Ouders van ‘Down The Road’-sterren zijn trots: “Chapeau voor onze avonturiers!”

Chantal: “Vorig jaar, meteen na de eerste reeks van ‘Down The Road’ hebben Julie en haar zus Jill gemaild met het productiehuis. Zo’n groepsreis is echt iets voor onze jongste. Drie weken onderweg met andere jongeren met Down én met Dieter Coppens: da’s een buitenkans! Julie werd geselecteerd en stapte in september mee op het vliegtuig richting Zuid-Afrika. Ik pinkte een traan weg bij het afscheid: mijn kleinste, met een beperking, drie weken lang zo ver weg – ik vond het lastig om haar los te laten. Maar ik besefte ook dat Julie dit aankon.

Ik weet nog goed hoe ze zesentwintig jaar geleden ter wereld kwam: perfect in onze ogen, maar met enkele van haar teentjes en vingertjes aan elkaar vergroeid… Een reden om extra onderzoeken te doen, en tijdens het wachten viel mijn frank. Ik was 33, al wat ouder en besefte plots helder: met Julie hadden we een Down-kindje gekregen. We hebben ons meteen goed omringd met de juiste hulp, en dat was goed voor Julie én voor ons. En verder heb ik niet het gevoel dat we Julie heel anders hebben opgevoed dan Jill. Alleen hebben we onze verwachtingen moeten bijsturen – dat universitaire diploma was niet meer belangrijk. We leerden doorheen de jaren vooral een sterke en lieve Julie kennen. En zij leerde ons om te genieten van vandaag, niet te tobben over morgen en blij te zijn met de kleine dingen.

Julie is geen haantje de voorste – hoeft ook niet, maar in ‘Down The Road’ wilde ze niet onderdoen voor de rest. De bende was uniek en zorgde voor plezier, en voor troost als het nodig was. Met de thuiskomst volgde ook het afscheid van de groep, en dat viel Julie erg zwaar. Ze is in de luchthaven wel twintig keer teruggelopen naar haar vrienden en naar Dieter Coppens (lacht). Het ‘Down The Road’-effect was de dagen erna meteen duidelijk: Julie was zelfverzekerder en zelfstandiger dan ervoor. Momenteel geniet ze nog na. Ze mochten met hun bende zelfs naar de MIA’s.”

Conny: “Toen Charlotte hoorde dat ze was geselecteerd voor ‘Down The Road’ was ze door het dolle heen. Ze is zelfstandig, niet op haar mondje gevallen en sociaal. En nu lonkte het avontuur en we lieten haar met plezier gaan. Nu ja, drie weken Zuid-Afrika is natuurlijk niet te vergelijken met vijf dagen zeeklasse onder klasgenoten. Ik moest dus toch even slikken bij hun vertrek. Maar de telefoontjes vanuit Zuid-Afrika stelden mijn man en mij gerust: ‘Ik ben kweetniehoe gelukkig‘, vertelde Charlotte. En ook nu geniet Charlotte nog intens na: ze reageert meteen op elk Whatsapp-berichtje dat ze krijgt van haar ‘Down The Road’-kameraden.

Charlotte beseft erg goed dat ze Down heeft: ‘Ik heb een handicap, hè, mama!’ Tegelijkertijd ken ik geen zorgelozer iemand dan zij. Ze is gelukkig zoals ze is, en leeft van dag tot dag. En zo heb ik haar altijd gekend. Toen ik beviel van Charlotte zagen mijn man en ik meteen dat er iets scheelde. Ik heb Charlotte’s beperking meteen aanvaard, mijn man had iets meer tijd nodig, maar nu is Charlotte een écht papa’s kindje. We hebben Charlotte opgevoed zoals onze andere kinderen, met hier een daar wat extra zorg. We namen haar bijvoorbeeld altijd mee op skivakantie: Charlotte doet dat perfect, in het spoor van haar papa – die voor haar skiet. Ik ski achter haar, om eventueel bij te sturen of op te vangen als ze valt. En eigenlijk staat dat beeld voor hoe we haar grootbrengen. We skieden vroeger ook altijd in groep met vrienden, maar door Charlotte moeten we een beetje afhaken. De anderen gaan voor snel, wij blijven wat meer achterop. Maar dat zorgt nooit voor een kloof: onze vrienden blijven onze vrienden en we doen nog veel leuke dingen samen, op Charlottes tempo. En dat tragere ritme, dat geduld heeft Charlotte ons moeten leren. Als ik Charlotte vraag om haar schoenen aan te doen, dan zegt ze: ‘Geduld, mama, ik kom!’ en dan denk ik: ze heeft 100% gelijk!”

