De mooiste kampherinneringen
Van vriendschappen voor het leven tot zelfs een huwelijksaanzoek… Wij vroegen naar jullie mooiste zomerkampherinneringen, en kregen hartverwarmende antwoorden terug.
Bieke (49): “Op mijn zestiende werd ik leidster bij de Zonnebloemblaadjes, een vereniging voor kinderen met een fysieke beperking. Het gaf veel voldoening én ik leerde er leuke mensen kennen, zo ook de liefde van mijn leven! Meer zelfs, tijdens een kampshow werd ik plots op het podium geroepen: voor de hele groep ging hij op z’n knieën en stelde hij me de grote vraag. Natuurlijk zei ik ja! De hele zaal begon te juichen en applaudisseren, en er barstte één groot feest los. Intussen zijn we 25 jaar getrouwd en hebben we vier kinderen samen. En ja hoor, we gaan als kookouders nog steeds mee op kamp, en ook onze kinderen hebben de microbe te pakken. De Zonnebloemblaadjes vormen één grote familie, ik ben trots dat ook míjn familie er deel van uitmaakt.”
Ilse (45): “Mijn mooiste herinneringen zitten in de kleine dingen. Uren ravotten en dan de lekkerste spaghetti eten van de kookploeg!”
Plots stond mijn oma daar met Bobien, mijn favoriete knuffel
Geyke (35): “Mijn eerste kamp met de Chiro als zesjarige herinner ik me nog heel goed. We waren niet heel ver van huis, maar ik vond het allemaal een beetje spannend, en had het moeilijk om mijn ouders achter te laten. Tot overmaat van ramp was ik mijn favoriete knuffel vergeten. De verrassing was dan ook groot toen mijn bomma er opeens stond met ‘Bobien’. Gelukkig heb ik mij de dagen erna nog kostelijk geamuseerd.”
Alix (27): “Ik ga al jaren mee op kamp met Kom op tegen Kanker. Mijn mooiste moment? Toen een jongetje op de laatste dag verbaasd riep: ‘Amai, het kindje naast mij heeft ook kanker!’ Voor mij het ultieme bewijs dat hij een hele week totaal niet was bezig geweest met zijn ziekte.”
Die kleine plastic teiltjes om ons te wassen vergeet ik nooit meer
Sylvie (41): “Op kamp gaan met de Chiro, dat was één groot feest! Ik herinner me nog het zeil dat met bruine zeep werd ingezeept voor de beste glijpartijen, met blauwe plekken tot gevolg. Maar ook de blaren op onze voeten van de jaarlijkse trektocht, de kleine, plastic teiltjes die we gebruikten om ons te wassen en de heimwee die we hadden na een bezoekdag. Een ook niet te vergeten: de leuke liedjes die we elke dag zongen, de spannende nachtspelen en de bonte avond waarop iedereen een dansje of toneeltje voorbereidde.”
Hanne (38): “Wat zou ik graag nog eens urenlang met mijn KSA-vriendinnen tetteren en giechelen in de tent!”
Al liftend de Pyreneeën door, dat was het ultieme avontuur
Diny (32): “Ik ging jaren mee op kamp met Natuur & Wetenschap. Voor sommigen klinkt dat misschien wat saai, maar dat was het absoluut niet! We sliepen in tenten, maakten prachtige wandelingen door de natuur en deden avontuurlijke activiteiten als raften, canyoning of zelfs bungeejumpen. We trokken onder andere naar Zweden, Corsica, Tsjechië en de Pyreneeën. Op die laatste plek werd het wel heel spannend toen één van onze twee busjes in panne stond op een smal bergwegje. Er zat niets anders op dan te liften. Als veertienjarige voelde dat als één groot spannend avontuur. Dat we veel later op onze bestemming toekwamen, kon ons echt niet deren.”
Elien (27): “Op mijn 19de ging ik voor het eerst mee als monitor op PMH-kamp, een vakantie voor personen met een mentale of fysieke beperking. Vier jaar lang trok ik mee naar De Panne. De sfeer tussen de monitoren was fantastisch. Ik heb er mijn twee beste vriendinnen aan overgehouden: Lisa en Annelore. Ze waren zelfs de bruidsmeisjes op mijn trouw.”
