Snel naar de slager, een koffiebar of afspreken met familie en vrienden: in ons land zijn we overal in een vingerknip. Maar wat als alles ver weg ligt? Deze vier vrouwen kozen voor een leven op een verre, afgelegen plek.

Marianne is huskygids in Fins Lapland

Leeftijd: 44 · Woont samen met: haar hond Lilja · Woonplaats: Muonio, een dorp van 2500 inwoners in Lapland · Job: sinds 2014 huskygids met een eigen roedel van 41 honden en 3 puppy’s · Eerstvolgende dorp: zo’n 60 km · Dichtstbijzijnde stad: 240 km · Reden van de emigratie: werkte jarenlang als wintergids in Fins Lapland en verhuisde definitief in 2014 · Weetje: deed in 2019 mee aan ‘Boer zkt Vrouw’

“Met mijn honden door de uitgestrekte natuur cruisen, omgeven door alleen maar sneeuw, eindeloze landschappen en de stilste stilte, dat is voor mij elke keer weer puur genieten. En hoewel het voor een doorsnee Vlaming misschien gek klinkt, voor mij is de favoriete periode de poolnacht: wanneer de zon niet of amper boven de horizon komt piepen. Want net dan baadt de lucht in de mooiste kleuren: paars, roze, rood en geel. En net dan is de kans het grootst op een noorderlichtspektakel. Ook het dorp hult zich dan in lichtjes en kaarsjes, om ze pas maanden later weer op te bergen.”

Een rustiger mens

“Mijn leven hier is helemaal anders dan toen ik nog in België woonde. Heb ik nieuwe kleren nodig, dan rij ik naar het dichtstbijzijnde skiresort een dik uur verderop. Een stad met een autogarage, een ziekenhuis met specialisten of een shoppingcenter, daarvoor ben ik al snel een kleine drie uur onderweg. Gelukkig heeft Muonio ook een supermarkt en kan ik me hier dus behoorlijk uit de slag trekken. Maar is het weekend en is er iets met de honden, dan moeten we soms 200 km rijden naar de dichtstbijzijnde dierenarts van wacht. Al moet ik wel zeggen dat we de basic zorgen intussen zelf kunnen geven. Maar al die afstanden neem ik er graag bij. Want Lapland maakte van mij een veel rustiger mens.”

Dankzij de liefde kwam Gwen terecht in het zuiden van Nieuw-Zeeland

Leeftijd: 46 · Woont samen met: haar Nieuw-Zeelandse man Peter en hun kinderen Jade (15), Max (14) en Charlotte (9)· Woonplaats: tussen Riversdale en Balfour · Job: receptioniste in een sociaal centrum · Dichtstbijzijnde buur: 600 m in vogelvlucht · Dichtstbijzijnde supermarkt: 40 km · Reden van de emigratie: de liefde

“Als je weet dat ik opgroeide in Berchem en het Nachtegalenpark het grootste stuk natuur was in mijn buurt, kun je wel stellen dat het contrast met mijn huidige leven enorm is. Wij wonen tussen twee dorpjes in: Riversdale, goed voor zo’n 400 inwoners, en Balfour, met amper 135 inwoners. Ons huis staat op een stuk grond van zo’n 12 hectare: naar Belgische normen gigantisch, maar hier eigenlijk niet zo bijzonder. Onze oprit alleen is 600 meter lang!”

Honderd kilometer voor kleren

“De meeste inkopen doe ik in Gore, de stad waar ik werk op zo’n 40 kilometer. Maar onze tienerdochter wil graag andere kleren dan wat je daar vindt, dus rijden we soms naar Invercargill, een iets grotere stad 100 kilometer verderop. Elke ochtend worden de kinderen opgepikt door de schoolbus: de jongste is drie kwartier onderweg, de twee oudsten meer dan een uur.

Ook voor atletiek, ballet, gymnastiek, netbal of basketbal – de hobby’s van de kinderen – ben ik soms lang onderweg, zéker als ik als vrijwilliger met het busje de kinderen uit de omgeving moet oppikken, om ze dan zestig kilometer verderop af te zetten. Gelukkig is de drumles van de zoon online! (lacht) Maar ik ben heel blij dat ik onze kinderen in deze omgeving kan laten opgroeien. Tegen al die natuur, ruimte en de rust kan weinig op.”

