Elvire heeft een relatie met Michel, een man die erg zuinig omspringt met geld. Ook al is hij zich daarvan bewust, is het toch niet altijd gemakkelijk om op die manier samen een huishouden te runnen.

Elvire (66): “Michel en ik zijn een koppel sinds de lente van 2019. Al na vier maanden zijn we gaan samenwonen, op zijn verzoek. Ik vond het behoorlijk snel, maar heb niet geaarzeld: het zat goed tussen ons, we zagen elkaar graag en wilden samen verder. Michel verkocht zijn appartement en trok bij me in.

Dat hij moeite had met geld uitgeven, wist ik toen al. Iedere keer als we iets gingen eten of drinken, werd de rekening heel zorgvuldig nagekeken én gesplit. En hij kocht alleen maar kleren in de solden. Dat het financiële aspect een belangrijke beweegreden was om te gaan samenwonen, gaf hij ook grif toe: het leven is immers goedkoper als je de kosten kunt delen. Maar dat hij zo extreem op zijn centen zat, heb ik toch pas ontdekt toen we dag in dag uit samen waren.

Vroeger stond de thermostaat bij mij op zo’n 22 graden, maar dat vond Michel veel te hoog, zeker toen de energieprijzen gingen stijgen. Nu is het bij ons in huis meestal 19 graden, wat ik eerlijk gezegd niet echt behaaglijk vind. En zo’n anderhalf uur voor we naar bed gaan, zet hij de verwarming al uit, zodat ik ’s avonds sta te rillen in een koude badkamer.

Dat hier tweewekelijks een poetshulp over de vloer kwam, vond Michel een nodeloze kost: nu hij er was, konden we toch gezellig samen schoonmaken? Oké, hij helpt zeker mee, maar het meeste huishoudelijke werk blijft toch voor mijn rekening. Hij doet wél steevast de boodschappen. Dan houdt hij zich heel nauwgezet aan het lijstje en koopt vooral afgeprijsde artikelen en huismerken. Prima hoor, maar als ik vraag om eens echte cola mee te brengen of een fles goede olijfolie, reageert hij oprecht verbaasd: ‘Proef je dan echt het verschil?’

Een fooi geven op restaurant? Geld storten voor een goed doel? Ik heb het hem nog nooit zien doen. En als ik mijn kinderen af en toe wat toestop of hen met Kerstmis een envelopje geef, voelt hij zich niet geroepen om hetzelfde te doen bij zijn kinderen. Toen ik onlangs jarig was, kwam hij trots thuis met een boeketje uit de supermarkt. Dat was voor hem al een heel gebaar, wist ik.

Het is echt niet zo dat hij amper rondkomt of weinig te besteden heeft. Hij heeft zijn appartement verkocht, dus hij heeft wel wat middelen. En zijn pensioen is vergelijkbaar met het mijne, meen ik op te maken uit het weinige dat hij daarover kwijt wil. Omdat hij zo zuinig leeft, moet hij ook best wel spaargeld hebben. Maar hij doet er niets mee. Zelf zet ik ook elke maand geld opzij voor onvoorziene uitgaven, maar ik wil tegelijk een kwalitatief goed leven leiden.

Meer begrip en acceptatie

In het begin wist ik niet hoe ik moest reageren op zijn extreme zuinigheid, maar de laatste jaren durf ik het onderwerp wat vaker aan te kaarten. We hebben ons ook al samen zitten afvragen waar dat gierige trekje van hem vandaan zou komen. Want hij is zich er echt wel van bewust, hoor.

Hij wijt het voor een stuk aan zijn opvoeding, aan wat hij van huis uit heeft meegekregen. Zijn ouders hadden het niet breed en moesten elke cent drie keer omdraaien voor ze hem konden uitgeven, en dat zit er bij hem nog altijd in. Daarnaast is er de financiële kater die hij heeft overgehouden aan zijn huwelijk: zijn ex heeft hem na de scheiding zowat kaalgeplukt. Ik snap nu ook beter waarom hij onze geldzaken zo angstvallig gescheiden wil houden.

Sinds we erover kunnen praten, is er trouwens meer begrip en acceptatie. Zowel van mijn kant als de zijne. Michel doet meer zijn best om niet bij elke aankoop de wenkbrauwen te fronsen. Ik haal hem over om wat meer van het leven te genieten en wat minder de hand op de knip te houden. Laatst zijn we een dagje met z’n tweetjes naar de sauna gegaan, iets wat hij nog nooit gedaan had. Hij heeft zó genoten. We zetten nu ook elke maand honderd euro opzij om over een jaar of drie een mooie reis te kunnen maken. Daar kijken we enorm naar uit.

Ik zeg soms lachend tegen Michel: ‘Je bent misschien wel de gierigste, maar zeker ook de liefste man die ik ken.’ En dat meen ik. Hij is niet gul met cadeautjes, maar wél met complimentjes en kleine attenties. Ik hoef ’s avonds in de zetel maar aan te geven dat ik zin heb in thee, of hij veert al recht. Hij wast mijn auto zonder dat ik erom vraag en laat een lief post-itje achter op het stuur. Hij legt een warme handdoek voor me klaar als ik rillend uit de douche kom en een warm kersenpitkussentje aan mijn kant van het bed.

En hij kan enorm goed luisteren. Als ik ergens mee zit, is er niemand die me zo kan opvangen en troosten als Michel. We zijn beiden een stuk in de zestig; we zijn wie we zijn en hebben allebei kleine kantjes die we van elkaar moeten accepteren. Ik prijs me oneindig gelukkig met een man als Michel. Maar als ik nog een klein beetje zou kunnen schaven aan dat gierige kantje van hem, zou ik nog gelukkiger zijn.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te b