Na haar scheiding verloor Martine de voogdij over haar kinderen. Nu, al die jaren later, ziet ze haar kinderen vaak en is ze trots op de volwassen personen die ze geworden zijn.

Martine (80): “Ik heb mij nooit goed gevoeld in mijn huwelijk. Mijn man Jan kwam uit een rijker milieu dan ik en dat liet mijn schoonfamilie me geen moment vergeten. Steunen deed mijn echtgenoot mij daar niet in, integendeel, op moeilijke momenten wees ook hij me op mijn ‘lagere’ afkomst. Jan was een harde werker die goed voor zijn gezin zorgde, maar liefdevol was hij niet. Dat alles woog zwaar op mijn zelfbeeld. Mijn kinderen, Rudy en Nathalie, waren mijn groot geluk, en voor hen hield ik vol, maar na vijftien jaar huwelijk werd het me te veel. Ik besloot voor mezelf te kiezen.

In die tijd waren scheidingen nog geen schering en inslag. Een vrouw met twee kinderen die haar huwelijk opblies, was een regelrechte schande, ongeacht de reden. Toen ik Jan vertelde dat ik hem wilde verlaten, zette hij me onmiddellijk aan de deur, zonder dat ik afscheid kon nemen van de kinderen. Vanaf dat moment bleef de toegang tot ons huis mij ontzegd. Ik verhuisde naar mijn vader en hoopte dat ik na verloop van tijd met Jan een regeling zou kunnen treffen over de kinderen. Maar hij bleef elk contact weigeren. Overdag hield ik me sterk. Ik had het druk met zoeken naar een job – die ik sneller dan verwacht vond in een kledingzaak – maar ’s nachts huilde ik bittere tranen. Het gemis van mijn kinderen sneed door mijn ziel. Hoewel ik het liever anders had gewild, liet Jan me geen andere optie dan naar de rechter te stappen.

Geen hap door de keel

Ik was ervan overtuigd dat de kinderen aan mij zouden toegewezen worden. Geen moment kwam het bij me op dat het ook wel eens anders zou kunnen uitdraaien. In eerste instantie oordeelde de rechter dat ze acht dagen bij mij, acht dagen bij hun papa zouden wonen. Het was een beslissing die me niet blij maakte, maar waar ik me bij kon neerleggen. Tenslotte hield Jan evenveel van de kinderen als ik en hadden zij ook hun vader nodig. Helaas bleef het daar niet bij. Mijn ex-schoonmoeder bracht luidkeels aan dat ik als alleenstaande, werkende moeder geen tijd had om voor mijn kroost te zorgen. Zij daarentegen was hele dagen thuis en aangezien ze in de buurt van haar zoon woonde, kon zij hem ondersteunen in de opvoeding.

De rechter had oren naar haar verhaal: tot mijn schrik herzag hij zijn oorspronkelijke besluit en werden de kinderen aan Jan toegekend. Slechts twee weekends per maand en de helft van de langere schoolvakanties mochten ze bij mij verblijven. Ik was volledig uit het lood geslagen. In de daaropvolgende weken kreeg ik nauwelijks een hap door mijn keel. Ik vermagerde zienderogen. Mijn enige lichtpuntje was dat ik Rudy en Nathalie gauw weer in mijn armen kon sluiten, twee dagen lang. De eerste keer dat ze bij mij kwamen, schreeuwde ik het uit van blijdschap. Toch was het ook even wennen. Er viel zoveel te zeggen. Ze waren opstandig, begrepen niet waarom ze mij zo lang niet meer hadden gezien. Ik probeerde hen uit te leggen dat dit niet mijn keuze was, dat ik niets liever wilde dan dat ze bij mij zouden wonen, maar of ze het begrepen, weet ik niet. Ze waren nog zo klein, de oudste tien jaar, de jongste slechts zeven.

De band is hersteld

In die periode leerde ik Jozef kennen, een weduwnaar zonder kinderen. Hij werd mijn steun en toeverlaat. Ik trok bij hem in en niet veel later trouwden we. Hij begreep mijn verdriet en was goed voor de kinderen. Naarmate de maanden voorbijgleden, merkte ik dat Rudy en Nathalie zich aanpasten aan de situatie. Het ongewone werd gewoon. En ook ik kon niet anders dan mij schikken in mijn lot. Elke keer als de kinderen bij ons waren, was het feest. We maakten uitstapjes, gingen naar de cinema, speelden urenlang gezelschapsspelletjes en gingen op familiebezoek. Hen op maandag in de vroege ochtend weer weg moeten brengen, was telkens verschrikkelijk, de wetenschap dat ik hen slechts twee weken later weer zou zien en horen hartverscheurend. Maar zoals dat vaak gaat in het leven, heelt de tijd veel.

Ik ben tachtig nu en intussen woon ik op enkele kilometers van zowel Rudy als Nathalie. Rudy is gelukkig getrouwd en vader van drie fantastische jongens. Nathalie heeft een fijne vriend en maakt carrière in de bedrijfswereld. Onze band werd pas zeventien jaar geleden heel hecht, nadat eerst hun vader en enkele jaren later ook Jozef stierf. Vanaf dat moment stond er niemand meer tussen ons in. Want Jan heeft me nooit kunnen vergeven en ook de relatie tussen Jozef en mijn dochter verliep stroever naarmate de jaren vorderden. Minstens één keer per week bellen en bezoeken ze mij nu. Inmiddels kunnen we, zonder wrok, praten over de tijd die we verloren. We aanvaarden dat het zo is gelopen en zijn in de eerste plaats dankbaar om wat we nu hebben. Mijn kinderen niet zelf kunnen opvoeden, heeft me intens veel verdriet gedaan, maar ik kan niet anders dan Jan nageven dat hij dat goed heeft gedaan. De kinderen zijn uitgegroeid tot geëngageerde volwassenen met het hart op de juiste plaats. Ik ben trots op hen.”

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!