Carmen verhuisde vier jaar geleden met haar gezin naar Canada

Leeftijd: 47 · Woont samen met: haar man Joan, dochter An en hond Mr Duke. Zoon Toby woont in hetzelfde dorp. Stiefzoon Niel studeert in België. · Woonplaats: Kindersley, in de provincie Saskatchewan, Canada · Job: facility assistant bij een wereldwijd graanbedrijf · Dichtstbijzijnde dorp: 35 km · Dichtstbijzijnde stad: 2 uur rijden · Reden van de emigratie: na een faillissement verhuisden ze naar Spanje, dan naar Vancouver Island en uiteindelijk naar Saskatchewan

“‘Als je hond van huis wegloopt, kun je hem na vier dagen nog steeds zien lopen’, zeggen ze hier. Het is hier inderdaad enorm vlak en uitgestrekt. Kilometers velden, gevolgd door nog meer velden. Het landbouwbedrijf waar mijn man werkt bijvoorbeeld, is maar liefst 10.000 hectare groot, met percelen die uitgestrekt liggen over een afstand van 80 km. In België kun je je dat niet voorstellen.

Geen wonder dat Canadese vrienden ons gek verklaarden toen we vertelden dat we naar de provincie Saskatchewan zouden verhuizen. Maar dit voelde meteen als thuiskomen. Het is hier enorm afgelegen, maar net dat zorgt ervoor dat de sterrenhemel onbeschrijflijk mooi is – inclusief noorderlicht en melkweg! – en de zonsopgangen en -ondergangen elke dag opnieuw wel een schilderij lijken. Én dat de gemeenschap ongelooflijk hecht is.”

Alles went…

“Afstanden hier zijn relatief. Tuurlijk is er een lokaal supermarktje, maar het assortiment groenten en fruit is heel beperkt en vaak niet zo vers. Transport is hier nu eenmaal lang onderweg. Dus rijden we om de paar weken zo’n twee uur – enkele rit – naar de stad om er inkopen te doen. Ook een goed ziekenhuis is twee uur rijden – al is er wel een kleine dokterspraktijk in het dorp. En voor de hobby’s van onze dochter zijn we soms een uur onderweg: ze schaatst, helpt ook bij de schaatsclub, is cadet, woont geregeld de hockeymatchen bij én zit bij de lokale jeugdvereniging. Maar alles went, ook zulke lange afstanden!”

Mireille woont al zes jaar in een klein dorp in Argentinië

Leeftijd: 48 · Woont samen met: haar Argentijnse vriend Thomas en hond Milo · Woonplaats: Ñirihuau, Pilcaniyeu, een dorp met een 60-tal huisjes • Job: helpt in hun biologische groentebedrijfje · Dichtstbijzijnde buren: 100 en 500 m · Dichtstbijzijnde grote supermarkt: 30 km · Reden van de emigratie: de liefde

“De rust hier kan ik met geen woorden beschrijven. Je kunt het ook met niets in België vergelijken. Tot de pandemie stonden er amper vijftien huizen in het dorp waar we wonen. Nu wonen er wat meer mensen, die ook de rust van het platteland wilden opzoeken. We worden omringd door de bergen en op twintig minuten sta ik aan een gigantisch meer met vergezichten tot aan de Chileense grens. De ruimte hier is fantastisch!

Ook die stilte, die kennen we niet in België. En al betekent al die rust dat ik een uur moet rijden naar de stad om te gaan sporten en dat ik sommige groenten en fruit, zoals witloof, kiwi’s of ananas niet of amper kan krijgen in het buurtwinkeltje: ik ben hier echt gelukkig. Hier voel ik me thuis.”

Geen elektriciteit

“Toen ik in 2014 na een paar jaar pendelen besloot om me hier definitief te settelen, wist ik dat ik op een afgelegen plek in een klein dorp zou terechtkomen. Thomas had hier immers gebouwd. Maar dat isolement hield me niet tegen, integendeel. Ik ben van nature heel rustig, dus ik wist dat ik hier zou kunnen aarden. Al vond ik sommige dingen toch verrassend: dat videobellen met het thuisfront op winderige dagen niet lukt, bijvoorbeeld. Of dat de elektriciteit soms drie dagen uitvalt.”

Uit: Libelle 52/2022

Dit lees je vast ook graag:

• Mijn verhaal: de man van Martine beslist eenzijdig om naar Italië te verhuizen
• Groeten uit Zweden: “Samen dit land ontdekken, bracht ons gezin nog dichter bij elkaar”
• Mijn verhaal: de ouders van Jolien verhuizen naar Noord-Italië

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!