Hilde: “Ik was zesentwintig toen ik beviel van Maarten. Een kersverse zoon die drie dagen na zijn geboorte de diagnose van Down kreeg. Als mama en papa van een Downtje moesten we de dromen die we hadden voor ons kind stap voor stap terugschroeven. Maar we waren sterk en positief en klaarden uit wat er nog wel kan en wat niet. We kozen voor gespecialiseerde hulp: een crèche op maat waar ze Maarten onder meer leerden kruipen en praten, en waar ie tot zijn zesde terecht kon. Erna kozen we voor bijzonder onderwijs. Zo werd Maarten niet opgevoed door één ouderpaar, maar door een team van experts. Het gaf ons ademruimte, en Maarten alle kansen.

Ondertussen groeide Maarten op tot een jongen met een uitstekend gevoel voor humor, zelfzeker – misschien ietsje té, iemand die graag leest en zich voor erg veel interesseert. We noemen hem Wiki Maarten (lacht). Hij werkt sinds tien jaar in het bedrijf waar ook ik werk – hij werkt er op de afdeling logistiek. Zijn baas noemt hem zijn ‘lijmpistool’, omdat de aanwezigheid van Maarten zo verbindend werkt. Alle collega’s zien hem graag komen en hij brengt zoveel vrolijkheid – erg typisch voor Down-kinderen.

‘Down The Road’ is Maarten op het lijf geschreven: hij gaat al sinds zijn vijfde op kamp en is een voorzichtige durfal. Hij ziet de dingen door een eenvoudige bril, en houdt niet zo van verandering. Ik heb alle vertrouwen in Maarten én Dieter en Saar. De reis zelf werd onvergetelijk, en Maarten was zwaar onder de indruk van alle materiaal van de crew. Hij voelde zich als dertiger en oudste van de groep vaak één van hen. Ik denk dat hij tijdens de trip best dikwijls vergat dat ie Down had (lacht). Maar hij sloot natuurlijk ook vriendschap met de andere deelnemers. Laatst zagen ze elkaar nog op de verjaardagsfuif van Charlotte. Maarten toont sinds ‘Down The Road’ meer zin voor initiatief én avontuur. Heel tof om te zien!”

Chris: “Ons verhaal is een beetje ongewoon gestart: bevallen van Yens, een baby’tje met Down, kwam aan als een schok voor mij en mijn man. Mijn man en ik waren verscheurd en uit onzekerheid en machteloosheid besloten we Yens op te geven voor adoptie. Een kindje opvoeden met Down, dat zou ons niet lukken, dachten we. Hij kwam in een pleeggezin terecht terwijl voor hem een definitieve familie werd gezocht. Het gezin dat Yens tijdelijk opving was warm en vrolijk. Hij zat er toen beter dan thuis, waar nog veel verdriet was. Het bleek achteraf een noodzakelijk intermezzo. Het gaf mijn man en mij tijd om te bekomen en te wennen. Een beetje later kwamen we terug op onze beslissing: ik wilde Yens thuis hebben, dicht bij me, zodat we elkaar konden leren kennen, knuffelen en liefkozen. Kort daarna werd ik zwanger van Nils en groeiden de twee broers op als een tweeling. Tot vandaag zijn ze twee handen op een buik.

Ik dacht dat moederen over een kind met Down makkelijker zou worden met de jaren, maar de uitdagingen blijven. Yens heeft nu een vriendinnetje en droomt van samenwonen. En dat vraagt opnieuw een plan van aanpak… Het blijft complex, maar ik probeer Yens een zo gewoon mogelijk leven te laten leiden: niet klein houden, maar wel realistisch blijven. ‘Down The Road’ is iets waaraan hij meteen wilde meedoen. Yens houdt van avontuur, én ik had vertrouwen in het team van Dieter en Saar. Hij heeft nog niet veel gelost over zijn avontuur – zwijgplicht van het productiehuis (lacht), maar ik zag in de trailer wel een ballonvaart, een boottocht en ’n dappere Yens – heerlijk om te zien! Ik kreeg alleszins een zoon terug die opener is, vrolijker en zelfstandiger. En nog steeds een beetje overmoedig. (lacht)“

Nadine: “De band die ik heb met Geoffrey is anders dan met zijn oudere broers. Waar de grote jongens nu uitvliegen en hun plan trekken, blijft Geoffrey nog steeds voor heel wat dingen afhankelijk van ons. Het syndroom van Down negeer je niet zomaar. Het vergt meer tijd en energie van je als ouder.

