Griet verhuisde in haar eentje naar een Italiaans bergdorp

Toen Griet merkte dat ze nood had om in een rustige omgeving te wonen, begon ze steeds meer te beseffen dat ze die niet in België zou vinden.

Meteen verliefd

Griet (42): “Elke ochtend sta ik op, ga ik op mijn balkon staan en kijk ik naar de bergen in de verte. Soms steken ze scherp af tegen een strakblauwe lucht, soms lijken ze op te lossen in een pastelroze lucht of mistige nevelslierten. Ze zien er altijd anders uit, maar elke dag zijn ze adembenemend.

In Collina, zoals mijn dorp heet, wonen amper veertig mensen. De dichtstbijzijnde stad ligt op anderhalf uur rijden. Aan het einde van mijn straat stopt de weg en begint het bos. De mooiste wandelingen vertrekken gewoon aan mijn deur. Na het werk klap ik mijn laptop dicht en trek ik de bergen in, om een prachtige zonsondergang te zien.

Dat ik vandaag in de bergen woon, is niet toevallig. Mijn ouders hadden een busje waarmee we tochten maakten door Europa en kampeerden op verlaten plekken, lang voordat het hip was. Dat ben ik blijven doen. Als leerkracht Italiaans in het volwassenenonderwijs genoot ik van een lange zomervakantie, ik had tijd.

Twee jaar geleden ben ik op een van die langere reizen in Collina terechtgekomen, in de bergen van Friuli, een streek waar ik nog nooit was geweest. Ik was meteen verliefd op die plek. Het valt moeilijk uit te leggen waarom, maar het gaf me zoveel rust om hier te zijn. Voor het eerst stelde ik mezelf de vraag: zou ik hier kunnen wonen?

Nieuw begin

Ik voelde al langer dat ik niet echt meer gelukkig was in België, waar rust en stilte schaars zijn. Als ik met mijn hond ging wandelen door de velden, hoorde ik altijd wel het ruisen van de autosnelweg. Hoe meer ik reisde, hoe moeilijker ik het vond om terug te keren. Ik had het gevoel dat ik nergens kon ontsnappen aan de drukte en het lawaai.

Eindeloos heb ik er met mijn vriendinnen over gepraat, en het werd steeds duidelijker: ik wilde in de natuur wonen. Bij wijze van test ben ik nog verschillende keren teruggekeerd naar Collina, in alle seizoenen. De laatste keer heeft het bijna een hele week geregend, en toch vond ik het zalig. Toen wist ik het zeker. Ik nam onbetaald verlof op mijn werk, zei de huur van mijn appartement in België op en verkocht een groot deel van mijn meubels. Het was tijd voor een nieuw begin, hier in de bergen.

Soms lijkt het of ik in een sprookje woon. Wakker worden in een wit sneeuwlandschap, een hele dag op stap kunnen gaan onder een stralende zon, thuiskomen en moe maar voldaan de kachel aansteken. Ik ontdek muziek, recepten en tradities uit de streek en schuif aan tafel bij andere bergbewoners.

Opoffering zonder spijt

Toch is het niet alleen maar dat. Verhuizen naar een ander land is een grote stap, zeker in je eentje. Je begint van nul, op alle vlakken. Ik liet mijn job achter, waardoor ik nu geen vast inkomen meer heb. Ik doe vertalingen en geef online Italiaanse les, en sinds kort geef ik ook enkele uren per week Italiaanse les aan migranten in een stadje verderop. Deze zomer wil ik graag taalvakanties organiseren in het dorp.

Elke maand verdien ik een beetje meer, maar het blijft een zoektocht. Ook nieuwe vrienden maken blijkt niet eenvoudig. Ik ken intussen wel wat mensen, maar er is een verschil tussen een babbeltje doen bij een kop koffie en een diepere vriendschap. Je moet echt inspanningen doen om een nieuw sociaal leven op te bouwen.

Ik zoek heel bewust contact op – het helpt dat ik vlot Italiaans spreek – maar er zijn al dagen geweest dat ik mijn vriendinnen in België heel erg mis. Dat wringt soms, maar het is een opoffering die ik heb gemaakt. Mijn dorpsgenoten hebben me gelukkig heel warm ontvangen. Veel jonge mensen trekken hier weg, terwijl ik heel bewust kies voor zo’n kleine gemeenschap. Dat zorgde vanaf het eerste moment voor een soort vertrouwen.

Ik heb niet voor de makkelijkste weg gekozen, wél voor de weg die me gelukkig maakt. Mijn moeder is drie jaar geleden gestorven. Ze was 58 jaar toen ze ziek werd. Ze had nog zoveel zin om te leven, en heeft dat die laatste jaren ook gedaan, maar ze heeft weinig tijd gekregen. Ik wil niet wachten tot mijn pensioen om uit te zoeken wat ik wil.

Op mijn blog, bergzinnen.com, schreef ik het onlangs nog: ‘Zelfs op dagen dat ik het moeilijk heb, twijfel ik er niet aan dat ik hier wil zijn.’ In de vijf maanden dat ik hier woon, heb ik nog geen enkele keer gedacht: was ik nu maar in België. Ik zoek mijn weg, en stilaan vind ik die ook.

Elke dag zijn er dingen die me doen beseffen wat voor een gelukzak ik ben: de heldere sterrenhemel, de eerste zonnestralen op de bergtoppen, een troep herten die rustig de weg oversteekt, het onophoudelijke geruis van de rivier, en verder alleen stilte. En vooral: het gevoel dat ik thuishoor op deze plek, om de een of andere gekke, onverklaarbare, maar prachtige reden.”

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!