Mijn verhaal: de dochter van Hajar werd gepest
Wanneer haar dochter Sabrine op school zwaar wordt aangepakt door enkele hardnekkige pesters, beslist Hajar om haar van school te laten veranderen.
Hajar (38): “Mijn dochter Sabrine heeft dyscalculie en dyslexie. Dat maakte haar zo onzeker dat ze het moeilijk had op de lagere school. Maar gelukkig ging het op sociaal vlak wel goed, aan vriendinnen had ze geen gebrek. Aan het middelbaar begon ze met een bang hartje. Ze koos voor een richting die haar interesseerde, voeding en verzorging, maar een nieuwe school, nieuwe mensen om zich heen en alleen met de bus, dat was erg spannend. Gelukkig voelde ze zich met slechts vier klasgenoten en een zorgzame klastitularis al gauw helemaal in haar sas.
Strafstudie uit het niets
Dat veranderde toen er in januari twee nieuwe meisjes bij kwamen. Op een dag kreeg ik ’s middags telefoon van de school: ‘Mevrouw, Sabrine zal later thuis zijn vanavond. Ze was daarnet niet in de eetzaal en krijgt dus strafstudie.’ Ik was op dat moment te verbouwereerd om te reageren, het was helemaal niets voor Sabrine om zich niet aan de regels te houden. Maar even later belde ik gealarmeerd terug. Ik wilde weten waar mijn dochter was!
Ze bleek alweer in de klas te zitten, maar waar ze tussen de middag had uitgehangen, kon niemand me vertellen. Ook Sabrine niet, toen ik haar er die avond naar vroeg. Ze reageerde ontwijkend, wilde er niet over praten. Ik besloot het zo te laten en het later opnieuw aan te kaarten. De volgende dag werd ik opnieuw gebeld, ditmaal door de klastitularis. Ze liet me weten dat Sabrine een bus later naar huis zou nemen, omdat er iets was voorgevallen. Maar ik hoefde me geen zorgen te maken.
Samen met twee anderen duwde, sloeg en stampte dit meisje haar op regelmatige basis. Natuurlijk enkel op momenten dat niemand het zag
Ongerust wachtte ik haar komst af. Wat was er toch aan de hand? Eenmaal thuis barstte ze onmiddellijk in tranen uit. Met horten en stoten vertelde ze me het verhaal. Enkele weken ervoor had een klasgenoot haar gevraagd om een huistaak te mailen, zodat zij die kon overschrijven. Ik had Sabrine toen aangeraden dat niet te doen. Wat ik niet had kunnen vermoeden, was dat dit de aanleiding zou vormen om Sabrine te beginnen pesten.
Mijn lief meisje
Sindsdien duwde, sloeg en stampte dit meisje samen met twee anderen haar op regelmatige basis. Natuurlijk enkel op momenten dat niemand het zag. Dat was ook de reden waarom Sabrine niet in de eetzaal was verschenen. Ze was tijdens de middagpauze zo hard aangepakt door haar pesters dat ze niet durfde te gaan eten. Mijn hart brak. Mijn lief meisje, dat nooit een kwaad woord sprak over een ander, dat conflicten zoveel mogelijk uit de weg ging, werd gepest en geslagen.
Twee dagen hield ik haar thuis om te bekomen. Daarna was het krokusvakantie. Maar dat hield de pesters niet tegen. Nu ze Sabrine niet fysiek konden raken, gooiden ze het over een andere boeg. Ze verspreidden een foto van haar op Instagram met een scheldwoord erbij dat te lelijk is om hier te herhalen. Toen was voor ons de maat vol. Mijn man en ik stapten naar de directeur. Die schorste de pesters twee dagen, maar veel haalde dat niet uit.
Met de rug tegen de muur
Diezelfde week nog belde Sabrine me huilend op: ‘Mama, ze doen me weer pijn.’ Opnieuw trokken we naar school, maar deze keer was de directeur minder welwillend. Omdat het ging om meisjes met een zware rugzak, vroeg hij om ons begrip. Volgens hem had hij gedaan wat hij kon. Hij stelde voor om Sabrine van school te laten veranderen. Ik wist niet wat ik hoorde. Nog steeds word ik boos als ik aan dat gesprek denk. De pesters gingen vrijuit, het slachtoffer werd gestraft.
De blauwe plekken waren ondertussen weg, maar mentaal was ze er niet goed aan toe.
Omdat we geen andere keuze hadden, zochten we een school die haar voor het laatste trimester nog een plaatsje wilde geven. Ondertussen startten we met Sabrine een traject op bij de psycholoog. De blauwe plekken waren ondertussen weg, maar mentaal was ze er niet goed aan toe. Ze was zo verdrietig, snapte niet wat zij gedaan had om dat te verdienen.
Ook bij mij heeft het pesten onzichtbare littekens nagelaten. Je kind door zo’n diep dal zien gaan, dat doet wat met je als moeder. Het tast je vertrouwen aan.
Met de hulp van de psycholoog en door de schone lei op een nieuwe school, gaat het nu beter met Sabrine. Het duurde even, maar ik zie haar langzaamaan weer openbloeien. De school is dichter bij huis, ze is er graag en ze heeft vriendinnen. Maar het meisje dat ze ooit was, komt nooit meer helemaal terug. Daarvoor is er te veel gebeurd. Ook bij mij heeft het pesten onzichtbare littekens nagelaten. Je kind door zo’n diep dal zien gaan, dat doet wat met je als moeder. Het tast je vertrouwen aan. Op momenten dat Sabrine wat stiller lijkt, ben ik meteen ongerust. Ze zal toch niet weer geviseerd worden? En zal ze me het deze keer wel vertellen?
Het kan iedereen overkomen
Wat ik hier nog meer uit onthou, is dat pesten iedereen kan overkomen, en dat de gevolgen voor degene die het overkomt enorm zijn. En wat bij mij het meest blijft hangen, is het onrecht dat ons werd aangedaan door de school. Het is aan de directie om verantwoordelijkheid op te nemen bij pestgedrag. Om stappen te ondernemen om het pesten te doen stoppen, om de pesters een halt toe te roepen. Want zij hebben ondertussen waarschijnlijk al een ander slachtoffer gevonden…”
Tekst: Renate Kerkhofs
Meer openhartige verhalen lees je hier:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle