“Ik weet nog goed hoe het voelde om, na al die jaren, over de drempel van mijn droomhuisje te stappen”
Net op het moment dat Britt en haar man het huis van haar vader gekocht hadden, kwam ze tot de ontdekking dat het huis van haar dromen te koop stond. Haar hart sloeg een tel over en helemaal over haar toeren stelde ze voor aan haar man om het huis van haar dromen te kopen…
Over mijn toeren
Britt (54): “Ik denk niet dat ik als tiener één keer voorbij dit huisje ben gefietst op weg naar school zonder er een dromerige blik op te werpen. Elke keer dacht ik: wat een mooi huisje, hoe heerlijk zou het zijn om daar te kunnen wonen? Het viel op, omdat het als enige huis een voortuin heeft en dus wat naar achteren staat in de huizenrij.
En het ziet er zo gezellig en authentiek uit. Oude dakpannetjes, verweerde ramen… Ik was op slag verliefd. Achteraan staat ook een klein bijgebouwtje, en dat fascineerde me. Was dat één huisje, of waren het er twee naast elkaar? Ik was zo nieuwsgierig om te weten te komen hoe het er vanbinnen uitzag! En beeldde me in hoe het zou zijn om in dat schattige huisje te wonen.
Een tiental maand nadat we het huis van mijn vader hadden gekocht, zag ik dat mijn droomhuis te koop stond. ‘Het zou toch niet waar zijn, net nu?’ , dacht ik bij mezelf
Ik werd ouder, kreeg een lief, ging samenwonen, kreeg een dochter en dacht niet meer aan het huisje. Toen mijn vader overleed, kochten mijn man en ik zijn huis, met het idee om het eerst te verhuren en er na ons pensioen, als we wat kleiner wilden gaan wonen, zelf te gaan wonen. Maar op een dag, een maand of tien nadat we alles geregeld hadden, reed ik voorbij het huisje uit mijn tienerjaren en zag ik plots het bord ‘Te koop’ voor de deur staan. Mijn hart sloeg een tel over. Het zou toch niet waar zijn, net nu? De kans om dit huis, dat ik nog duizendmaal mooier en leuker vond dan dat van mijn vader, te kopen, die kon ik toch niet laten schieten?
Helemaal over mijn toeren vertelde ik mijn man ’s avonds dat het huis waar ik al sinds mijn tienerjaren van droomde, nu eindelijk te koop stond. Mijn man doet er alles aan om me gelukkig te maken, maar zei: ‘Sorry schat, dat gaat niet. In één jaar twee huizen kopen, daar hebben we echt het geld niet voor.’ Maar ik wilde mijn droom niet zomaar loslaten en bedacht een plan B: misschien kon mijn dochter, die op dat moment met een crèche wilde beginnen, het kopen? We maakten een afspraak bij de makelaar en gingen samen kijken.
Ik herinner me nog goed hoe het voelde om eindelijk, na al die jaren, over de drempel van mijn droomhuis te stappen. Liefde op het eerste gezicht. Het had alles wat in mijn hoofd tot leven was gekomen: een kleine maar gezellige woonkamer, een zonnige binnenplaats, achteraan nog een grote ruimte met veel mogelijkheden. Dat was dus die achterbouw, waar ik mij al zo lang zo veel vragen over gesteld had. Jammer genoeg was het huis te klein om er met kinderen te wonen, en al zeker met alle normen en wetten waaraan je moet voldoen om er andere kinderen in op te vangen. Mijn droom viel in duigen, maar ik wilde hem nog lang niet begraven.
Die avond zei ik tegen mijn man: ‘Maar zo’n mooi huisje, schat, mooier dan ik er ooit een heb gezien… Zouden we het huis van mijn vader niet verkopen en er een bod op doen?’ Mijn man zuchtte eens en mompelde: ‘Met u heb ik nooit gedaan’, en liet zich vervolgens overhalen om het weekend daarop mee te gaan naar de openhuisdag. Toen we samen in het huis stonden, vertelde ik hem hoe ik het al helemaal voor me zag: daar zou het salon komen, daar zou onze tv staan, die muur zou ik weghalen om de ruimte wat meer open te trekken…
Van droom tot werkelijkheid
Mijn man voelde dat hij mij moeilijk van mijn droom zou kunnen afbrengen en stelde voor om bij de bank langs te gaan en alle mogelijkheden op een rij te zetten. Wie weet konden we toch nog een extra lening aangaan? Tot onze grote verbazing – we waren toen allebei al 45 jaar – had de bank geen enkel bezwaar. We zouden natuurlijk veel langer moeten afbetalen, maar mijn man zei: ‘Awel ja, dan doen we dat, hé!’ In amper vijf dagen tijd was alles in kannen en kruiken. De verkopers zagen ook hoe graag we dit huis wilden en gunden het ons.
Kun je je inbeelden hoe gelukkig ik was? Na de euforie kwam ik wel weer met de voeten op de grond. We zegden onze huurwoning op en hadden amper drie maanden de tijd om ons huisje klaar te stomen. Mijn man, die sinds een zwaar motorongeval met zijn rechterbeen sukkelt, heeft zó hard gewerkt. We vullen elkaar goed aan: ik hou ervan om bezig te zijn met het interieur, Kurt heeft de gouden handen om mijn ideeën uit te voeren. Maandenlang holden we na ons werk naar het huis. Om behang af te trekken, puin te scheppen, te schilderen. We installeerden een nieuwe keuken. Er kwamen overal ramen met dubbele beglazing, en de voordeur, die oorspronkelijk aan de zijkant van het huis stond, verhuisde naar de voorkant. Acht weken hebben we erover gedaan om de beukenhouten trap af te schuren, te behandelen tegen houtwormen en te schilderen. Al moet het voor mij ook niet allemaal perfect zijn. Er mag gerust een putje in de trap of de tafel zitten, of een barst in een houten balk. Het huis is 125 jaar oud en leeft, en heeft dus al een hele geschiedenis.
