Borstvoeding geven of niet? Er zijn voor- en nadelen. Ann is een ‘langvoeder’: ze geeft dochter Stella na meer dan twee jaar nog steeds borstvoeding en is niet meteen van plan om te stoppen. “De start verliep nochtans heel moeizaam.”
Ann: “Toen ik mama werd van Stella wilde ik wel borstvoeding geven, maar ik had niet al te hoge verwachtingen. We hadden geen gemakkelijk parcours afgelegd en ik wilde niet teleurgesteld achterblijven.
Zwanger worden liep voor ons niet van een leien dakje. Op mijn 26ste was ik klaar voor een baby’tje. Na enkele onderzoeken kreeg ik te horen dat ik aan prematuur ovarieel falen leed: mijn eitjes waren vroegtijdig op en ik was daarom op zo’n jonge leeftijd al in de menopauze beland. Een hard verdict. Want kinderen krijgen zou geen evidentie zijn.”
Eiceldonatie
“In mijn eigen ziekenhuis in Hasselt konden ze niets voor me doen, maar in de fertiliteitskliniek in Jette probeerden ze nog een aantal keer een punctie om bruikbare eicellen te zoeken. Helaas werden die eicellen nooit gevonden. Het was een heftig proces, het nieuws kwam hard aan! Mijn lichaam liet me in de steek en ik wilde dolgraag kinderen, dat het niet zou lukken via de natuurlijke weg was één ding, maar nu zou het zelfs niet kunnen via IVF.
We besloten eerst een pauze te nemen en onze opties te overwegen. De keuze was duidelijk: eiceldonatie was voor ons het meest voor de hand liggend. Het bleek de juiste beslissing. We stonden tien maanden op de wachtlijst voor ze een match vonden: ze hielden rekening met de kenmerken van mij en mijn man: lengte, haarkleur, bloedgroep… Een hele resem factoren werd mee in overweging genomen. We waren dogelukkelig toen we hoorden dat ik zwanger was.”
Ik zat op mijn 26e al in de menopauze. Een kind krijgen was voor ons geen evidentie
Moeizame start
“De bevalling liep opnieuw niet volledig zoals ik het in mijn hoofd had. Artsen moesten maar liefst vier keer een vacuümpomp gebruiken. Toen ze er eindelijk was, had ze een grote teut op haar hoofdje, ze werd meteen weggehaald en naar de neonatale afdeling gebracht. Het heeft een aantal uren geduurd vooraleer ik haar bij mij kon nemen.
Door die paar uren apart maakte ik al een valse start wat borstvoeding betreft. Want ik kon haar niet onmiddellijk aan de borst leggen. Bovendien was ik bang: borstvoeding is zeker in het begin een heel hormonaal gestuurd proces, door mijn menopauze wist ik niet zeker of het mogelijk was. Ik moest meteen een tepelhoedje gebruiken omdat ze niet goed aanhapte en kreeg verschillende adviezen. Toch wilde ik van opgeven niet weten: dit was iets dat ik wél volledig zelf kon doen, dus ik wilde koste wat kost doorzetten, ik wilde dit voor haar doen.
Vergis je niet, het was heel heftig. Meer dan eens raadde mijn omgeving aan om te stoppen. Ik herinner me zelfs niet meer alles van de eerste maand, het is een waas. Was ik niet aan het voeden of kolven, dan was ik op zoek naar informatie over borstvoeding of wilde ik de beste lactatiedeskundige vinden. Daarnaast stelde ik mijzelf steeds in vraag: had Stella wel genoeg gegeten, kolfde ik wel genoeg, kwam ze wel genoeg bij? Ik gaf ‘s nachts borstvoeding, maar zette ook 4 à 5 extra wekkers om zeker voldoende te kunnen kolven. En hoewel dat na een maand eigenlijk niet meer moest, kon ik het niet loslaten. Ik moest en zou dit goed doen. Stella was anderhalf jaar toen ik voor de eerste keer alleen weg durfde te gaan.
Borstvoeding vroeg dan ook de nodige flexibiliteit, niet enkel van mij, ook van mijn omgeving. Ik werk als zelfstandige in een elektrozaak, samen met mijn familie runnen we het bedrijf. Na een maand begon ik stilaan terug te werken. Ik kon Stella meenemen naar het werk, maar naast voeden moest er ook gekolfd worden, het vroeg een heel strakke planning. Gelukkig steunde mijn familie me. Bovendien hoefde ik mijn sociale leven niet op een lager pitje te zetten: Stella is geboren tijdens de tweede lockdown, dat sociale leven werd vanzelf minder.”
