Mireille heeft een bevredigend seksleven met haar man, ondanks zijn kunstpenis
Mireille (68): “Mijn man en ik hebben altijd een goed seksleven gehad. Toen de kinderen het huis uitgingen, dachten we dat we zorgeloos zouden kunnen vrijen. Minder momenten waarop we gestoord konden worden, meer tijd om aan elkaar te geven. Maar rond zijn 45ste werd het voor mijn man minder gemakkelijk om een erectie te krijgen. Da’s misschien normaal rond deze leeftijd, dachten we.
Maar toen hij ook incontinentieproblemen kreeg, wisten we dat er iets meer aan de hand was. Op zijn 47 jaar ontdekte de dokter de reden van zijn problemen: een gezwel op zijn onderrug dat de gevoelszenuw aantastte. Eindelijk wisten we wat er mis was, maar jammer genoeg kon de dokter niet opereren. ‘De kunst van mijn job is ook om te weten wanneer ik ergens af moet blijven’, zei hij. ‘Ik zou je kunnen opereren, maar dan ga je in een rolstoel buiten.’
Daar stonden we dan, met de zekerheid dat de erectieproblemen van mijn man steeds erger zouden worden. Het lijkt misschien onbenullig, zeker omdat de gevolgen veel erger zouden zijn als de tumor kwaadaardig was, maar toch was het iets waar we ons als koppel zorgen in maakten.”
Zijn én mijn plezier
“De uroloog sprak ons moed in. ‘Jullie zijn nog te jong om seks af te schrijven’, zei hij. Hij raadde ons aan viagra te proberen en te blijven experimenteren. We moesten vanaf dan onze vrijpartijen plannen en het ging niet meer zo vlot als vroeger. Maar het was een gezamenlijk project, iets wat ons verbond en ook een grote intimiteit tussen ons bracht. Van de viagra kreeg mijn man hoofdpijn, dus kregen we enkele andere stalen mee van de dokter.
We planden intieme momenten in onze agenda in en bleven praten over wat wel ging en wat niet. Eigenlijk hebben we best veel plezier gehad in onze zoektocht. We ontdekten dat seks niet de daad alleen is, maar ook alles wat errond gebeurt. Het toeleven naar elkaar, het knuffelen, het praten over wat fijn voelde en wat niet.
Ik was zo gefocust op mijn man en hoe we zijn plezier konden terugbrengen, dat ik het mijne volledig uit het oog verloren was
Ik heb in die tijd ook veel steun gehad aan een vrouwvriendelijke seksshop in onze buurt. Ik was er nooit eerder binnengestapt, maar ik moest en zou alles proberen wat in onze mogelijkheid lag. Ik legde uit dat mijn man omwille van medische problemen weinig gevoel meer had en dat we ons seksleven toch actief wilden houden. ‘En jij? Heb jij wel nog gevoel?’, vroeg de eigenares me. Ik stond met mijn mond vol tanden. Ik was zo gefocust op mijn man en hoe we zijn plezier konden terugbrengen, dat ik het mijne volledig uit het oog verloren was.
Vanaf dan werd ook mijn plezier terug belangrijker, iets wat ook mijn man fijn vond. Het was niet zoals in de boekjes of zoals in de romantische films, maar we zochten wel samen, voor en met elkaar, een gulden middenweg.
Na enkele jaren was het gevoel volledig weg bij mijn man.
Een kunstpenis was de enige oplossing: een plastic buisje dat in de penis zit en aan de hand van een ‘derde bal’ stijf gepompt wordt met water. Alleen zo zou hij nog een erectie kunnen krijgen. Ik liet de beslissing over aan mijn man: hij moest weten of hij dit wilde of niet. Maar na vele uren, nachten en dagen erover gesproken te hebben, heeft hij de stap gezet. Hij zou zich zo meer man voelen, dus steunde ik hem daarin.”
Blijven lachen
“Door onze seksuele geschiedenis is er geen enkel taboe meer in onze relatie. En ook niet daarbuiten, wij praten openlijk over wat ons overkomen is. ‘Jullie zijn zo’n sterk koppel’, krijgen we te horen. Maar voor ons is dit normaal. Enkele jaren geleden ging ik door de menopauze, en daarna kreeg ik baarmoederkanker, en ook dat hebben we samen doorsparteld. Wij weten: niets is onoverkomelijk. En ja, we vrijen nog. Ik zie het als mijn man vlinders krijgt, en omgekeerd ook.
Onze intimiteit gaat erom dat we verbonden blijven met elkaar. Dat we samen proberen, mild zijn als het niet lukt en lachen met elkaar
Lukt het elke keer? Zeker niet. We zijn al blij als we drie keer per jaar echt penetratieseks hebben. Maar getallen zijn niet belangrijk voor ons, en dé daad ook niet. Onze intimiteit gaat erom dat we verbonden blijven met elkaar. Dat we samen proberen, mild zijn als het niet lukt en lachen met elkaar.
En vooral: gelukkig zijn met wat we wel hebben. Iedereen krijgt iets op zijn bord, en wij weten dat het gaat om hoe je met die zaken omgaat. Seks is niet het belangrijkste. Bij ons is het nu extreem, maar iedereen maakt het weleens mee in zijn of haar relatie dat het op seksueel vlak wat minder gaat. Het gaat erom dat je erover kunt praten met elkaar, en dat je een manier zoekt om verbonden te blijven. En dat kunnen wij als de beste.”
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!