Eva (38): “Ik was 37 weken zwanger van Rowan toen ik plots geen beweging meer voelde. In het ziekenhuis bleef het ijzig stil tijdens de echo: de harttonen die ik elke keer had mogen horen, bleven uit. De dagen die volgden, waren onwezenlijk. Ik beviel van Rowan, moest een afscheid regelen en had zoveel keuzes te maken waar ik nog nooit bij had stilgestaan.”
De kraamzorg belde ik af. Dat leek me niet zinvol nu ik geen kind mee naar huis had kunnen nemen.
“Thuis was er ook nog ons lieve dochtertje van drie jaar: een kind dat een mama en een papa nodig had. Zorgen voor haar hield mijn man en mij in beweging, maar wie kon er zorgen voor ons? De kraamzorg belde ik af. Dat voelde niet meer zinvol nu ik geen kind mee naar huis had kunnen nemen. En daarbij: misschien stelde die wel de verkeerde vragen. Iemand van buitenaf nu in mijn huis, daar paste ik liever voor.”
Rauwe rouw
Rouwen is ongelooflijk uitputtend, zeker ook als pas bevallen vrouw. De hormonen raasden door mijn lijf, ik had net een bevalling achter de rug en er was het pure, rauwe gemis van dat babylijfje dat ik in mijn armen hoorde te hebben… Ik was heel dankbaar voor de hulp van mijn moeder. Twee hele weken lang bleef ze bij ons. Van de zorg voor mijn dochter tot naar de winkel gaan en eten maken: door haar praktische hulp kreeg ik de tijd om te rouwen en herinneringen te maken.
De hulp van mijn mama gaf me de ruimte om stil te staan bij mijn verlies. Dat was onbetaalbaar.”
Nood aan hulp
“Ik schreef die dagen veel in een dagboek dat ik begonnen was voor Rowan tijdens de zwangerschap. De ruimte die ik kreeg om stil te staan bij mijn verlies, was onbetaalbaar. Achteraf heb ik beseft dat mijn mama eigenlijk de hulp gaf die een kraamverzorgster normaal aan een gezin geeft. Ik had in die tijd zelf bovendien veel baat kunnen hebben bij een professional die, in tegenstelling tot mijn mama, geen verdriet had te verwerken en met wie ik ook mijn verhaal kon delen.”
Ik besefte dat een kraamverzorgster niet alleen helpt bij levende kindjes, maar ook bij mijn verdriet om mijn overleden zoontje.
“Na Rowan kreeg ik nog een gezond zoontje en toen koos ik wel opnieuw voor kraamzorg. Daar besefte ik dat een kraamverzorgster niet alleen helpt met de hulp voor levende kindjes, maar ook met de verwerking van het verdriet om mijn verloren zoontje, dat zo verbonden was met de geboorte van mijn nieuwe baby. En dat ik eigenlijk wél voor kraamzorg had moeten kiezen na de geboorte van Rowan. Van al mijn bevallingen had ik er net dan het meeste nood aan.”
Een nieuw inzicht, een nieuwe job
“Dat inzicht heeft voor mij een zaadje geplant dat drie jaar geleden is uitgekomen. Ik ben zelf kraamverzorgster geworden, omdat ik er wilde zijn voor álle gezinnen, of ze nu een baby thuis hebben of enkel in hun hart. Ik vind het een prachtige job. Met een mooi team ontzorgen we pas bevallen moeders en hun partner, op de manier die zij willen. We zijn allemaal opgeleid in omgaan met verlies, maar door mijn ervaring zal het bureau mij steeds als eerste contacteren als er een gezin is met een baby’tje dat overleed rond de geboorte. En als die ouders de kraamzorg willen afbellen, zullen ze hen vertellen dat kraamzorg er ook voor hén is, want zij zijn ook mama en papa geworden.”
Elke keer zijn de gezinnen dankbaar dat ik toch kom, omdat ik hun verdriet niet uit de weg ga.
“Natuurlijk is het intens om bij een gezin langs te gaan dat een kindje is verloren. Het is geen geheim dat ik Rowan ben verloren, maar het gaat over hún verhaal, niet het mijne. En elke keer zijn de gezinnen dankbaar dat ik toch kom. Omdat ik het verdriet niet uit de weg ga en hen bijvoorbeeld wel vraag naar hun bevallingsverhaal. Omdat ik met hen durf te praten over hun kindje. Omdat ze door met mij te praten zijn of haar naam mogen uitspreken. Als ouder ben je trots op je kind en ik laat hen die trots verwoorden, net als hun verdriet. Vanop een afstand, want ik ben geen oma of zus die zelf aan het rouwen is.”
De kleine dingen
“Doordat ik het zelf meemaakte, weet ik dat de kleine dingen vaak zwaar zijn. Naar de winkel gaan, bijvoorbeeld. Ik weet nog hoe moeilijk ik dat vond toen ik Rowan verloor. Want zouden de mensen het weten? Zouden ze me vragen waar mijn kindje was? Of zouden ze me uit de weg gaan, omdat ze geen blijf wisten met mijn verdriet? Dát drie maanden uit handen kunnen nemen van een mama, is onbetaalbaar. Of lekker eten maken. Voor buitenstaanders klinkt dat misschien banaal, maar het helpt rouwende ouders om opnieuw te kunnen genieten van iets alledaags. Of hen tijd geven een fotoalbum te maken van de veel te korte tijd dat hun baby’tje bij hen was.”
Als ik met mijn verhaal één ouder kan laten inzien dat ze zich mogen laten dragen door een kraamverzorgster na hun verlies, is het de moeite waard.
“Als kraamverzorgster is het onze taak om ouders te dragen zoals zij dat willen. Met luisteren of zwijgen. Met koken of poetsen. Met knuffelen of praten. Ik reik hen boeken aan die mij geholpen hebben als ze dat willen, ik luister en ik stel vragen. Rouwzorg bestaat niet in onze maatschappij, maar als ik met dit verhaal één ouder kan laten inzien dat ze zich mogen laten dragen door een kraamverzorgster na het verlies van hun baby, dan is het vertellen de moeite waard geweest. Het verhaal van mijn zoontje Rowan was eindeloos veel korter dan het had mogen zijn. Maar doordat ik dankzij hem deze stap gezet heb als kraamverzorgster, blijf ik er verder aan schrijven.”
Nog meer pakkende verhalen lezen?
