Inge is de enige Belgische danseres in de Moulin Rouge
“Ik voel me op mijn mooist op het podium, met pluimen, parels en glitters”
Parijs is de stad van de liefde, en voor sommigen ook de plek waar dromen uitkomen. Zoals voor de Leuvense Inge, die zich een weg danste tot op de planken van de Moulin Rouge. Redactrice Diny kon haar strikken voor een fijne babbel.
‘Les ailes du Moulin protègent les amoureux’, ofwel: ‘De wieken van de Moulin Rouge beschermen de geliefden’. Het is een zin uit het liedje ‘Complainte de la Butte’ uit de film ‘French Cancan’ van Jean Renoir, maar mij doet het vooral terugdenken aan de musical-film ‘Moulin Rouge’ uit 2001.
Ik moet een jaar of twaalf geweest zijn toen ik ’m voor het eerst op de televisie zag, met een prachtige Nicole Kidman en mijn tienercrush Ewan McGregor in de hoofdrol. Zij als courtisane Satine, die danst in de Moulin Rouge, hij als jonge Britse schrijver, die naar Parijs trekt en stapelverliefd wordt op de wondermooie Satine. Het verhaal is er misschien dan wel een zonder happy ending – Satine sterft in Christians armen – maar het legendarische Parijse cabaret zal voor mij altijd het decor blijven van een liefdesverhaal waar de meeste mensen alleen maar over kunnen fantaseren.
Als het onmogelijke werkelijkheid wordt
Voor de Leuvense Inge (34) is het dan weer de plek waar ze elke dag haar grote droom beleeft: dansen op het podium van de Moulin Rouge. “Nooit had ik gedacht dat ik het zou kunnen waarmaken, op de planken van het wereldberoemde cabaret staan. Dansen zit wel in mijn genen: mijn grootouders hadden vroeger een stijldansschool en mijn mama was zelf ook danseres in haar vrije tijd. Geen wonder dat ze me al van kleins af naar de dansles liet gaan.”
“Op mijn twaalfde zag ik op televisie een documentaire over de Moulin Rouge en ik wist: daar wil ik ooit dansen. Alleen al die kostuums met al die pluimen… wauw! Maar tegelijk dacht ik: wat is de kans? Ik was maar een klein danseresje uit het Leuvense. En toch bleef het de jaren daarna kriebelen. Na mijn humaniora trok ik naar de Fontys Dansacademie in Tilburg. Ik heb daarna, in 2012, mee mogen doen aan de danscompetitie ‘So You Think You Can Dance’ op VTM, waaruit nog meer leuke opdrachten kwamen en ik ben dan ook zelf dansles beginnen geven.”
“Maar mijn grote droom bleef al die tijd de Moulin Rouge. Uit nieuwsgierigheid trok ik op een bepaald moment naar Parijs, en het voelde als… thuiskomen. De glitter, de pluimen, de perfectie in elke dans, dat was wat ik al die tijd had gewild! Die avond nam ik me voor om vol voor mijn grote droom te gaan en schreef ik me in voor een auditie. Drie maanden later, op dinsdag 15 juli 2014, werd het onmogelijke werkelijkheid en mocht ik voor de allereerste keer zelf in het legendarische cabarettheater dansen.”
Quelle présence!
Een bijzondere prestatie, want niet ieder-een wordt zomaar toegelaten tot de Moulin Rouge. “Elke danser moet aan strenge voorwaarden voldoen. Je moet minstens achttien zijn – ik was tweeëntwintig toen ik auditie deed – en je mag niet te klein zijn (lees: minstens 1,75 meter). Jongens moeten nog eens een kop groter zijn. Huidskleur speelt geen rol. Maar het belangrijkste is wellicht je danstechniek. Klassiek en jazzgeschoolde dansers en danseressen hebben altijd een streepje voor. Verder moet je lenig zijn en moet je de radslag perfect onder de knie hebben. Die is onmisbaar in de ‘French Cancan’! En ja, elegant en slank zijn, is toch ook een must. Auditie doen in een jogging is bijvoorbeeld not done.”