Na drie maanden intensief verbouwen, was ons huis nog niet af, maar wel bewoonbaar. Ik was zó gelukkig en haastte me elke dag van mijn werk naar huis
Soms mijmer ik over wie er allemaal al over die trap heeft gelopen… Ik hou van een interieur met een ziel. Na drie maanden intensief verbouwen was ons huis nog lang niet af, maar wel bewoonbaar. Maar toen kwam de volgende klus: van een groot naar een klein huis gaan, betekent nu eenmaal dat je keuzes moet maken.
Zo bleek bijvoorbeeld dat ik veertien ovenschalen had… Ik heb van mijn hart een steen gemaakt en heb er nu nog zes. Ik kook graag en had drie bananendozen vol kookboeken. Ik heb één doos bewaard en de rest heb ik weggegeven aan vriendinnen of verkocht op de rommelmarkt. Mijn Libelle kookboeken heb ik bewaard, natuurlijk. (lacht) Daarnaast had ik nog 21 bananendozen vol decoratie, vaasjes en kaarsjes en zo. Na de verhuizing stonden in elke vrije hoek dozen gestapeld, haast tot aan het plafond. Maar ik was zó gelukkig, haastte me elke dag van mijn werk naar huis om verder te kunnen uitpakken, om het gezellig te maken en een lekkere pot eten op tafel te zetten.
Opnieuw verbouwkriebels
Een paar jaar later begon het toch weer te kriebelen. Als we nu toch eens die keuken wat groter zouden maken? En in de woonkamer nog een muur weghalen voor een ruimer gevoel? Mijn man heeft me doen zweren dat dit de laatste verbouwing zou zijn. Hij en onze vrienden verklaarden me voor gek. Onze tweede verbouwing heeft zes maanden geduurd en ons huis stond op een bepaald moment volledig op poutrellen, maar nu zijn we allebei heel blij dat we het toch gedaan hebben.
Het donkere huis dat we acht jaar geleden kochten, is nu één grote open ruimte met veel lichtinval, en alles in een warme, landelijke stijl
Het huis dat we acht jaar geleden kochten, vol donkere kleine kamertjes, is nu één grotere open ruimte, met een lange smalle keuken en veel lichtinval. Alles in een warme, landelijke stijl, met lichte kleuren die de ruimte groter maken en overal bij passen. Of ik toch nog iets anders gewild had? Daar moet ik héél diep over nadenken. Misschien is het badkamertje wat aan de kleine kant. We hebben maar één lavabo en dat is soms lastig. Als we ons met twee staan klaar te maken voor we naar een feest gaan, bijvoorbeeld.
Mocht ik op voorhand geweten hebben dat we later de keuken nog opnieuw zouden verbouwen, dan zouden we de muur doorgetrokken hebben en hadden we toch wat meer ruimte gehad. Maar een nieuwe verbouwing ga ik aan mijn man echt niet meer verkocht krijgen. (lacht)
Apetrots
Niet alleen het huis heeft mijn hart veroverd, ik heb ook parels van buren. Met de overburen gaan we fietsen, op weekend, uiteten… We zijn hechte vrienden geworden. Ook bij het koppel vrouwen dat naast ons woont, kan ik altijd terecht, voor hulp of goede raad. En soms staat er ineens een pan soep aan de voordeur, met de groeten van buurvrouw Martine, of een mandje met paaseieren. We bemoeien ons niet met elkaars leven, maar doen stilletjes dingen voor elkaar. Heel belangrijk vind ik dat, want stel je voor dat je in je droomhuis woont, maar met allemaal vervelende buren om je heen.
Zelfs nu we hier toch al een hele tijd wonen, voelt het nog altijd alsof ik op vakantie ben. Soms zit ik vanuit mijn hoekje in de zetel, vlak bij ons warme, gezellige pelletkacheltje, gelukzalig rond te kijken en denk ik: wat woon ik hier toch graag. De keuken is mijn grote trots en een van mijn lievelingsplekken. Maar nu de lente eraan komt, kunnen we weldra ook weer volop genieten van ons binnentuintje en ons terras. We zitten er heerlijk afgeschermd van de wind, hebben een paar boompjes geplant en veel groen. Alles begint weer te leven en komt tot bloei. Ook al is het maar klein, voor ons is het perfect op maat, want we hebben geen zin meer in het onderhoud dat een grote tuin vraagt. We worden er ook niet jonger op.
Soms zit ik in de zetel, bij ons gezellige kacheltje, gelukzalig rond te kijken. En denk ik: wat woon ik hier graag
Toch zitten we niet stil en blijven we dromen. Het achtergebouwtje is zo’n ‘projectje’. Dat wordt een atelier voor mijn man, die zo graag klust, en een berging. En stiekem denken we ook al eens na over de toekomst: misschien kunnen we er ooit een kangoeroewoning van maken? Het lijkt me heerlijk als mijn dochter en haar man in het woongedeelte zouden komen wonen, en mijn man en ik in het bijgebouw.
Mijn dochter zegt nu al dat ze dit huisje nooit zal verkopen, want ze hoopt dat ze hier ook oud kan worden. Je weet natuurlijk nooit hoe het leven loopt, maar het geeft me een warm gevoel. Ik hoop dat ik nog lang mag blijven genieten van ons harde werk. Apetrots ben ik, op mijn man én mijn dochter, die ons zo ontzettend geholpen heeft. Iedereen zegt dat ik een huisje heb voor in de boekjes, en nu komt ook die droom zomaar uit.”
Nog meer leesplezier?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!