Esther (23) heeft het syndroom van Down en heeft een droom: violiste worden
Viool spelen is altijd de grote droom geweest van Esther. Toen ze vorig jaar van de muziekles naar huis wandelde en werd aangereden, was het niet haar gebroken enkel die haar zorgen baarde. Nee, het enige wat ze wilde weten was of haar viool niet stuk was. Niet bepaald het makkelijkste instrument om te leren en dat besefte ook haar moeder. Zij probeerde in het begin dan ook de boot wat af te houden. “Mama speelt piano en eigenlijk had ze graag gewild dat ik dat ook leerde”, vertelt Esther. “Maar piano vond ik veel te saai. Een viool is veel mooier en ook veel leuker om op te spelen”. Omdat Esther bleef volhouden, ging haar moeder uiteindelijk toch informeren bij de lokale muziekschool waar Esther eerder al les had gevolgd. Met succes, want even later kregen ze te horen dat de muziekacademie een klasje ging oprichten voor kinderen met een beperking. Met de hulp van juf Marieke en de vele lessen notenleer leerde Esther beetje bij beetje haar eerste noten spelen.
“Het was zo leuk om voor een groot publiek te spelen. De zaal zat vol, maar ik was niet zenuwachtig”
Dat ze talent heeft, is zeker. Op school geeft ze regelmatig concerten en vorig jaar mocht ze zelfs een stuk meespelen met het Lokers Jeugdorkest. Als Esther eraan terugdenkt, heeft ze nog altijd pretlichtjes in haar ogen: “Het was zo leuk om voor een groot publiek te mogen spelen. De zaal zat vol, maar ik was helemaal niet zenuwachtig. Ik denk dat mijn mama meer zenuwen had dan ik. Dat was niet nodig, want ik had veel geoefend. Er kon dus niets mislopen.” Nu Esther heeft kunnen proeven van het muzikantenleven, heeft ze de smaak helemaal te pakken. Ooit wil ze samen met haar broer Toon op het podium staan. “Toon studeert nu nog, maar vanaf volgend jaar kunnen we beginnen te oefenen. Ik zie ons al staan: hij met z’n drumstel en ik met m’n viool in een groot orkest. En als we klaar zijn met spelen, staat iedereen recht en krijgen we een luid applaus. Zalig!”.
Tekst: Carolien Saey • Foto’s: Ann De Wulf