Virginie zat van 1988 tot 1994 op het internaat van de Nieuwen Bosch Humaniora in Gent
“Het strenge regime zorgde voor een unieke verbondenheid met mijn vriendinnen”
Sommigen denken misschien liever niet terug aan hun tijd op het internaat. Maar Virginie beleefde er – ondanks de ijzeren discipline – onvergetelijke jaren!
Virginie (48): “Hoewel ik in het zesde leerjaar zélf, net zoals mijn vriendinnen, voor het internaat koos, was het toch een heel grote verandering. Mijn slaapkamer thuis ruilde ik in voor chambrettes (een grote zaal die wordt opgedeeld in kleine kamers met houten constructies/tussenschotten, red.) en ik had net als mijn vriendinnen schrik voor de hoofdopvoedster en zuster Dupont, de directrice. Zij waren héél streng.
Banaan met mes en vork
In de gang mochten we niet praten en tafelmanieren waren erg belangrijk – iets waar ik vandaag zelf nog steeds op let bij mezelf en anderen. We leerden een sinaasappel en banaan met mes en vork te eten, en stil te zijn tijdens de maaltijd. Douchen tijdens de week kon niet, omdat er geen douches waren in het gebouw. Ons haar wasten mijn vriendinnen en ik met koud water aan de lavabo in de kamer – maar ook dat was tegen de regels. Misschien omdat de leidingen ervan konden verstoppen? Sommige regels waren absurd streng. Ik herinner me ook de buikpijn af en toe op zondagavond, zenuwachtig voor een nieuwe week op internaat.
We zochten al eens graag de grenzen op. Een manier om aan de verveling van het internaat te ontsnappen, denk ik
En toch had ik die tijd voor geen geld willen missen. Net door het strenge regime was er ook die uitzonderlijke verbondenheid met mijn vriendinnen. We waren een groepje van tien ‘kastaars’. We zochten al eens graag de grenzen op. Een manier om aan de verveling van het internaat te ontsnappen, denk ik. Tijdens de avondstudie op onze kamer mocht er niet gepraat worden, maar dan hingen we uit ons raam om zo – op dertig meter hoogte – te kletsen met elkaar. We gingen roken achter de houten container in de tuin.
We waren constant samen, en dat zorgde voor een grote samenhorigheid. We wisten van elkaars eerste vriendjes, wanneer ouders gingen scheiden… Er groeiden mooie vriendschappen en veel vertrouwen. We motiveerden elkaar ook om goede punten te halen. We waren geen seuten, maar wel strevers. (lacht) Het was zeker intenser en diepgaander dan wanneer je gewoon na schooltijd naar huis zou gaan. Met mijn internaatsvriendinnen heb ik tot op vandaag nog steeds een unieke klik.
1/3
2/3
3/3
1/3
2/3
3/3
Poster aan het haakje
Hoe ouder je werd, hoe meer er kon en hoe ruimer ook de kamer. Die mocht je inrichten met eigen gordijnen, kussens en een sprei, en posters mochten alleen aan de reeds voorziene haakjes. Op woensdagnamiddag mochten we als vijfde- en zesdejaars enkele uren naar buiten. We zaten dan op café met de jongens van het Sint-Barbaracollege. Heel tof, maar het werd ook de standaardstraf als je iets mispeuterde en betrapt werd: dan mocht je twee weken niet naar buiten.
Mijn dochter Allegra heeft ook op Nieuwen Bosch gezeten – in een heel andere periode, met een jonge, moderne directrice. Ze had er een geweldige tijd, mét douches (lacht), met een nieuwbouwvleugel… Ze had haar kamer op dezelfde gang als ik destijds! Allegra is enig kind, en dan is het internaat eigenlijk ideaal. Tijdens de week was ze nooit alleen en omringd door al haar vriendinnen, en tijdens het weekend was er de rust thuis, en genoten we allemaal van het samenzijn met ons drietjes.
Eén grote levensles
Het internaatsleven is eigenlijk een grote levensles: je leert er samenleven in groep, omgaan met verschillende mensen. Je ontdekt het nut van structuur en discipline. Net zoals in het echte leven. Hoe streng het ook was, ik maakte er onvergetelijke en mooie herinneringen. En vriendinnen voor het leven.”
Meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!