Sandra zat van 1969 tot 1979 op het internaat van het Don-Bosco-college in Wijnegem
“Op het internaat voelde ik me geborgen. Het voelde als één warme familie”
Sommigen denken misschien liever niet terug aan hun tijd op het internaat. Maar Sandra beleefde er onvergetelijke jaren!
Sandra (58): “Mijn ouders waren gescheiden en mijn mama werkte tot ’s avonds laat om rond te komen. Omdat ze me nooit op tijd kon komen oppikken van school, zocht ze naar een oplossing en dat werd het internaat. Ik was een peuter van 2,5 toen ik er startte en ik zou er blijven tot mijn dertiende.
Het werd een tijd waar ik met warme herinneringen aan terugdenk. We sliepen met de meisjes op zolder, onder het dak, in chambrettes. We hadden elk een ijzeren bed, een wollen sprei, een kast met een lade voor onze sokken, een wastafel en twee haakjes aan de muur. Elk kind had een knuffel met rits, waar de pyjama in opgeborgen kon worden. Het was erg eenvoudig, maar ik was er gelukkig, voelde me geborgen en ik maakte er als enig kind deel uit van één grote, warme familie. Dat vond ik een geschenk.
“In het middelbaar zat ik op een andere school, en dat was een schok. Weg warm nest, hier moest ik alles alleen doen”
Geweldige zusters
In het internaat waar ik verbleef, deden de zusters echt moeite. Ze hadden elk hun eigen taak: de ene zuster bakte brood, dat ze buiten op de vensterbank liet afkoelen, de andere zuster deed de was – wat rook het altijd lekker in de wasruimte! —, er was de keukenzuster… De andere leerlingen en ik stonden altijd te springen om te helpen met klusjes. De kar met eten duwen en een kleine race in de gangen organiseren, een praatje maken met de papegaai in de kooi op weg naar de keuken… En kletsen met de zusters, die altijd te vinden waren voor een praatje.
Feestdagen en verjaardagen werden altijd gevierd. We werden gewekt met muziek in de ochtend, de stoel van het feestvarken werd versierd, de kaartjes stonden rond het bord geschikt. We voelden ons gezien!
De avonden op internaat verliepen volgens een vast stramien: huiswerk maken, tv-kijken, buiten spelen – we konden er rolschaatsen, met de konijntjes spelen… – en tot slot naar bed. Het is te zeggen: voor de kleintjes was het slaaptijd om 19 uur, maar wij mochten nog met zuster Augusta in ons kamerjasje naar het naaikamertje, waar we wat mochten knutselen, gezelschapsspelletjes spelen of tv-kijken. Een privilege, zo bleek later, dat enkel weggelegd was voor de kinderen van zuster Augusta. (lacht)
1/4
*
© Speelruimte genoeg!
2/4
Tijdens het vieruurtje
3/4
Nog even ontspannen in het naaikamertje
4/4
Aan de afwas
1/4
*
© Speelruimte genoeg!
2/4
Tijdens het vieruurtje
3/4
Nog even ontspannen in het naaikamertje
4/4
Aan de afwas
Warme basis
Enkele keren, toen mijn moeder herstelde van een hersenvliesontsteking, bleef ik ook tijdens de weekends op het internaat. Met een klein groepje van vijf – ik en nog enkele weeskinderen – mocht er meer. De zusters maakten er echt de beste tijd van.
In het middelbaar zat ik op een andere school, en dat was best een shock. Weg warm nest, hier moest ik het allemaal alleen doen. Ik heb geweend, die eerste dag op de speelplaats. Maar ook dat wende uiteindelijk. Ik ben vooral dankbaar voor de warme basis die ik kreeg tijdens mijn internaatsperiode, en dat ik me omringd voelde door al die goede zielen – dat heeft me ongetwijfeld ook in mijn latere leven veel gebracht.”
Meer tips:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!