Liesbeth is bewust kinderloos en dat beïnvloedt haar sociale leven
Doordat ze geen kinderen heeft, voelt Liesbeth zich steeds meer een buitenstaander in haar eigen vriendinnengroep.
Liesbeth (46): “Ik heb ‘bewust’ kinderloos altijd een gekke term gevonden. Je zegt toch ook niet dat iemand ‘bewust’ twee kinderen heeft? Dat woord ‘bewust’ impliceert dat het een keuze is die honderd procent van de tijd goed moet aanvoelen. En dat is niet zo. Net zoals met alle keuzes in het leven zijn er voor- en nadelen. En toch lijkt het alsof je het als bewust kinderloze niet over de negatieve kanten mag hebben. ‘Dan had je maar een kind moeten krijgen’, is het tegenargument.”
Ik heb mijn redenen om geen moeder te willen worden, maar dat wil niet zeggen dat ik áltijd gelukkig ben met die keuze.
“Maar ik heb mijn redenen om geen moeder te willen worden. Ik had zelf een onstabiele thuissituatie en weet hoe groot de impact van een ouder op de verdere levensloop van een kind is. Ik wilde die verantwoordelijkheid niet. Dat wil echter niet zeggen dat ik áltijd gelukkig ben met mijn keuze. Vooral op sociaal gebied vind ik het moeilijk worden. Ik voel mij steeds vaker niet meer thuis tussen mijn vriendinnen.”
Geen tweerichtingsverkeer meer
“We hebben een vaste kliek, en tot over een paar jaar speelde dat verschil in levenskeuzes niet echt. Mijn vriendinnen werden zelf laat moeder, en toen hun kinderen klein waren, ging het eerder over de probleempjes, het slaaptekort en het gebrek aan tijd voor zichzelf. Als we elkaar zagen, wilden ze het daar vooral niet te vaak over hebben, maar waren ze hongerig naar verhalen met meer pit. Ik heb geen huisje-boompje-beestje-leven. Ik werk, sport, reis, ga naar het theater en de bioscoop, heb dan eens een partner, dan weer niet. Mijn verhalen boden een fijne ontsnapping van hun eigen kleine wereld, denk ik, en in onze gesprekken was er een fijn tweerichtingsverkeer.”
Elk etentje wordt onderbroken door een kind dat iets nodig heeft, waarna de rest daarop inpikt door te vertellen hoe hun kinderen het doen.
“De laatste jaren is er iets veranderd. Hun kinderen worden groter en beginnen veel meer de leefwereld van mijn vriendinnen over te nemen. Dat klinkt negatiever dan ik het bedoel. Ik wil zeggen dat ze heel aanwezig zijn, in de verhalen, maar ook letterlijk, door de constante berichten over hoelang hun lasagne in de oven moet of waar hun basketschoenen liggen. Een etentje wordt áltijd onderbroken door een kind dat iets nodig heeft, waarna de rest daarop inpikt door te vertellen hoe hun kinderen het doen.”
Op stap met hen… én de kinderen
“Soms komen de kinderen ook gewoon mee. Laatst had ik afgesproken met een van mijn oudste vriendinnen om een namiddag te gaan shoppen. Waren haar zoon en dochter erbij! Dat zijn leuke kinderen, maar ik wil het met mijn vriendin kunnen hebben over hoe het met háár gaat, over haar relatie, haar beginnende menopauze en problemen op het werk, niet over ‘The Masked Singer’ of YouTube. En dan mag ik al van geluk spreken dat ik die vriendin nog eens zag. Er zijn er aan wie ik al meer dan een jaar vraag om iets samen te doen, maar er is altijd de voetbalwedstrijd van de zoon of het oudercomité van de school dat in de weg zit.”
Na een avond met mijn vriendinnen ga ik met een leeg gevoel naar huis. Of ik erbij ben of niet, lijkt er niet toe te doen.
“Het ergste is de eenzaamheid die ik voel als we elkaar nog eens allemaal zien. Het gaat zo vaak en zo uitgebreid over onderwerpen waar ik geen affiniteit mee heb. Na zo’n avond ga ik met een leeg gevoel naar huis, want of ik erbij ben of niet lijkt er niet toe te doen. Ik sta in de prioriteitenlijst van mijn vriendinnen veel verder onderaan dan zij bij mij. Dat dat pijn doet, wordt aanvaard bij vrouwen die kinderen wilden, maar er geen konden krijgen. Dan wordt er extra op gelet ook te vragen naar hoe dat kinderloze leven verloopt, naar de hobby’s, de reizen of de huisdieren. Dat ook ‘bewust’ kinderloze vrouwen zich alleen kunnen voelen, daar wordt minder bij stilgestaan.”
Eenzaamheid of jaloezie?
“Ik heb mij al afgevraagd of mijn eenzame gevoel misschien toch geen soort jaloezie is. Benijd ik mijn vriendinnen toch ergens omwille van de zin, het doel dat hun kinderen aan hun leven geven? In alle eerlijkheid denk ik van niet. Ik mis vooral het clangevoel met mijn vriendinnen. We hebben niet hetzelfde opleidingsniveau, wonen niet in dezelfde stad en sukkelen niet met dezelfde kwalen, maar geen van die verschillen is ooit belangrijk geweest. Het kinderen-of-geen-kinderen-gegeven lijkt nu wél een soort muur tussen ons te zetten, waarbij ik duidelijk aan de minder waardevolle kant sta.”
Een minderwaardig leven
“Op een gegeven moment hadden we het over oorlogsvluchtelingen, over de moeders met kinderen die als eerste het land mochten verlaten. ‘En de vrouwen zonder kinderen,’ vroeg ik, ‘mogen die mee vertrekken?’ Het antwoord was nee, ‘want het gaat om de kinderen die gered moeten worden en dan is het maar logisch dat alleen de moeders mee mogen.’ Ik begrijp die redenering, maar het kwetst, want dat betekent dat mijn vriendinnen écht denken dat mijn leven minder waard is dan dat van hen.”
Ik wil niet in het kindervrije kamp zitten, ik wil me gewoon thuisvoelen in het kamp van mijn vriendinnen.
“Ik heb geprobeerd om af te spreken met een groepje gelijkgestemden die ik via Facebook had gevonden. Maar daar speelde heel erg dat ‘wij tegen zij’-gevoel, en dat hoeft voor mij niet. Ik wil niet in het kindervrije kamp zitten, ik wil mij gewoon thuisvoelen in het kamp van mijn vriendinnen. Misschien moet ik het toch eens aankaarten bij hen. Maar dat blijf ik moeilijk vinden, want het tegenargument is zo makkelijk: ‘Dit heb jij toch zelf gewild?’ “
Nog meer lezen?