Ik wilde koste wat kost borstvoeding doorzetten. Dit was iets dat ik wél volledig zelf kon doen
Stella was anderhalf jaar toen ik voor het eerst alleen wegging
Borst vol troost
“Het klinkt nu zwaar en dat was het met momenten ook, maar toch ben ik heel blij dat ik nooit heb opgegeven. Borstvoeding heeft veel voordelen: het is een alles-in-één-oplossing. Als Stella valt, komt ze even drinken en biedt mijn borst haar troost, tijdens een hittegolf wordt de borstmelk wateriger om meer vloeistof te voorzien. En toen ik mijn coronavaccin liet plaatsen, zag ik dat ook de kleur van de moedermelk veranderde: Stella kreeg die antistoffen ook binnen.
En het is natuurlijk heel praktisch: ik heb mijn voeding altijd bij de hand als Stella en ik op pad zijn. Ik heb het gevoel dat borstvoeding in het openbaar steeds meer genormaliseerd wordt. Toch word ik nog weleens nagestaard of krijg ik een opmerking van iemand die niet begrijpt dat ik een langvoeder ben (een term voor vrouwen die ervoor kiezen om langer borstvoeding te geven dan 6 maanden, red.). Ik trek mij er niets van aan, meer zelfs: ik ben trots dat mijn lichaam dit kan. Daarom organiseer ik in Hasselt ‘Voeding in verbinding’, een evenement in augustus om mama’s die borstvoeden samen te brengen. Er zijn nu al meer dan zeventig inschrijvingen.”
Ik trek er mij niets van aan dat mensen weleens staren. Ik ben net trots dat mijn lichaam dit kan
Langvoeden: natuurlijk proces
“Zo’n evenement is er niet alleen om borstvoeding te normaliseren, het is er vooral ook om moeders in verbinding te brengen. Ik geef Stella nu al meer dan twee jaar borstvoeding en dat wordt ‘langvoeden’ genoemd, maar eigenlijk is het biologisch gezien helemaal niet zo lang. Een natuurlijk speenproces loopt doorgaan van 2,5 tot 7 jaar. Helaas voelen heel wat andere moeders maatschappelijke druk om na drie of zes maanden te stoppen. Het is bijna absurd dat er van vrouwen verwacht wordt dat ze na drie maanden terug aan het werk gaan, liefst fulltime en dat ze op veel plaatsen best ook nog eens niet laten merken dat ze moe zijn, lekkende borsten hebben of zich mentaal niet altijd top voelen.
Dat het kolfrecht na negen maanden stopt, is helemaal zonde. Bovendien wil de maatschappij graag dat we onze kinderen zo snel mogelijk zo onafhankelijk mogelijk maken, maar dat kun je niet forceren. Nabijheid is ontzettend belangrijk voor kinderen.
Ik ben zelf heel open over mijn borstvoedinsproces, ik krijg vaak tips en ik deel ze ook graag uit. Ik had vooraf niets opgezocht en zou het allemaal op mij af laten komen, maar dat had ik achteraf gezien beter wel gedaan. Zo wist ik niet dat je vlak na de geboorte beter met je hand kolft. Het stimuleert de borstvoeding. Zo zijn er nog heel wat tips. Er bestaan tegenwoordig tal van goede workshops of opleidingen, ik raad mama’s in spe zeker aan om iets te volgen.“
De maatschappelijke druk om snel terug aan het werk te gaan, is er nog steeds. Liefst laten mama’s ook niet merken dat ze moe zijn of zich mentaal niet goed voelen. Absurd!
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Genieten van de nabijheid
“Aan stoppen denk ik nog niet. Initieel hoopte ik het een half jaartje volhouden, daarna wilde ik graag de WHO-norm van 24 maanden halen. En nu volg ik gewoon het natuurlijke proces. We blijven verder doen zolang we ons er allebei goed bij voelen. Opmerkingen krijg ik ondertussen nauwelijks nog, mensen weten dat het voeden voor ons allebei werkt. En als vreemde mensen staren, let ik er niet eens op.
Stoppen omdat mensen het raar vinden, zal ik nooit doen. Stella gaat in september naar school, dat zal veel veranderen. Maar ze is nog altijd welkom om ‘s avonds te ontprikkelen aan de borst of om te drinken als ze troost nodig heeft. Ooit zal er een moment zijn dat het vanzelf stopt. Al weet ik nu al dat het heel moeilijk gaat zijn om het los te laten. En tot die tijd blijven wij genieten van die nabijbeid bij elkaar.”
Meer verhalen van mama’s:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!