Myriam kampt met de gevolgen van een hersenbloeding

Door Carine Stevens

gisteren

Net na haar vijftigste verjaardag werd het leven van Myriam overhoop gehaald door een hersenbloeding. Ondanks het feit dat ze ondertussen voor een groot deel haar leven weer heeft kunnen oppikken, liepen haar hersenen toch onherstelbare schade op.

Myriam (53): “Het feest voor mijn vijftigste verjaardag, dat ik gaf op 16 oktober 2021, was zalig en onvergetelijk. Iedereen was er: familie, vrienden, buren, collega’s. Soms kijk ik nog eens naar de foto’s waarop ik vrolijk sta te dansen en zingen. Dan denk ik: dat was de oude Myriam. Amper vijf dagen later is mijn leven compleet gekanteld, waarna niets nog hetzelfde was.

Ik was aan het koken toen mijn rechterhand het ineens niet meer deed: ik had er geen gevoel meer in. Ik kreeg hoofdpijn en zakte ook door mijn rechterbeen. Toen ik mijn man wilde roepen, kreeg ik geen woord meer uitgebracht. Gelukkig zag hij meteen dat er iets mis was en heeft hij een ziekenwagen gebeld. Dat telefoontje is het laatste wat ik me van die avond herinner; daarna ging het licht uit.

Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, kwam er alleen wat onverstaanbaar gebrabbel uit mijn mond. De woorden zaten in mijn hoofd, maar ik kreeg ze niet meer uitgesproken

Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, kreeg ik te horen dat ik een hersenbloeding had gehad. Ik wilde vragen wat dat precies betekende, en waar mijn man was, maar er kwam alleen wat onverstaanbaar gebrabbel uit. Dat bleef zo, ook de volgende dagen en weken. De woorden zaten in mijn hoofd, maar ik kreeg ze niet meer uitgesproken, ook al besefte ik in het begin niet eens dat niemand me verstond.

Na drie weken ziekenhuis mocht ik naar huis, om van daaruit verder te revalideren. Ik was vol goede moed: als ik flink zou oefenen, kon ik vast snel de draad van mijn leven weer oppikken. Ik kreeg kine om opnieuw te leren stappen, want ik had krachtverlies in mijn rechterbeen. Op dat lopen heb ik heel erg ingezet, ik voelde me nog te jong voor een rollator of een stok.

Omdat mijn rechterhand gevoelloos was, moest ik me ook opnieuw leren wassen, aankleden, met mes en vork eten… Mijn automatische piloot was weg, zelfs bij de meest eenvoudige handelingen moest ik nadenken. Heel vermoeiend. Ook werd ik intensief begeleid door een logopediste. Samen met haar leerde ik om weer beter op woorden te komen en die goed uit te spreken.

Breuklijn

Mijn herstel verliep letterlijk met vallen en opstaan. Elke terugval, elke tegenslag haalde me onderuit. Ik voelde me kwetsbaar en hulpeloos. Als ik terugdacht aan mijn oude leven, aan de vrouw die ik was voor mijn hersenbloeding, begon ik te huilen. Mijn job bij een bank, mijn volleybalclub, mijn drukke sociale leven: dat alles behoorde tot een ander tijdperk. Ook de reisplannen die mijn man en ik hadden gesmeed nu de kinderen stilaan volwassen werden, konden we wel vergeten.

Na ongeveer een jaar van hard werken en veel gevloek, zweet en tranen kon ik weer behoorlijk stappen en mijn rechterhand weer gebruiken. Ook praten ging steeds beter. Maar er was ook veel dat ik níét meer kon. En dat is vandaag, meer dan drie jaar na mijn hersenbloeding, nog altijd zo.

Mensen zeggen me soms: ‘Wow, je bent er goed uit gekomen, ik merk niets aan je.’ Lief bedoeld, maar het klopt niet. Sommige delen van mijn brein zijn onherstelbaar beschadigd, met onzichtbare gevolgen. Zo ben ik chronisch vermoeid en loopt mijn batterij snel leeg. Van een avondje uit moet ik dagenlang bekomen. Ik heb veel last van concentratie- en geheugenproblemen. Informatie verwerken gaat trager, ik kan er mijn hoofd minder goed bijhouden, ben ook snel overprikkeld. Een gesprek volgen, vergt veel van me. Wil ik zelf iets zeggen, dan zit ik vaak te hakkelen en naar mijn woorden te zoeken, zeker als ik merk dat mensen ongeduldig worden.

Er is een voor en na in mijn leven. Ik rouw om wat ik kwijt ben, maar tegelijk besef ik ook dat ik ontzettend veel geluk heb gehad

Vroeger was ik best wel verbaal, ad rem en extravert. Nu ben ik stiller, meer in mezelf gekeerd. En ik huil sneller. Zeker bij een ontroerende film of zo, maar ook zonder aanleiding: soms slaat een lachbui zelfs gewoon om in tranen. Mijn vroegere werk bij de bank heb ik moeten opgeven; dat lukte niet meer wegens te complex en stresserend. Ik werk nu als verkoopster in een kledingwinkel. Halve dagen, meer gaat echt niet. Mijn hersenbloeding was een breuklijn in mijn leven, er is een voor en een na. Ik rouw om het stuk van mezelf dat ik kwijt ben, om mijn lichaam dat me in de steek heeft gelaten, om vrienden en collega’s die hebben afgehaakt, omdat ik niet meer ben wie ik was.

Tegelijk besef ik: ik ben er nog, en ik heb ontzettend veel geluk gehad. Ik prijs me gelukkig met mijn schat van een man, die meer dan ooit mijn rots in de branding is. Ook zijn leven is overhoopgegooid, maar zijn geduld is eindeloos en hij is me altijd graag blijven zien. Ook van mijn kinderen heb ik veel steun gekregen, en nog altijd. Als gezin zijn we zeker hechter geworden.

Als het erop aankomt, gaat het toch vooral dáárom, weet ik nu: om de mensen die je graag ziet, om de warmte waarmee je wordt omringd. Ik sta nu anders in het leven. Bewuster, minder jachtig. Ik heb leren loslaten, maak me minder snel druk om details. De oude Myriam is er niet meer, dat klopt. Maar als ik mijn zegeningen tel en vooruitkijk, slaag ik er steeds beter in om deze nieuwe versie van mezelf te accepteren.”