Noor is na dertig jaar opnieuw samen met haar jeugdliefde

Noor (53): “Ik zat in het derde middelbaar, hij een jaartje hoger. Bij een wisseling van leslokaal passeerde ik hem op de trap, onze blikken kruisten elkaar. Ik liet mijn boekentas vallen, die met veel lawaai naar beneden stuiterde. Met rode wangen ging ik erachteraan, maar die dag kon ik aan niets anders meer denken dan aan zijn blauwe ogen waarin pretlichtjes blonken, zijn blonde haren en zijn glimlach. Ik ontdekte dat hij Nick heette en daar eindigde het verhaal. Ik kwam hem daarna nog weleens tegen in de gangen, maar geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht hem aan te spreken. Dat durfde ik niet.

Pas twee jaar en een paar losse vriendjes later, zouden we voor het eerst met elkaar praten, op een woensdagnamiddag in het plaatselijke jongerencafé. Dat hij geïnteresseerd was in mij, stak hij niet onder stoelen of banken. We spraken af en de avond eindigde in een kus. Een schooljaar lang leefden we op een roze wolk.”

Tranen met tuiten

“Na de zomervakantie ging Nick in Gent studeren. Ik miste hem verschrikkelijk. Hij op kot, ik nog in het middelbaar, evident was dat niet, maar Nick verzekerde me dat niemand aan mij kon tippen. En dus liet ik hem elke zondag vol vertrouwen vertrekken naar Gent.

Uiteindelijk wende het om een weekendrelatie te hebben. Toen ik het jaar erop zelf aan mijn hogere studies Toerisme begon, trok ik naar Hasselt. Ik was in die tijd best onzeker en wist dat als ik naar Gent zou gaan, ik me zou vastklampen aan Nick. Ik wilde net mijn eigen weg zoeken, zelfstandig zijn.

In Hasselt ging er een wereld voor me open. Van een onzekere tiener groeide ik uit tot een zelfbewuste jonge vrouw met heel eigen dromen: ik wilde de wereld ontdekken. Ook al was het weerzien met Nick in de weekends heerlijk, diep vanbinnen knaagde het. Nick had een heel ander toekomstplan: na zijn studies wilde hij zo snel mogelijk gaan werken om geld te verdienen. Hoe zou dat ooit te verenigen zijn met mijn plannen?

Bijna onmerkbaar groeiden we uit elkaar. Hoeveel ik ook van Nick hield, ik wilde vrij zijn om te experimenteren en om het leven te ontdekken. Tranen met tuiten huilden we toen ik het uitmaakte. Een relatie van drie jaar is niet niks, zeker niet op die leeftijd.”

Te laat

“Met een diploma Toerisme op zak lonkte het buitenland. Zeven maanden lang zou ik in Kreta gaan werken als hostess voor een touroperator. Maar alsof het lot ermee gemoeid was, liep ik net voor mijn vertrek Nick toevallig tegen het lijf in Hasselt, en we spraken die week nog opnieuw af en ja…. we brachten de nacht met elkaar door.

Vier dagen later zat ik op het vliegtuig naar Kreta zonder dat er beloftes waren gemaakt of gevoelens waren uitgesproken. Ik denk dat we geen van beiden durfden toe te geven hoeveel indruk de korte hereniging op ons had gemaakt. Maar met mijn vertrek naar het buitenland leek het toch hopeloos.

In Kreta nam het werk me van bij het begin helemaal in beslag, mijn dagen waren van ’s morgens tot ’s avonds gevuld. De vrije zondagen bracht ik met mijn collega Roos door op het strand. Op een van die namiddagen ging ons gesprek over voorbije liefdes. Ik vertelde dat ik drie jaar gelukkig was geweest met Nick en dat ik hem vlak voor mijn vertrek opnieuw ontmoet had.

Roos vond het een prachtig verhaal. ‘Je mag hem niet zomaar laten schieten’, drukte ze me op het hart. Die woorden deden me stilstaan bij wat ik echt voelde. Ik miste Nick. In een brief schreef ik wat ik voor hem voelde, dat ging toen nog zo in het pre-gsm-tijdperk.