Als Geoffrey iets wil gaan drinken, zetten we hem af bij het café en pikken we hem daar terug op. Ik zou hem alleen kunnen thuislaten, maar als dan onverwachts de bel gaat is hij radeloos en in paniek – dus doe ik het niet. En toch proberen we hem verder zo gewoon mogelijk groot te brengen. In ruil hebben we een toffe, enthousiaste twintiger in huis die nog steeds graag komt knuffelen en uiterst creatief is. En erg uit is op avontuur, en dus geknipt voor ‘Down The Road’. Geoffrey waagde zijn kans en kon mee naar Zuid-Afrika met Dieter Coppens en zijn team. Sindsdien zit ie op een achtbaan. Van aftellen naar de trip tot de reis zelf.

Bij het vertrek had hij amper tijd om afscheid te nemen van ons, terwijl het voor mij echt een oefening in loslaten was. Tijdens de reis spraken we elkaar twee keer via Skype. Geoffrey enthousiast en opgewekt, en ik trots en blij. Voor hem is er een wereld opengegaan, en daar is hij zo dankbaar voor. Hij maakt filmpjes en zet die in de groep. Hij knutselt en tekent allerlei cadeautjes voor zijn nieuwe vrienden. ‘Down The Road’ gaf hem zelfs een liefje! Hij toont sinds de reis meer zin voor initiatief, gedraagt zich volwassener en heeft dromen. Huisje, tuintje, kindje… Maar hij beseft ook dat dat niet kan. Wél maken we volop werk om hem begeleid zelfstandig te laten wonen. Daar is hij na ‘Down The Road’ helemaal klaar voor.”

Kathleen: “Toen ik zwanger was van Maud heb ik altijd het gevoel gehad dat ik zou bevallen van een kindje met Down. Ik was ervan overtuigd dat het leven dit verhaal voor mij in petto had. Net uit de buik ving ik haar op, en bleek mijn vermoeden waar. Mijn man en ik hebben ons meteen 200% ingezet voor Maud. Ik wilde haar de wereld laten zien én de wereld laten kennismaken met Maud, als persoon! We hebben ons nooit echt laten leiden door haar beperking, want dan gaan er veel kansen verloren. De ene dag was natuurlijk uitdagender dan de andere… Als ik haar nu zie als jonge vrouw ben ik trots: Maud weet wat ze wil, is erg nuchter en wil graag gehoord worden én meetellen. Ze beseft dat ze Down heeft en dat dat haar mogelijkheden soms beperkt, en dat maakt haar wel eens verdrietig. Bijvoorbeeld in de liefde: ze droomt van affectie, ze weet wie ze aantrekkelijk vindt, maar weet nog niet wat de toekomst voor haar in petto zal hebben.

Verder geven we haar alle kansen: net als haar broer en zus hebben we Maud laten verder studeren – een opleiding fotografie. En Maud gaat nu evengoed ‘op kot’: samen met een van Mauds vroegere juffen heb ik heel hard gewerkt aan een co-housingproject voor jongeren met een beperking. En ook Maud gaat er binnenkort wonen. Best een grote stap, hoor, want Maud is nog nooit lang van huis geweest. Buiten tien dagen scoutskamp, én natuurlijk die onvergetelijke trip naar Zuid-Afrika.

Ik geef Maud niet aan eender wie mee, maar het team van ‘Down The Road’: daar had ik nu eens alle vertrouwen in. Maud vertrok zonder verwachtingen, beleefde een unieke reis, maar is nu alweer bezig met de orde van de dag. Ze combineert administratieve jobs in het UZA, op een kleuterschool en bij Kazou – de jeugddienst van de CM. ‘Down The Road’ is een mooie herinnering, maar nu gaat het leven weer verder. En ook dat is weer typisch onze lieve, nuchtere Maud.”