Je danstechniek moet perfect zijn. Verder moet je groot, slank en lenig zijn en moet je de radslag perfect onder de knie hebben. Die is onmisbaar in de ‘French Cancan’
Présence hebben, blijkt cruciaal voor een ‘Doriss Girl’ en ‘Doriss Boy’, zoals de danseressen en dansers van de Moulin Rouge genoemd worden. Niet alleen tijdens de audi-tie, maar gedurende hun hele carrière. “Daar wordt strikt op toegekeken. Ik mag nooit meer dan twee kilo meer of minder wegen dan mijn startgewicht. En ik kan je verzeke-ren dat dat niet altijd makkelijk is, zeker niet als je net terug bent van vakantie. (lacht) Dat heeft niet zozeer te maken met het schoonheidsideaal, maar alles met de kostuums. Die zijn op maat gemaakt en moeten op elk moment perfect om je lijf zitten, om het totaalplaatje op het podium te doen kloppen. Dat klinkt streng, maar het is nu ook niet zo dat ze ons uithongeren of overdreven veel uren laten kloppen in de fitness, hoor. Omdat wij haast elke dag repeteren en performen, blijven we vanzelf op gewicht.”
Geen striptease, maar vroeg feminisme
De beroemdste dans van de Moulin Rouge is wellicht de ‘French Cancan’, een ondeugende dans, waarbij de danseressen hun rokken vol franjes de lucht inzwieren. “Het is een van de eerste dansen die je onder de knie moet krijgen, waarmee alles dus begint en waar de toeschouwers nog echt voor komen kijken.”
“Maar wat heel veel mensen niet weten, is dat er een mooie geschiedenis aan vasthangt. Iedereen denkt dat de ‘Cancan’ het begin van een heuse striptease is, maar dat is het allesbehalve. Vroeger was de Moulin Rouge een muziekhal waar onder meer de wasvrouwen kwamen dansen. In de 19de eeuw, en nog lang daarna, was het een schande als je als vrouw nog maar je blote enkels liet zien. Laat staan om je rok op te heffen en je culotte te laten zien. Met de ‘French Cancan’ werd dat dus wél gedaan, waarmee de vrouwen op een ludieke manier hun middelvinger opstaken naar het patriarchaat. Dansen in de Moulin Rouge was ook een van de eerste manieren voor vrouwen om zelf geld te verdienen. Voor het eerst hadden ze geen man meer nodig, en dat door de kunst van de Cancan – het is echt een kunst want met een foute techniek loop je al snel een blessure op. Geweldig, toch?”
Eens je als danseres de ‘French Cancan’ (en nog enkele andere choreo’s) onder de knie hebt, kun je een stapje hoger gaan. “Het volgende is de ‘Topless Line’, met nieuwe choreografieën en topless dansen. Het is een stap die de ene danseres wel neemt, en de andere niet. En dat is helemaal oké. Het is niet zo dat de meisjes die het wel doen een beter loon krijgen of meer waard zijn dan de meisjes die het niet doen. Ik doe het wel, omdat ik gewoon zo veel mogelijk op het podium wil staan. De eerste keer dat ik voor een bomvolle zaal stond, zal ik niet snel vergeten. Al besefte ik pas aan het einde van de show dat iedereen mij kon zien. (lacht) Maar beter zo dan dat ik me de hele voorstelling oncomfortabel had gevoeld. Ik voelde me gewoon heel mooi in al mijn kostuums en met mijn make-up.”
Of je topless danst, beslist ieder voor zich. We doen dat niet voor de mannelijke lust, maar met het grootste respect voor ons lichaam en elkaar
Sommige mensen hebben trouwens nog altijd een fout beeld van de Moulin Rouge, volgens Inge, want de Parijse nachtclub is allesbehalve een stripclub. “Anders zou ik hier nooit wíllen dansen. Het is jammer dat sommigen het zien als vulgair en smakeloos, als een gebrek aan respect, als uitdagend. We doen het absoluut niet voor de lieve lust van de mannelijke toeschouwers, maar voor onszelf. Ik voel me op mijn mooist op het podium, in een kostuum vol pluimen, parels en glitters. Daar is toch niks vulgairs aan? Voor een echt schunnige show moet je bij de buren van ‘La Diva’ zijn, een stripclub.” (lacht)
Collega’s als vriendinnen
Elke avond passeren er maar liefst zestig dansers en danseressen de revue. “Je hebt er dus die onder meer de ‘French Cancan’ dansen, je hebt er die topless dansen en dan heb je nog twee solodansers en drie hoofddanseressen die ook zingen – de meneuses de revue noemen wij ze. Dat is de absolute top, waarbij je in de voetsporen van bekende performers als Joséphine Baker, Mistinguett en Zizi Jeanmaire treedt. Zelf ken ik als enige alle hoofdrollen en alle solistenrollen en spring ik, als het nodig is, in op het allerhoogste niveau. In andere voorstellingen of shows komen runner-ups zelden aan spelen toe, maar in de Moulin Rouge is dat wel even anders. We dansen élke dag twee shows, zeven dagen op zeven. Een ongeluk is snel gebeurd, een blessure oplopen nóg sneller. Daarom is er ook een dokter in de zaal en die moet af en toe uitrukken. Zelf liep ik al eens een stressfractuur op en moest ik drie maanden van aan de zijlijn toekijken. Het waren frustrerende maanden, omdat ik niet wist wanneer ik terug op het podium ging staan.”