Mijn plan was om de brief mee te geven met een vriendin die me een bezoekje zou brengen in Kreta. Ik wilde echt niet het risico lopen dat mijn liefdesverklaring tussen twee landen verloren zou gaan. Helaas liep dat anders dan verwacht. Van die vriendin kreeg ik te horen dat Nick intussen een relatie was begonnen. Ik was te laat. Mijn brief borg ik op in mijn koffer, om hem nooit meer te versturen.”

Getrouwd en gescheiden

“Ik likte mijn wonden en ging verder met mijn leven. Na Kreta volgden nog verschillende andere bestemmingen, en na vijf jaar kwam ik terug naar België. Ik vond werk in een reisbureau en ontmoette mijn man. Via via hoorde ik dat ook Nick intussen getrouwd was.

Ik kan niet zeggen dat ik ongelukkig was met mijn echtgenoot. Hans was zorgzaam. Kinderen hadden we spijtig genoeg niet, maar wel een rijk sociaal leven. Toch leefden we na een tijd meer als broer en zus naast elkaar. Omdat ik daarmee geen genoegen meer kon nemen, vroeg ik zes jaar geleden, na een huwelijk van een dikke 20 jaar, de scheiding aan.

Het single zijn voelde als een bevrijding. Ik volgde eindelijk die cursus pottenbakken die al zo lang op mijn bucket-list stond. En ik ging op vakantie naar Kreta. Het was daar, op de plaats waar ik zoveel jaar eerder had beseft dat hij misschien wel mijn grote liefde was, dat Nick voor het eerst weer in mijn gedachten opdoemde.

Ik herinnerde me hoeveel plezier we hadden samen. Hoe we dezelfde soort humor deelden en elkaar vaak begrepen zonder woorden. Jong en onbezonnen waren we toen, vol grootse plannen. Veel van die dromen had ik waargemaakt, dat wel, maar Nick was ik daardoor kwijtgespeeld.

Benieuwd om te ontdekken hoe het hem vergaan was, zocht ik hem op Facebook op. Nick bleek vader van twee volwassen zonen. En… hij was gescheiden. Mijn hart maakte een sprongetje. Impulsief stuurde ik hem een vriendschapsverzoek. Dezelfde dag stuurde hij mij het eerste bericht.

Hij bleek even nieuwsgierig naar mijn levensloop als ik naar de zijne. We hadden elkaar zoveel te vertellen, zoveel te vragen dat we elkaar móésten zien, zo snel mogelijk. Ik was bloednerveus toen ik het restaurant binnenstapte. Ik zag Nick meteen zitten: ouder maar nog steeds even knap. Breed glimlachend stapte ik op hem af, ik kon mijn blijdschap niet wegsteken.

Mijn zenuwen ebden weg vanaf het moment dat we elkaar in de armen vielen. Geen seconde was het onwennig. De dagen erna stuurden we elkaar zo belachelijk veel berichten dat we algauw opnieuw afspraken. Toen al wisten we dat we er opnieuw voor wilden gaan.”

Samen springen

“Twijfel of onzekerheid is er op geen enkel moment geweest tussen ons. En dat ziet onze omgeving ook. Iedereen is blij. Met Nicks zonen was het contact van in het begin hartelijk, ze komen regelmatig bij ons over de vloer. En onze ouders vinden het fantastisch dat we elkaar hebben teruggevonden.

Na een jaar kochten we al een huis samen, het was een perfect nieuw begin voor ons. Op de eerste avond in dat huis las ik de brief voor die ik hem dertig jaar eerder schreef. Ik had die al die tijd bijgehouden. ‘Je had hem moeten versturen’, reageerde hij met een krop in de keel. ‘Ik zou onmiddellijk op een vliegtuig naar Kreta gesprongen zijn.’

Maar wie zegt dat het dan had blijven duren? Ik ben net dankbaar voor onze verledens, ze hebben ons gevormd tot wie we nu zijn. Mijn huwelijk met Hans koester ik. Het huwelijk van Nick bracht twee geweldige zonen voort. En wij twee hebben nog een half leven om er samen het beste van te maken.”

Tekst: Renate Kerkhofs

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!