In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 40, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (13) en Stina (10). Ze ruilden hun stadswoning in Hasselt in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Vorige week stond er een jaarlijkse controle van de auto op het programma. Niets bijzonders zou je denken. Onze familiewagen – een betrouwbaar Japannertje – reed nog prima, dus zou de klus wel snel geklaard zijn. Omdat zoonlief me een verkoudheid cadeau had gedaan en je in coronatijden nergens al snuivend en kuchend welkom bent, liet ik mijn man dit klusje klaren.
EEN VREEMDE AUTO OP DE OPRIT
Amper een uurtje later werd ik uit m’n concentratie gehaald door het geluid van een vreemde auto die de oprit opreed. Een gigantische kakigroene 4×4, inclusief laadbak. Het type truck dat niet zou misstaan op het Amerikaanse platteland. Ik stelde me voor dat er een struise, bebaarde man vol tattoos zou uitstappen en probeerde me snel te herinneren welke afspraak ik vergeten was. De deur ging open, maar de man bleek niet struis, noch vol tattoos. Het was de man des huizes, breed lachend toen hij de paniek in m’n ogen zag. “Maak kennis met je vervangwagen”, gniffelde hij, waarop ik net niet in tranen uitbarstte.
De volgende tien minuten spookten alle rampscenario’s zich in m’n al veel te volle hoofd af. Ik vertrouwde die oude roestbak voor geen haar. I made up my mind: hier rij ik niet mee. “Ik kook elke dag, zolang ik maar niet met dat ding hoef te rijden”, hoorde ik mezelf smekend zeggen.
De man des huizes was meteen akkoord. Op de een of andere manier genoot hij achter het stuur van de jachtbak die normaal gebruikt werd om dode elanden mee uit het bos te slepen. De gedachte alleen al, aan het doden van deze prachtige beesten, maakte me ietwat misselijk. Het leek of ik ze kon ruiken, als ik voorin de auto plaatsnam – op de passagiersstoel weliswaar – om de kinderen van school te halen.
Het leek of ik de elanden kon ruiken, als ik voorin de auto – op de passagiersstoel weliswaar – Plaatsnam
EXIT FAMILIEWAGEN. TIJD VOOR EEN ECHTE AUTO?
Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik miste m’n oersaaie Japannertje. Terwijl ik eraan dacht, besefte ik dat hij best al wat jaren en vooral veel kilometers heen en weer Zweden op de teller had staan. Jaren geleden bood de garage van ons toenmalige rijhuisje slechts plaats aan een gezinswagen van het eerder kleine type. Na heel wat testritjes en letterlijk gepuzzel met de kinderwagen in de verschillende kofferbakken ging de keuze naar de heerlijk betrouwbare Japanse familiewagen. Niet meteen spannend of blits, maar daar was nog tijd genoeg voor als de kinderen wat groter zouden zijn, toch?
Nu dus, zou je denken. Na de typische gezinscamionette type Partner of Berlingo en ons saaie Japannertje zijn we eindelijk klaar voor een échte wagen. Zo eentje die je met plezier proper houdt. Geen buggy’s meer met vuile wielen, geen geknoei met koeken meer op de achterbank, geen moddervoeten tegen de achterkant van de zetels, …
Maar dat was buiten die reality check gerekend! Die kids, ook al zijn ze tieners nu, lijken op elk moment van de dag honger te hebben en eten meer dan ooit in de auto. Modderschoenen hebben ze nog steeds en manieren (nog?) niet. Bovendien verhuisden we naar Zweden, het land waar je zonder wagen best verloren kunt zijn.
GROTERE KINDEREN, MINDER SPULLEN?
Dus zit ik hier nu al enkele dagen te surfen op de sites van lokale autohandelaars, op zoek naar een occasieke. Terwijl ik oprecht dacht dat de rommel zou verminderen eens de kinderen groter waren, lijkt zo’n buggy ineens peanuts, vergeleken met wat er nu in die koffer moet kunnen.
De man des huizes en ik maken een lijstje: de fiets van de kinderen (als ze hem op school nodig hebben), hout voor de stoof, het snowboard en de langlauflatten. “Oh ja, die opblaasboot en de reddingsvesten”, voeg ik er nog snel aan toe. En de tent inclusief overige kampeerspullen die ik zonet in m’n online winkelmandje zwierde. Kwestie van de zomervakantie zo coronaproof mogelijk in te vullen. Dat betekent: tripjes met de tent en hopelijk een bezoekje van de grootouders.
En dan zijn extra zitplaatsen in de auto voor de oma’s en opa lekker handig. Ik scroll lustig verder op de tweedehandssites en besef: die échte auto, dat zal nog niet voor meteen zijn!
Groeten uit Zweden!
Sara
NOG MEER VERHALEN UIT ZWEDEN:
- Groeten uit Zweden: “Help, mijn zoon is 13”
- Groeten uit Zweden: “De Zweedse Ellinor leerde me poetsen met azijn, bicarbonaat en suikerklontjes”
- Groeten uit Zweden: “Blijven thuiswerken na corona? Doe zoals Spotify!”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!