Christel en haar man openden een glamping in Kenia
Christel (57): “Naar Afrika emigreren was lang alleen een droom van mijn man Erwin. Toen we pas getrouwd waren, zijn we zelfs naar een infosessie geweest om er een reiscafé te openen. Ik zag dat uiteindelijk niet zitten, ik was meer het type ‘met een cocktail aan een zwembad’. Maar Erwin begon toch Afrika-reizen te begeleiden, waardoor hij één à twee keer per jaar naar Kenia of Tanzania vertrok.
In 1999 heeft Erwin mij overtuigd om een keer mee te gaan. Onze kinderen waren toen 3 en 6, we reisden met één rugzak met pampers, een andere met kleren. Ver uit mijn comfortzone. ‘Ik slaap niét in een tent’, was mijn voorwaarde, maar tegen het einde van de reis lag ik er wel in, terwijl de leeuwen rond onze kampplaats cirkelden.
Thuis in Nairobi
Afrika heeft toen ook míjn hart gestolen. Aan een zwembad vergeet ik mijn zorgen niet, daar wel: je bent bezig met slapen, eten en drinken, de essentie dus. Het continent heeft iets magisch. Dat begint al met de geur. Als ik in Nairobi land, ruik ik die typisch Afrikaanse geur, die geur van iets wilds. Dan denk ik: ik ben thuis. Na die eerste reis samen, zat de liefde zo diep dat wij zelfs Swahili zijn gaan studeren. Het idee om te emigreren begon ook mij steeds aanlokkelijker te lijken.
Maar toen kwam corona. We kregen heimwee naar de ruimte in Afrika en het idee om te emigreren begon terug te rijpen
Maar tussen droom en realiteit stonden een hele hoop praktische bezwaren. Er was altijd iets: de kinderen waren te klein, dan was het Erwins zaak die we niet konden achterlaten. We dachten eigenlijk dat het er niet meer zou van komen. In 2016 hebben we nog ons hele huis verbouwd. Sauna erin, vloerverwarming, alles voor onze ‘oude dag’. Maar toen kwam corona. We kregen heimwee naar de ruimte in Afrika en het idee om te emigreren begon terug te rijpen. We hebben doorgezet: ik gaf mijn ontslag, Erwin verkocht zijn zaak en aan ons huis kwam een bordje ‘te koop’.”
Een stukje magie
“Ook al was het onze grote droom, waar je niet op rekent, is dat er tot de laatste minuut twijfels blijven. Je moet je huis leegmaken, afscheid nemen van mensen. De impact is enorm, je geeft een heel leven vol zekerheden op. Toch bleven we geloven in ons plan: een glamping in Kenia. Buiten Europa is glamping niet gekend, terwijl het net in Afrika magisch is om te doen. Je slaapt beschermd en in alle luxe, maar toch heel dicht bij de natuur en alle geluiden.
We vonden een grond, ideaal gelegen vlak bij een nationaal park, en het plan was om daar ons bedrijf Glamping-Kenya Lodges te openen: 7 luxetenten en een huis voor ons. 11 maand later waren er 7 tenten af, maar het huis niet, want onze aannemer vertrok met de noorderzon, én met de voorschotten. We hebben toen diep gezeten.
We zijn terug naar België gekomen en hebben ons serieus afgevraagd of we ermee zouden doorgaan. Na veel babbels met familie en vrienden, was de conclusie: we gaan terug. Erwin zei: ‘Over 30 jaar spreekt er niemand meer over ons, laat ons het leven leiden dat wij willen.’ En zo is het gelopen. Sinds een jaar verhuren we zes luxetenten. De zevende, daar zijn wij in gaan wonen.
Onze grootste bron van geluk zijn onze gasten. We hebben ondertussen al heel wat tevreden reizigers mogen ontvangen
Wat eerst een grote tegenvaller leek, is nu eigenlijk een bron van geluk. In de tenten hoor je soms een leeuw brullen, en dat is magisch. Mijn administratie doe ik op het terras van de tent, met zicht op Mount Kenya en op ons prachtige zwembad. Wij eten, drinken en werken altijd buiten en dat is onbetaalbaar. Maar onze grootste bron van geluk zijn onze gasten. We hebben ondertussen al heel wat tevreden reizigers mogen ontvangen, en het is zalig om onze passie voor de Afrikaanse natuur en cultuur met hen te mogen delen. Daar doe je het toch voor.”
De perfecte tandem
“Ik ben er ook trots op dat we dit als koppel doen. Wij zijn een perfecte tandem. We werken harder dan vroeger, in het hoogseizoen 7 op 7, maar op momenten dat het rustig is, hebben we meer tijd voor elkaar. Veel af-leiding hebben we hier niet. We wonen midden in de natuur, onze enige contacten zijn onze gasten en ons personeel. Soms is dat moeilijk. Net als het feit dat je je familie weinig ziet.
Ons tweede kleinkind is op komst, maar ik kan niet naar België reizen, want het is hoogseizoen. Op die momenten voel je je verscheurd tussen je droom en de behoefte om dicht bij je familie te zijn. Ik weet niet zeker of wij hier voor altijd gaan blijven, maar één ding weet ik wel: we zullen er nooit spijt van hebben dat we het geprobeerd hebben.”
