“Ik ben zo blij als een kind: ik heb een eigen atelier in ons Ardennenhuis! Hier mag ik volop kliederen”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Mijn schouders branden en mijn rug doet zeer. Ik kan niet meer op mijn knieën zitten en heb stijve billen. Nee, ik ben niet gaan sporten. Gisteren hebben Walter en ik vijf grote Ikea-meubels in elkaar gezet. Zeven uur hebben we erover gedaan, waarvan ik zeker twee uur in handleidingen heb zitten kijken, luidkeels uitroepend dat het níét mogelijk was om het zo te monteren. Dat er planken te veel waren. Of te weinig.

We zijn allebei geen handige Harry’s, en ondanks Walters wiskundebrein en mijn creatieve geest slaagden we er pas na uren in om wat rekken in elkaar te krijgen. Niets leek te passen, de tekeningen zaaiden alleen maar verwarring en het leek alsof we voor sommige dingen acht armen nodig hadden in plaats van vier. Maar eind goed, al goed: aan het einde van de dag stonden ze er, en ze staan prachtig.

In principe kopen we alleen vintage voor ons Ardennenhuis. Maar voor mijn werkkamer op de eerste verdieping waar ik schrijf, hebben we een uitzondering gemaakt. Ik zit er aan een oud houten bureautje met zicht op de tuin. Er staat een elektrische kachel naast me die een rode gloed geeft en waar valse houtblokken in liggen. De kachel lijkt heel hard zijn best te doen om mij te doen geloven dat hij écht een gezellig haardvuur is. Hij ronkt een beetje en blaast warme lucht. Omdat hij vlak bij mij staat, heb ik het zelfs in deze koude tijden lekker warm als ik stilzit.

Maar los van het bureautje en de kachel, was mijn schrijfkamer nog niet ingericht. Er stonden twee wankele houten rekken waar we ons gereedschap op bewaarden en waar zich in de loop der jaren allerlei andere rommel heeft opgestapeld. Die rekken begonnen schever en schever te zakken. We vonden niets meer terug, omdat we geen systeem hadden. Dat zouden we aanpakken!

Eindelijk een atelier!

En er kwam nog een tweede plan bij. Ik droom al lang van een eigen atelier om ongebreideld in te kunnen kleien en schilderen. Zo’n plek waar je naartoe trekt om je een paar uur in te verliezen. In ons appartement in Brussel is werken met klei moeilijk. Ik moet altijd ergens plaats maken, spullen opzijleggen, opletten dat ik niet te veel knoei, nadien alles weer opkuisen en een plek zoeken om mijn werkjes te laten drogen.

Gelukkig is het keramiekatelier, waar ik mijn werken laat bakken en vaak ook ga kleien, bij ons om de hoek. Ik trek er elke week enkele uren naartoe, omdat ik daar wél ruimte heb en dingen vuil mag maken. Het is ervoor gemaakt. Sinds kort ben ik ook beginnen te schilderen. Dat is minder omslachtig, maar wel een beetje hetzelfde liedje: of ik moet mijn bureau leegmaken of ik moet plaats maken aan de de grote eettafel.

Bovendien staat er nu een hoop materiaal om te kleien én een groeiende hoop schildergerief in ons appartement. Ik word zo stilaan een beetje gek van alle dozen die zich er steeds meer verzamelen. Maar sinds gisteren heb ik dus een heus eigen atelier in de Ardennen! Want naast de nieuwe rekken en sorteerdozen voor ons gereedschap, kochten we ook twee grote werkbanken.

Ik heb mijn atelier net ingericht en ben zo blij als een kind. Al het keramiekgerief staat netjes op de schappen, er is plaats voor grote houten planken en een plek om mijn werk te laten drogen. Ik heb dan wel geen draaitafel of oven, maar ik heb nu wel alles in huis om de dingen te maken die ik wil maken. Schilderen kan hier ook. De verf kan heen en weer naar Brussel. Maar mijn klei en alle toebehoren blijft vanaf nu in de Ardennen.

Ik voel me de koning te rijk. Ik kocht emmers en opbergdozen. Alles is perfect opgeruimd en alles heeft zijn eigen plek. Ondertussen zit Walter naast mij alle nagels, vijzen en moeren te sorteren. Hij steekt ze in een speciaal daarvoor voorziene bak met vakjes en labelt ze. We hebben opgeruimd. Dingen weggedaan. Ruimte gecreëerd. Ik word daar heel rustig van. Alsof de orde in het atelier ook zorgt voor rust en orde in mijn hoofd. Ik neem me voor om dit vaker te doen. En tegelijk is dit ook de plaats waar ik naar hartenlust mag kliederen en dingen vuil maken. Om dan weer op te ruimen, natuurlijk.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!