Rose viert de eerste keer kerst zonder haar man Gerard

Rose en haar man genoten al 35 jaar van een warm huwelijksleven, tot Gerard ziek werd. Dit jaar zal het de eerste kerst zonder hem zijn. Gerard overleed negen maanden geleden aan de gevolgen van kanker. 

“Het is eigenlijk ‘mis’ beginnen gaan toen mijn man 7 jaar geleden longkanker kreeg. Ze hebben toen een long bij hem weggenomen, maar daarmee leek de ziekte bestreden. Niet lang daarna is zijn mama overleden. Het ziek zijn en dat verdriet hadden echt iets kapotgemaakt bij hem. Nog één keer heeft hij een controlescan laten doen. Toen vonden ze een vlekje op zijn andere long. Sindsdien wilde hij niet meer terug. Natuurlijk wist ik wel dat er iets was, maar hij klaagde nooit. Hij hoestte niet, was gestopt met roken, deed al het werk in huis dat hij anders altijd al deed. We dachten er niet meer aan. Tot hij een jaarlijkse bloedcontrole liet doen.

Dan zijn de feestdagen daar. En je moet vrolijk proberen zijn, voor je kinderen. Maar je weet wat je gelezen hebt. Je weet dat het niet goed is.

De dokter vroeg aan Gerard of hij geen pijn had, want het leek wel alsof hij een ontsteking had. Maar hij voelde niets. Voor de zekerheid kreeg hij antibiotica. Maar een week later waren zijn bloedwaarden nog slechter. Voor de dokter was het duidelijk: ‘Gerard, je moet morgen echt onder de scanner.’ Na de scan vertelde een jonge verpleger ons dat de dokter diezelfde dag nog contact zou opnemen. Dan weet je al dat er iets niet klopt. Het verdict was duidelijk: longkanker. En er volgde opnieuw een hele reeks onderzoeken en scans. De feestdagen kwamen eraan en we waren nog aan het wachten op de uitslag van de PET-scan. Gerard moest nog een pijnlijke biopsie laten uitvoeren, maar dat zag hij even niet zitten. Hij wilde genieten van de feestdagen, dus werd de operatie uitgesteld naar begin januari.

En toen kwam daar plots die envelop in de brievenbus. De resultaten van de PET-scan waren bij ons thuis aangekomen, in plaats van bij de dokter. Ik heb ze ergens kunnen verstoppen en heb ze zelf wel ingekeken. Het was verschrikkelijk. De enige plaats waar er niets te zien was, was in zijn hersenen. Verder had hij overal uitzaaiingen. Geschokt belde ik naar het ziekenhuis. Daar zaten ze er erg verveeld mee, dat ze de scans naar ons gestuurd hadden. Maar ondertussen wist ik wel als enige dat het niet goed was. Ik wilde het mijn man en kinderen niet aandoen tijdens de feestdagen. En dan zit je daar, aan de feesttafel en je probeert vrolijk te zijn, terwijl je weet wat je weet. Ik heb het echt zwaar gehad toen.

We hadden nog zo’n mooie dag gehad. En dan ben je plots weduwe.

Na de biopsie kregen we het harde nieuws: Gerard was ongeneeslijk ziek. Er zou wel chemo en immunotherapie opgestart worden en zo zou hij toch nog maximum twee jaar kunnen leven. De kinderen leefden op hoop. Misschien zou er in die twee jaar nog een medicijn gevonden worden. Maar ik voelde dat het niet goed zat, hoewel Gerard nooit geklaagd heeft. Hij was zelfs niet ziek van de chemotherapie.

