“Mijn drie kinderen een week moeten afgeven, omdat het me niet lukte om met hun papa samen te blijven: daarover zal ik me altijd schuldig voelen”
Julie is een jaar na haar scheiding blij met haar beslissing, maar ze blijft haar kinderen missen.
De eerste om te trouwen
Julie (35): “Ik was de eerste van mijn vriendengroep om te trouwen, de eerste om kinderen te krijgen en ook de eerste om te scheiden. En van alles vond ik dat laatste toch het moeilijkste. Twintig jaar ben ik samen geweest met mijn ex, we zijn samen opgegroeid. We hebben heel mooie jaren gehad, maar onze relatie was op. De dag dat ik vertrokken ben – na alweer een knallende ruzie – heb ik een goedkope hotelkamer gehuurd in een vreemde stad. Hoe vreselijk dat ook was, het heeft ervoor gezorgd dat ik nooit ben teruggegaan.”
Twee maanden heb ik in een hotelkamer gewoond. Twee van de meest eenzame maanden uit mijn leven, weg van mijn kinderen
“Twee maanden ben ik er gebleven. Twee van de meest eenzame maanden uit mijn leven. Alleen, op een plek die niet als thuis aanvoelde, en zonder vaste bodem onder mijn voeten. Ontworteld, weg van mijn thuis en weg van mijn kinderen, die ik maar af en toe zag. Ik kon hen op dat moment maar weinig bieden in die hotelkamer… En toch, hoe miserabel ik me toen ook gevoeld heb: ik voelde aan alles dat ik het juiste had gedaan. Want ik kon weer ademen. Pas dan besefte ik dat ik eigenlijk al jaren op de vlucht was. ‘We herkenden je niet meer’, zeiden vrienden me. Ze hadden gelijk. Als twintiger hield ik van grote avonturen, van reizen en van lange wandelingen. Alles wat ik de voorbije jaren nooit meer gedaan had. Ik leg de schuld daarvoor niet bij mijn ex: het was vooral ik die mezelf verloren was.”
Beetje bij beetje vond ik mezelf terug. Soms voelde ik me zó slecht, soms voelde ik me geweldig. Het ging echt met ups en downs
“Beetje bij beetje vond ik mezelf terug. Een rouwproces is niet lineair, heb ik geleerd. Soms voelde ik me zo slecht, zoals ik me nu, een jaar later, ook nog kan voelen. Maar evengoed waren er momenten dat ik me geweldig voelde. Ups en downs, letterlijk. De eerste maanden heb ik vooral veel slapeloze nachten gehad. Alsof ik enkel in het midden van de nacht mijn verdriet kon verwerken. Dat waren de moeilijkste momenten: er is niets zo eenzaam als een lege hotelkamer – en daarna appartement – met een lange nacht voor jou en verdriet dat je lichaam lijkt open te scheuren. “
Het grootste gemis blijven mijn kinderen. De week zonder hen probeer ik zo vo vol mogelijk te plannen, maar het gemis went niet
“Het grootste gemis blijven mijn kinderen. Dat went, ook na een jaar, nog altijd niet. Mijn drie jonge kinderen een week moeten afgeven omdat het me niet lukte om met hun papa samen te blijven: dat is iets waar ik me voor de rest van mijn leven schuldig over zal voelen. Maar ik leer hoe het moet. De week zonder probeer ik zo vol mogelijk te plannen. De zondagen zijn het moeilijkst: dan heeft iedereen wel een activiteit. Zeker omdat ik de eerste van onze vriendengroep ben en iedereen nog jonge kinderen heeft, zijn het vaak lange, lege uren op mijn appartement.”
Ik ben opgelucht dat ik mezelf terug heb. En fier, omdat ik weer de rust heb gevonden die ik zo lang kwijt was
“Nooit had ik kunnen voorspellen dat ik op deze leeftijd al opnieuw zou moeten beginnen. Voor de scheiding had ik alles: een eigen huis, een spaarboek, een gezin. Vandaag heb ik alleen mezelf, een klein huurappartement en mijn zoontjes. Maar ik ben opgelucht dat ik mezelf terug heb. Ik ben ook fier. Omdat ik weer de rust heb gevonden die ik zo lang kwijt was, omdat ik kan moederen zonder frustratie, omdat ik het écht helemaal alleen doe. Omdat ik een nieuwe thuis heb gecreëerd voor mij en mijn zonen, waar we allemaal graag zijn.”
Nu durf ik te zeggen dat de scheiding beter is voor mijn zonen, voor mezelf, en zelfs voor mijn ex. We verdienen het allemaal om gelukkig te zijn
“Een jaar na de scheiding durf ik te zeggen dat mijn scheiding beter is voor mijn zonen, beter voor mezelf en ik durf zelfs zeggen beter voor mijn ex. We hebben nog zoveel jaren voor ons: we verdienen het allemaal om gelukkig te zijn. Vandaag bestaat mijn toekomst weer uit dingen die ik wil: reizen, gezellig samen zijn met mijn jongens en wandelen met vriendinnen. Ik ben mijn sociaal netwerk ook heel dankbaar: het is zoveel gemakkelijker om alleenstaande ouder te zijn als je mensen hebt die je ondersteunen.”
Nog meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!