezen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!