Een jaar na haar scheiding voelt Martine zich bevrijd. Ze koestert de mentale rust die ze nu heeft.
Na 38 jaar huwelijk
Martine (67): “Net geen 38 jaar ben ik getrouwd geweest met mijn ex. Al jaren was ik ongelukkig in mijn huwelijk, maar ik heb gewacht tot de kinderen oud genoeg waren. Wat had ik met hen gedaan als we vroeger uit elkaar waren gegaan? Zouden ze hun studies afgerond hebben? Wachten was beter, dus dat deed ik. Ik had misschien nog langer kunnen wachten, maar ik kreeg enkele maanden voor de breuk de diagnose borstkanker. Het deed me beseffen dat het leven zo voorbij kon zijn, en dat ik deze relatie niet meer wilde. Stel dat ik nog dertig jaar zou mogen leven: zo wilde ik niet oud worden.”
Nee, ik had niemand anders. Ik wilde scheiden enkel en alleen voor mezelf
“Toen ik mijn ex vertelde dat ik wilde scheiden, was zijn eerste vraag of ik iemand anders had. Maar de waarheid was misschien nog erger: ik deed het enkel en alleen voor mijzelf. De maanden die daarop volgden, waren vreselijk. Hij verweet me, betrok de kinderen erbij en ondernam zelfs een poging om uit het leven te stappen. Maar ik was vastberaden. Ik verhuisde, kocht tweedehands meubels en knipte de kettingen door die me al bijna veertig jaar aan hem bonden. Maar wie was ik, zonder hem? Wat wilde ik, nu ik zelf weer kon beslissen?”
Financieel is het wel zwaar, maar mijn mentale gezondheid is me meer waard dan al het geld in de wereld. De rust die ik ervaar, da’s pure luxe
“Alles voelde als een mijlpaal. Die eerste keer alleen op weekend gaan, voor het eerst in 38 jaar. Een naaiweekend: de hele dag naaien met gelijkgestemden, héérlijk. Die vrijheid, die mogelijkheden. De afwezigheid van schuldgevoel of onrust dat ik onder mijn voeten zou krijgen als ik terug thuis kwam. Wat een rijkdom! Financieel is het wel zwaar. Ons huis is nog niet verkocht en ik heb geen spaargeld. Maar mijn mentale gezondheid is me meer waard dan al het geld in de wereld. De rust die ik ervaar, da’s pure luxe. Ik ben vrijwilliger en ik volg en geef vormingen. Dat ik dat op mijn leeftijd nog zou mogen doen: ik had het me nooit kunnen inbeelden.”
Intimiteit mis ik niet meteen, maar ik mis wel een volwassen gesprek. Ik mis een gelijkgestemde, iemand van mijn leeftijd
“Hoe gelukkig ik vandaag ook ben, ik heb geen spijt dat ik pas afgelopen jaar de stap heb gezet en niet vroeger. Niet alles was slecht. In 37 jaar maak je veel mee, bouw je veel op en brokkelt er altijd wel iets af. Maar de laatste jaren van ons huwelijk moest ik me fysiek dwingen om intiem met hem te zijn. Dat voelde zo fout, en ik ben vandaag dan ook heel blij dat mijn lijf weer van mij is. Zijn er dingen die ik mis? Intimiteit niet meteen – daarvoor bestaan er genoeg speeltjes – maar ik mis wel een volwassen gesprek. Ik mis een gelijkgestemde, iemand van mijn eigen leeftijd.”
Ik wil nog buigen voor een man, maar nooit meer zo diep als ik gedaan heb. Ik wist niet dat ik zo sterk was
“Na een jaar is er ruimte voor iemand anders in mijn leven. Maar ik wil wel nooit meer samenwonen. Toen mijn grootvader overleed, was mijn grootmoeder jonger dan ik nu ben. Zij zei na zijn dood altijd: ‘Nooit was ik nog onderbroeken en kousen van een andere man.’ Zo voel ik het ook aan. Ik wil nog buigen voor een man, maar nooit meer zo diep als ik gedaan heb. Ik wist niet dat ik zo sterk was, nee. Maar je groeit er in. Dat wil ik ook tegen iedereen zeggen die nu hetzelfde meemaakt: het betert. Ik zit in de herfst van mijn leven, en normaal hou ik niet van de herfst. Maar ik, en niemand anders, ga ervoor zorgen dat deze herfst aanvoelt als de zonnigste die ik me kan voorstellen.”
