Geld en vriendschap, gaat dat wel samen? 5 lezeressen getuigen

Een wijntje op een terras, een citytrip naar de zon, of een dagje naar de wellness. Vriendschappen kosten geld, maar kan geld ook je vriendschap kosten? 5 lezeressen delen hun ervaringen.

Geld en vriendschap: een moeilijke combinatie?

1. Lief (47)

Geld is voor Lief nooit echt een lastige kwestie geweest. Niet dat ze het breed liet hangen, maar tegen een dagje shoppen of een avondje stappen met de vriendinnen zei ze niet snel nee. “Als we op restaurant gingen, was het niet meer dan normaal dat de rekening op het einde van de avond gewoon gesplit werd. Ah ja, want de flessen wijn hadden we toch sámen leeggemaakt?”

Maar na haar scheiding had Lief een pak minder geld om uit te geven, waardoor de ooit zo gezellige avonden met de vriendinnen haar plots een hoop stress gaven. “Juist omdat de rekening gesplit werd en ik geen vijftig euro wilde neertellen voor een soepje en een kopje koffie, liet ik mijn vriendinnen altijd eerst kiezen. Als ze elk een simpele spaghetti of lasagne namen, dan deed ik gewoon mee. Gingen ze voor iets duurders, dan ik ook. Vroegen ze of ik nog een dessert wilde, dan zei ik dat ik nog twijfelde. Als ze allemaal één namen, dan ik natuurlijk ook. De hele avond was ik aan het rekenen in mijn hoofd, terwijl zulke etentjes net heel ontspannend moesten zijn.”

Lief heeft spijt dat ze er nooit wat van gezegd heeft. “Het is moeilijk om toe te geven dat je het financieel moeilijk hebt. Dat mijn ouders nu en dan mijn rekening betaalden en nieuwe kleren kochten voor de kinderen, was al erg genoeg. Het was makkelijker om niet meer mee te gaan, en dat deed ik dan ook op den duur. Uiteindelijk werd ik gewoon niet meer uitgenodigd en bloedde de vriendschap dood, wat ik uiteraard wel begrijp. Mocht een vriendin mij telkens ‘afwijzen’, zou ik na een tijd ook geen moeite meer doen.”

2. Marianne (68)

Marianne heeft weleens op een cocktail getrakteerd maar, zo zegt ze zelf, daar is ze mee gestopt. “Ik durf het haast niet te zeggen, maar ik heb geld in overvloed. Ik heb jarenlang een apotheek gerund, en mijn ex-man verdiende als hoofd van een medisch labo ook helemaal niet slecht. Maar tijd om dat geld uit te geven, hadden we niet. Laat staan om vrienden te maken. Dat was lange tijd oké, tot ik met pensioen ging en besefte dat ik alleen was. Eenzaam zelfs. Ik was gescheiden en ik had niet één vriendin.

Nu, acht jaar later, nog altijd niet eigenlijk. Ik heb wel een paar alleenstaande dames ontmoet met wie het klikte, maar uiteindelijk zat mijn bankrekening toch altijd in de weg. Ik verzwijg al dat ik regelmatig reis en wekelijks op restaurant ga, maar dat ik een wat duurdere handtas heb en in een chique wagen rij, dat kan ik niet zomaar wegstoppen. En het is dat wat wringt. Ik snap het wel, hoor, want als je het met minder moet doen, is die confrontatie gewoon niet leuk.

Maar ik wil me ook niet anders voordoen dan wie ik ben. Zo heb ik weleens een vriendin getrakteerd op een drankje, één keer zelfs op een reis. Gewoon, omdat ik het geld heb en ik graag tijd doorbreng met anderen, maar ik weet nu ook dat het nefast kan zijn voor een vriendschap. Hoe goedbedoeld het ook is, voor de ander is het gewoon gênant. En een vriendin hoort je niet in verlegenheid te brengen.”

3. Kirsten (34)

Kirsten: “Mijn beste vriendin durf ik weleens een gierige pin te noemen. Ik bedoel het al lachend, al komt het er soms wel met enige frustratie uit. Eens lekker gaan eten, vindt ze geldverspilling, zelfs een bezoek aan een koffiebar is ‘te duur’. Niet dat ze geen geld heeft, want ze heeft hetzelfde beroep als ik, dus ik wéét wat ze verdient.