De dag voor z’n dood was eigenlijk een heel fijne dag. Het is de dag die ik blijf koesteren en die ik me wil blijven herinneren. Tijdens zijn chemosessie gaf de verpleging hem nog een gelaatsverzorging, waar we veel foto’s van namen. En wij maar lachen, met zijn komkommers op zijn ogen. Hij sloeg met iedereen een praatje en nam nog snel een koek mee naar huis. ’s Avonds had ik thuis nog iets lekkers klaargemaakt en het smaakte hem zo. Hij genoot echt. Nooit had ik gedacht dat ik hem de volgende dag kwijt zou zijn. We gingen die avond slapen zoals altijd, hij in de woonkamer omdat hij de trap niet meer op kon en ik boven in ons bed.

We hebben allemaal samen afscheid kunnen nemen van hem. Maar ik kon het niet vatten. Ik was mijn man kwijt.

’s Ochtends toonde ik hem wat foto’s van de kleinkinderen, die mijn schoondochter had doorgestuurd. Goedgeluimd haalde hij de krant uit de brievenbus. Ik ging naar de badkamer om me te wassen en toen ik terugkeerde zei hij: ‘Rose, je moet de dokter bellen, ik voel me niet goed.’ Dat waren zijn laatste woorden.

Toen de ambulanciers met hem bezig waren, vertelden ze me dat ik nog even iets tegen hem moest zeggen, want dat ze hem niet meer levend in het ziekenhuis zouden krijgen. Ik was in shock en prevelde tegen m’n man dat hij niet moest blijven vechten, maar dat hij mocht gaan als hij dat wilde. Daarna belde ik mijn zoon en dochter. In het ziekenhuis leefde hij nog en we hebben allemaal samen afscheid van hem kunnen nemen. Het was verschrikkelijk. Ik kon het niet vatten. Gisteren was nog zo’n mooie dag en nu was ik m’n man kwijt.

We zouden naar zee verhuizen. En dat ga ik nog steeds doen.

We hebben hem de begrafenis gegeven die hij wilde. Hij ligt uitgestrooid onder de eikenboom in onze tuin, waar mijn kinderen nu altijd even kunnen praten met hem. We hebben er viooltjes geplant en mijn dochter heeft er ook al eens zonnebloemen gelegd, omdat hij dat zo graag zag. Maar het verlies drong pas later echt goed door. De eerste weken en maanden waren onwezenlijk. En ik had het lastig. Waarom had hij zich bij het eerste vlekje niet verder laten onderzoeken? Dan was hij er misschien nog geweest. Ik had zoveel vragen en had het zo moeilijk met het verdriet van m’n kinderen.

Maar gaandeweg besef je dat je vooruit moet. Ik ben een vrouw van 60 en ik zie mijn man verschrikkelijk graag. Maar we hadden toekomstplannen. We zouden later naar zee verhuizen en dat ga ik nu ook doen. Als ik met pensioen ben, zal ik de stap zetten. En ik ben er bang voor, maar ik wil m’n leven niet laten beheersen door twijfel. Dat zou Gerard ook niet gewild hebben.

We vierden kerstavond steeds bij ons thuis. Maar ik denk dat het dit jaar te moeilijk wordt.

We hebben nog geen plannen voor kerstavond, omdat we er allemaal nog niet goed uit zijn hoe we ermee zullen omgaan. Het wordt de eerste kerst zonder mijn man, zonder papa. We vierden het altijd thuis, maar mijn zoon wil het zijn eigen kinderen niet aandoen om in een droevige sfeer kerst te moeten vieren. En mijn dochter zal het waarschijnlijk emotioneel maar moeilijk aankunnen. Ik weet zelf nog niet hoe ik de dagen zal beleven. Je kunt je er niet op voorbereiden. Mijn ouders leven zelf nog, misschien ga ik bij hen wel rustig eten. Het is een andere omgeving en het verzacht misschien de pijn van die eerste kerst zonder hem.“

Deze verhalen bleven ons ook bij:

• Drie grootmoeders over het verdriet om hun (klein)kinderen
• Mijn verhaal: Gittes jeugdliefde is al die jaren op haar blijven wachten
• Mijn verhaal: Thomas probeert ondanks zijn psychische problemen toch een goede papa te zijn

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!