Redactrice Diny stopt een maand met roken: “Stiekem een sigaretje roken? Been there, done that!”

Stichting tegen Kanker daagt met haar campagne Buddy Deal alle rokers uit om één maand geen sigaret op te steken. Redactrice Diny gaat de uitdaging aan en vertelt je elke week heerlijk eerlijk of het haar lukt.

Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is. Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan zegswijzen. Misschien omdat mama er juist zo’n fan van is. ‘Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd’, zei ze altijd als ze me één snoepje gaf, en niet de hele zak. Of ‘na regen komt zonneschijn’ als ik weer eens ruzie had met mijn beste vriendin. Of ‘beter laat dan nooit’ als ze mijn verjaardag vergat. Oké, dat laatste is maar één keer gebeurd, maar ik was er als tienjarig meisje het hart van in. ‘Het zal wel’, dacht ik in mezelf. Maar ik moet toegeven dat in al die zegswijzen een zekere waarheid zit, want nu ik geen sigaretten meer in mijn handtas heb zitten, weet ik pas wat ik mis.

De eerste week was het een kwestie van nee zeggen, de tweede week voelt aan als afscheid nemen. Als ik maandagochtend mijn agenda erbij neem, word ik overvallen door een gevoel van… gemis. Dinsdag 9 mei: sieren bij een vriend die een dag later dertig wordt. Vrijdag 12 mei: trouw van mijn beste vriendin. Zaterdag 13 mei: etentje met de schoonfamilie en nóg een dertigste verjaardag. Vroeger waren het momenten waar ik naar uitkeek maar nu zag ik er alleen maar tegenop. Waarom? Omdat ik niet meer mag roken. Het klinkt gek, want voor ik begon met Buddy Deal, heb ik nooit gedacht: ‘Mijn beste vriendin trouwt, dan mag ik roken.’ Nee, ik dacht dan aan de speech die ik nog moest schrijven, aan hoe ik in hemelsnaam de kasseistraten in Gent moest trotseren op hakken (ik deed het uiteindelijk op sneakers), aan de verliefde blikken van het echtpaar als zij elkaar het jawoord gingen geven. Maar maandagochtend dacht ik alleen maar: ik mag niét roken.

Obsessieve gedachten

Als mijn buddy voor de achtste dag op rij polst hoe het met me gaat, geef ik eerlijk toe dat ik ongelooflijk snak naar een sigaret. Dat ik het roken mis. Dat ik me niet kan inbeelden dat op een trouwfeest géén sigaret opsteek. ‘Kun je je voorstellen dat je met je beste vriendin klinkt op de liefde?’ Ja, natuurlijk! ‘Kun je je voorstellen dat je gezellig aan tafel zit met je vrienden?’ Ja, uiteraard. ‘Focus niet op wat niet kàn, maar op alles wat wel kan.’ Ik haat het als mijn zus, mijn buddy gelijk heeft… Ik beslis om mijn gedachten letterlijk van me af te schudden. Ik draai de volumeknop van de radio helemaal open en dans tot ik uitgeput in de zetel val. Voor het eerst die dag heb ik een kwartier niet aan roken gedacht.

De eerste dagen lukt het me aardig om mijn gedachten te verzetten, tot ik woensdagavond een verdwaalde sigaret vind in mijn auto. Ik heb lang getwijfeld wat ik ermee moest. In twee breken en in de vuilnisbak gooien, of ‘m bijhouden om mezelf wat meer uit te dagen? Ik wist dat het een pak moeilijker ging worden als er een sigaret in huis lag, en toch smeet ik ‘m niet weg. Daar kreeg ik donderdagochtend meteen spijt van. Ik glipte naar buiten, stak de sigaret op en net toen ik een trekje wilde nemen, gingen de rolluiken omhoog. Betrapt! Ondanks de zware teleurstelling op het gezicht van mijn vriend rookte ik rustig verder.

Eerlijk duurt het langst

‘De hoeveelste was dat al?’, was zowat het eerste wat mijn vriend me vroeg toen ik ’s avonds thuiskwam. ‘De twee uitschuivers niet meegeteld? De eerste’, zeg ik hem verontwaardigd. ‘Lief, ik ken je. Ik zag aan alles dat je je betrapt voelde. Ging je me eerlijk vertellen dat je had gerookt?’ Dat was wel de bedoeling, ja. Dat stiekeme gedoe… Been there, done that! De eerste maanden dat ik rookte, bleef ik tot diep in de nacht wakker en pas als iedereen sliep, glipte ik naar buiten om er een op te steken. De sigaretten verstopte ik tussen de nagellak en mascara, en met het geld dat ik verdiende in een café kocht ik pepermuntjes en parfum, om de rookgeur te verdoezelen. Maar dat gaf me zo’n stress… Ik werd nonchalant en werd uiteindelijk betrapt. Mama was boos. Niet omdat ik rookte, maar wel omdat ik al die tijd had gelogen. Die dag heb ik gezworen dat ik nooit meer ging liegen, en al zeker niet over roken.

De grote vraag is of het bij die ene sigaret is gebleven? Nee, sorry! Ook vrijdagavond ging ik de mist in. ‘Die heb ik wel verdiend’, had ik mezelf wijsgemaakt nadat ik had gespeecht op het trouwfeest van mijn beste vriendin. Ik had dagen lopen stressen voor dat ene moment. Ik zag me daar al staan in een kleed dat onder de rode wijnvlekken zat (zo’n smospot ben ik wel). Of wat als ik niet de naam van haar kersverse man zei, maar die van haar ex? De ontlading was groot toen de woorden moeiteloos uit mijn mond rolden, dus ja, die sigaret had ik toch wel verdiend?

Het is nog niet gedaan

De uitschuivers in het eerste weekend heb ik mezelf kunnen vergeven, maar die van de voorbije week blijven aan me plakken. Wààrom lukt het me niet? Waarom geef ik er niet gewoon de brui aan? ‘Omdat het mààr twee sigaretten zijn die je hebt gerookt’, zegt mijn buddy kordaat. ‘Omdat je er al 265 niét hebt gerookt, goed voor zeven pakjes.’ Zeven pakjes die me tot nu net geen honderd euro hebben opgeleverd. Voor één keer geef ik mijn zus enthousiast gelijk. Het is nog niet verloren.

Meer interessante artikels:

• Een maand niet roken met Buddy Deal: doe jij mee?
• Redactrice Diny stopt een maand met roken: ‘Ik ga vanavond slapen als roker, en sta morgen op als niet-roker”
• Redactrice Diny stopt een maand met roken: “Noem me een valsspeler, een zwakkeling, maar ik weet wel beter”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!