Maar door het feit dat ze groot werd in een gezin dat het absoluut niet breed had, heeft ze schrik dat ze op het einde van de maand niet genoeg zal hebben. Begrijpelijk natuurlijk, maar toch. Ze doet er alles aan om haar kinderen een ander, beter leven te geven en dat lukt haar. Nu moet ze er alleen zelf nog van kunnen genieten.”

4. Sofie (42)

Sofie (42): “Op een dag, jaren geleden, belde mijn beste vriendin Katrien me in tranen. Ze werd, samen met haar dochtertje Roos, mijn metekindje trouwens, heel onverwachts op straat gezet. ‘Sofie, wat moet ik doen?’, snikte ze wanhopig. Een studio zou ze wel kunnen betalen, maar een voorschot van drie maanden lukte haar niet. Bovendien had ze ook stukken aan haar auto… ‘Ik vraag het niet graag, maar zou jij me 5000 euro kunnen lenen? Dat zou me al een heel eind vooruithelpen’, vroeg ze.

Toen ik Katriens vraag met mijn man besprak, was zijn antwoord: ‘Daar komen problemen van.’ Maar het idee alleen al dat ze met Roosje in de auto moest slapen, brak mijn hart. Dus maakte ik het geld toch over. We hadden alles netjes op papier gezet, om discussies te vermijden. Ze zou elke maand 200 euro terugbetalen. Ik vroeg haar nog of dat wel ging lukken, maar ze stond erop.

De eerste maanden stortte ze telkens wat geld op onze rekening. In het begin was het misschien wat minder dan afgesproken, maar nadien leek alles goed te gaan. Of dat dachten we toch, tot Katrien na tien maanden plots niets meer stortte en me gewoon negeerde. Dat ze niet met me wilde praten, deed me zo’n pijn. We waren toch vriendinnen?

Katrien heeft sindsdien nooit meer van zich laten horen. Al een geluk dat alles op papier stond, want we hadden nog niet eens de helft van die 5000 euro terug. Uiteindelijk hebben we twee jaar geleden, na meerdere mislukte pogingen om met haar te praten, een gerechtsdeurwaarder gestuurd. Ondertussen stort ze nu een kleine som op de rekening. De ene keer 10 euro, dan weer eens 50. Maar ik laat het niet rusten tot ze alles heeft terugbetaald. Dat klinkt misschien hard, maar ik laat niet van mijn goedheid profiteren.

Het enige wat me nog verdriet doet, is dat ik Roos niet meer mag zien. Ze heeft zelfs al een nieuwe meter… En dat terwijl ik alles voor haar zou doen.”

5. Veronique (51)

Veronique: “Ik kende Inge al jaren, maar pas na haar scheiding is onze band heel hecht geworden. Het verdriet, de bezorgdheid om haar kinderen, de financiële stress, alles was zo herkenbaar, want ik was zelf al twee jaar een alleenstaande mama. Wie kon haar dus beter begrijpen dan ik? Dat ik intussen een nieuwe vriend heb en er financieel een pak op vooruit ben gegaan, heeft gelukkig geen invloed gehad op onze vriendschap.

Inge is de eerste die me een compliment zal geven over mijn nieuwe jurkje en die zal polsen of de verbouwingen vlot verlopen, terwijl anderen in haar situatie zouden denken: het kan precies niet op. Tegelijk ben ik nooit vergeten hoe moeilijk het is om als alleenstaande de eindjes aan elkaar te knopen, dus verwachtte ik van haar niet meer dan voordien.

Ik heb dan misschien wel het geld om vaker te gaan shoppen, maar zonder Inge is er niets aan. Dus nu doen we nog steeds wat we vroeger deden: wandelen op de dijk en een jaar lang sparen om samen een weekend weg te gaan. In de Ikea betaal ik wel de balletjes, gewoon om ons momentje wat te rekken.”

Uit: Libelle 10/2022

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!