De hele tijd in dezelfde vettige broek rondlopen
Joost (22): “Ook al ben ik ondertussen aan het werk, ik ben zeker nog niet van plan om te stoppen als leider! Op kamp gaan met Chiro Neeroeteren is altijd een groot feest. We lopen de hele tijd in dezelfde vettige broek, amuseren ons te pletter en overeten ons in het heerlijke eten van de kookploeg. Natuurlijk hoort bij een echt goed kamp ook wat kattenkwaad: van de inhoud van toiletzakken verwisselen tot een beha van een medelid aan de vlaggenmast hangen… een vriend en ik hadden er de grootste lol mee toen we zelf nog lid waren. Gelukkig kon iedereen er goed mee lachen. Al werden onze koffers gestolen als straf. (lacht)”
Lotte (37): “Ik heb prachtige herinneringen aan mijn kamp naar Maloja met de CM. Als 14-jarige met een groep de bergen intrekken, overnachten in een berghut en de hele weg liedjes zingen. Wij zongen heel vaak ‘Het is een nacht’ van Guus Meeuwis. En awel, het waren nachten om nooit meer te vergeten.”
Lies (38): “Ik ging jaren met de Scouts op kamp. Rond het kampvuur liedjes zingen als ‘Vrolijke vrienden’ of ‘We gaan op berenjacht’… Is er iets mooiers dan dat?”
’s Avonds kropen we op handen en knieën naar de jongenstent
Els (27): “Toen we een jaar of vijftien waren – we waren toen Tippers bij de Chiro – hadden we de grootste lol als we naar de tent van de jongens slopen. We wachtten ’s avonds tot de leiding in vergadering zat, en kropen dan op handen en knieën naar de jongenstent om zeker niet op te vallen. Het was onschuldig hoor: buiten stiekem snoepen en wat geflirt ging het er allemaal heel braaf aan toe. De spanning om betrapt te worden, maakte het des te leuker. En als dat toch gebeurde, moesten we aardappelen schillen of de wc’s poetsen. Maar dat hadden we er graag voor over.”
Lieselotte (46): “Door de modder ploeteren of met je gezicht een knikker uit water en bloem halen… Jezelf lekker vuil maken hoorde er elk kamp bij!”
Ik maakte steevast iets lekkers voor de kindjes met een allergie
Ellen (42): “Ik was jaren actief bij het Jeugd Rode Kruis. Eerst als lid, daarna ook als leiding en ten slotte als lid van de kookploeg. Waar ik met een hartverwarmende glimlach op terugkijk? De dankbaarheid die ik kreeg als kookmoeder. Er waren regelmatig kindjes met allergieën, en ik kon het echt niet over mijn hart krijgen om ze iets smakeloos te geven. Ik zocht dus naar de beste recepten en maakte er een sport van om de lekkerste alternatieven te voorzien. Het kostte wat extra tijd, maar die grote glimlach van de kinderen en de dankbaarheid van de ouders waren het meer dan waard.”
Lydia (60): “Mijn mooiste herinnering? Dat je op kamp even 100% zorgeloos was. Jammer dat je dat pas achteraf beseft.”
Toen de leidster ons in de dakgoot zag chillen, moesten we als straf àlle afwas doen
Mieke (40): “Toen we met de Chiro op kamp waren in een oud gebouw – het had iets weg van een kasteeltje – vonden we een heerlijk plekje om te rusten: in de dakgoot hadden we een goed overzicht en genoten we van het zonnetje. We waren ons van geen kwaad bewust… Tot één van de leidsters ons in het oog kreeg. Zij was razend. Als straf hebben we de dag erna zowel ’s morgens, ’s middags als ’s avonds de afwas moeten doen voor het hele kamp. Een heel karwei, maar gelukkig was het best gezellig onder ons drietjes.”
Meer over reizen & op kamp gaan:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!