Dat Jaan niet de juiste jongen was voor haar dochter, voelde Elke al snel aan. Maar toch moest ze machteloos toekijken hoe het hart van haar kind in duizend stukken werd gebroken.
Nattigheid
Elke (52): “Als mijn dochter van twintig mij zélf facetimet van op haar kot, dan weet ik: het gaat niet goed met haar. Dat zag ik ook meteen toen ze die avond in februari op het scherm verscheen. Mondhoeken naar beneden, trieste ogen, naar mijn rechteroor staren in plaats van me aan te kijken. ‘Is het Jaan?’, vroeg ik. Ze knikte en barstte in tranen uit.
Toen Helen me begin dit jaar schoorvoetend vertelde dat ze iemand had leren kennen, maar dat ze van hem niemand over hun beginnende relatie mocht vertellen, voelde ik nattigheid. Zelf had ik al opgemerkt dat er in het leven van mijn dochter iets veranderd was – ze is nu eenmaal een open boek voor mij – maar ik beet nog liever mijn tong af dan vragen te stellen. Ik wist dat ze er vroeg of laat zelf wel over zou beginnen, en dat deed ze dus: ‘Hij heet Jaan,’ zo vertelde ze, ‘maar hij is net gedumpt door een meisje dat hem bedrogen heeft, en daarom wil hij wat wij samen hebben, nog geen relatie noemen.’
Ik waarschuwde mijn dochter. Het was niet pluis dat Jaan hun relatie geheim wilde houden
Die uitleg stelde me niet gerust. In mijn ogen was mijn dochter een vlucht voor zijn verdriet om dat andere meisje. Voorzichtig probeerde ik haar te waarschuwen. Ik zei haar dat hij hun relatie van de dáken zou moeten schreeuwen in plaats van zo heimelijk te doen. Maar natuurlijk vielen mijn woorden in dovemansoren. Ik moest maar hopen dat mijn gevoel mij bedroog en klaarstaan om haar op te vangen als het fout zou aflopen.
En toen was het dus zover: Helen had het, na de eerste weken op wolken, aangedurfd om Jaan te laten weten dat ze niet langer stiekem wilde doen en dat ze het vervelend vond dat hij nooit liet weten wanneer hij kwam. Jaan was kwaad geworden: als zij hem zo onder druk zette, dan hoefde het voor hem niet meer. En daar zat Helen dus, met het gevoel dat ze het verkeerd had aangepakt en vooral: met een hart vol verdriet. In andere omstandigheden, zo herhaalde ze voortdurend, zou het zeker wél gelukt zijn…
Bij de psycholoog
Mijn dochter was een hoopje ellende en ook mijn moederhart brak. Ik was razend op Jaan, die zo achteloos met de gevoelens van mijn kind was omgegaan. Bij mijn collega’s stortte ik daarover mijn hart uit, maar thuis deed ik niks anders dan luisteren, luisteren, luisteren. Want veel meer dan om de andere dag facetimen of bellen met Helen en luisteren naar wat Jaan nu weer gezegd en gedaan had, kon ik niet doen.
Aanhoren welke vervelende berichten hij op Instagram had gezet, die – al noemde hij geen naam – duidelijk aan haar gericht waren. Zien hoe die als dolken in haar hart aankwamen. Hopen dat ze haar studie niet verwaarloosde. Telkens weer haar verdrietige hoofdje zien, ‘Moeilijk’ horen als antwoord op mijn vraag hoe het ging, telkens weer aanhoren dat de timing en niet de jongen verkeerd was geweest. En in mezelf denken: jij verdient zoveel beter.
Toen het voor Jaan niet meer hoefde, zat Helen daar, met een hart vol verdriet. Maar veel meer dan luisteren kon ik niet doen
Gelukkig liet ze dat toe en had ze eerder al contact gezocht met de psycholoog bij wie ze tijdens een moeilijk jaar in het middelbaar veel steun had gevonden. Omdat ze begreep dat haar relatie met Jaan en de manier waarop ze zichzelf en haar gevoelens voor hem wegcijferde, niet gezond was. Haar sessies met hem deden haar veel deugd, mij gaven ze het vertrouwen dat mijn dochter altijd wel hulp zal zoeken en vinden als ze die echt nodig heeft.
Geblokkeerd
En stilletjesaan klaarde de hemel op. Helen kreeg veel steun en erkenning van haar studiegenoten. Jaan studeert het komende jaar niet meer in Leuven. Ze heeft hem op social media geblokkeerd en stelde zich weer open voor andere jongens. Ik zie mijn dochter weer eens lachen, ze kan zich weer wat beter concentreren op haar studies, ze gaat weer uit. Ik weet dat de kans groot is dat haar vroeg of laat nog eens zo’n verdriet overkomt. Dat er andere jongens zullen komen die haar hart zullen breken, en dat ik mij daar telkens weer zorgen over zal maken.
Maar ik hoop met heel mijn hart dat ze ooit een dekseltje tegenkomt dat écht past. Een lieve, betrouwbare jongen, die het beste met haar voorheeft en haar echt verdient. Tot die tijd zal ik luisteren naar haar gedachten, ook al draaien die in cirkeltjes, haar lievelingseten maken, er zijn voor haar. En hopen dat mijn prachtige dochter me op een dag weer eens onverwacht facetimet, ik een stralend verliefd gezicht zie verschijnen en ik weet: moeder kan inpakken, deze keer zit het goed.”
“Ik hoop dat ze ooit een jongen tegenkomt die haar echt verdient. Tot dan zal ík er zijn voor haar