Over moeilijk gesproken: is het leven van een ‘Doriss Girl’ dan niet eenzaam? “Ik ga er niet om liegen: soms wel. Ik heb in Parijs geen familie. Mijn ouders, mijn jeugdvriendinnen, ik heb ze allemaal ‘moeten’ achterlaten. Dat is niet altijd gemakkelijk, zeker op dagen als Kerstmis en Nieuwjaar. Gelukkig sta ik met de trein zo weer voor hun deur, of zij voor de mijne, waardoor we elkaar nooit héél lang moeten missen.”
“Dat is voor sommige andere dansers en danseressen wel anders. Onze compagnie bestaat uit maar liefst achttien verschillende nationaliteiten. Ik heb collega’s die uit Australië komen, en die dus niet zomaar over en weer kunnen vliegen. We zijn zo op elkaar aangewezen, dat we elkaar inmiddels als familie beschouwen. Dat kan ook niet anders, aangezien mijn sociaal leven zich vooral afspeelt in de backstage van de Moulin Rouge. We zijn er zes dagen op zeven tot ’s avonds laat, slapen uit tot ’s middags om dan naar de fitness, de yoga, de kinesist of de masseur te gaan. En dan is het meestal alweer tijd om ons op te maken voor de volgende show. Ook op Kerstmis en Nieuwjaar. The show must go on! Pas op, soms duiken we weleens het nachtleven in. Maar tegen dat wij in het café zijn, zijn de meeste mensen al beschonken. Dat zijn dan doorgaans toeristen, dus meer dan een luchtige babbel zit er dikwijls niet in.”
Als ik dan toch eens uitga, zeg ik dat ik stofzuigers verkoop, of werk bij de warme bakker. Ik heb geen zin om te verantwoorden wat ik doe
En tijdens die luchtige babbels blijven Inge en haar collega’s altijd heel discreet over wat ze doen: “Tijdens een avondje uit zal ik nooit vertellen dat ik dans in de Moulin Rouge. Soms verkoop ik zogezegd stofzuigers, op andere dagen werk ik bij een warme bakker. Over zulke dingen kan ik best goed liegen. (lacht) Ik zie het als een leugentje om bestwil. Ik heb geen zin om me in mijn schaarse vrije tijd te moeten verantwoorden.”
De namen van de dansers en danseressen blijven trouwens strikt geheim, en ze hebben ook geen artiestennaam. “Niet alleen creëert het een mysterieuze sfeer – niemand kan raden wie we echt zijn – maar geeft het ons ook een zeker gevoel van veiligheid. Als we na de show zonder make-up naar huis gaan, is het niet de bedoeling dat mensen die eerder in de zaal zaten ons zouden herkennen op straat. Parijs is en blijft een grootstad, met buurten waar je ’s nachts liever niet alleen ronddwaalt. Zeker niet als vrouw. Dat is ook de reden waarom de directie elke avond een taxi regelt voor al haar artiesten.”
Als het doek valt
Ondanks het harde werk, de schaarse vrije tijd en ja, soms de vooroordelen, hoopt Inge nog een tijdje in de Moulin Rouge te kunnen blijven. “Ik weet dat op een dag het doek zal vallen en ik met ‘pensioen’ moet. Ik ben nog ‘maar’ vierendertig, maar als podiumartiest –of topsporter, want dansen is topsport – heb je nu eenmaal een houdbaarheidsdatum. Hier is dat tot je achtendertigste ongeveer, op voorwaarde dan je nog altijd in de kostuums past en nog meekunt met de jongere garde. Dat is zeker geen evidentie. Voorlopig lukt me dat nog, maar ik denk intussen ook na over mijn toekomst.”
Als podiumartiest – of topsporter, want dansen is topsport – heb je nu eenmaal een houdbaarheidsdatum
“Ik zag mezelf als kind ook wel dansen op cruiseschepen, zo kon ik ineens een stukje van de wereld zien. Maar de meeste artiesten ronden hun danscarrière na de Moulin Rouge grotendeels af. Lesgeven daarentegen zie ik me wel doen, dat heb ik altijd graag gedaan. Ach, we zien dan wel. Ik heb nog tijd genoeg om na te denken over later. Nu wil ik vooral genieten van alles wat de Moulin Rouge en Parijs nog voor me in petto hebben.”
Nog meer inspirerende verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!