Senne, Julie en Eva waagden de sprong en verlieten hun gouden kooi

Sommige jobs lijken bijna te mooi om op te geven. En toch lieten Senne, Julie en Eva het mooie loon of de jobzekerheid die ze jarenlang hadden achter zich.

Senne (30): “Hoewel mijn moeder al jarenlang vond dat ik iets in de sociale sector moest doen, studeerde ik biotechnologie – iets helemaal anders – en ging ik aan de slag in jobs die daarop aansloten. In de biotechbedrijven waar ik werkte, verdiende ik als starter meteen heel goed mijn boterham.

Bij het eerste bedrijf werkte ik in zware shiften, maar kon ik heel snel een basiskapitaal opbouwen. Het was toen volle coronaperiode, dus mijn sociaal leven was sowieso onbestaande. Maar omdat het ploegensysteem voor gezondheidsklachten zorgde, veranderde ik naar een job bij een ingenieursbureau. Opnieuw aan een mooi loon, met een gsm-abonnement, flexibele uren en veel vakantie. Ik kon thuiswerken en mocht geregeld op pad, de ideale combinatie.

Maar gaandeweg vond ik het steeds moeilijker om op te staan en aan mijn werkdag te beginnen. Waar ik vroeger de dag in sprong, moest ik me nu naar mijn werk sleuren. Ik was niet meer gemotiveerd, voelde me lui en ongelukkig. Ik ging minder sporten, was een minder fijne partner. Ik voelde me doelloos… Dit wilde ik niet, en al zeker niet aan het begin van mijn loopbaan.

Ik belandde bij een erg goede loopbaancoach, die me met de neus op de feiten drukte. Ik was niet zozeer wetenschappelijk aangelegd, maar wel héél sociaal. Ik moest met mensen werken, dat zou me opnieuw energie en jobplezier bezorgen.

Het was een echte eyeopener en iets wat mijn moeder dus al langer had gezien. Een opluchting ook, want ik dacht voor altijd vast te hangen aan mijn biotech-diploma. Dus begon ik te solliciteren… Vandaag werk ik in een maatwerkbedrijf met mensen met een fysieke en mentale beperking.

Mensen mogen oppeppen die een slechte dag hebben, dat is 100% wie ik ben. Deze job past echt bij me. Ik verdien maandelijks netto honderden euro’s minder en heb geen gsm-abonnement meer, maar ik kom sindsdien elke avond met meer energie thuis dan ik de dag ben gestart. Ik ben zo blij dat ik na een omweg in de juiste sector ben beland, en dan is een hoog loon – echt waar – bijkomstig.”

Eva (42): “Na mijn studies kon ik onmiddellijk starten bij de Europese Commissie, eerst als interim, dan met een contract van zes jaar. Aan blinkende voorwaarden: een hoog onbelast loon, veel verlof, een hospitalisatieverzekering, vijf maanden zwangerschapsverlof, de mogelijkheid om je kinderen aan de Europese school te laten studeren… Het was een job met status en de Europese bubbel in Brussel waarvan ik deel uitmaakte, was uniek en voelde heel fijn.

De job an sich was vooral administratief en weinig inhoudelijk, abstract ook, op een grootschalig niveau. Maar dat vond ik lange tijd geen probleem. De werknorm lag wel hoog: tot acht of negen uur ’s avonds doordoen was bij veel collega’s geen uitzondering.

Toen deed er zich een buitengewone kans voor: ik kon project-manager worden bij een ngo. Ik zou ook parttime werken, uiteraard aan een lager loon in een meer onzekere sector, maar het was ook meer op lokaal niveau, met direct resultaat van mijn werk. Het leek me bovendien betekenisvoller: ik zou er mogen meewerken aan het uitbouwen van een babytheek en het organiseren van repaircafés.

Mijn man, die als zelfstandige werkt, en ik hebben dit wel eerst goed doorgesproken. We zouden immers veel minder budget hebben. Maar ik wist ook: als ik deze kans niet grijp, roest ik vast in een carrière bij de Commissie, in een job die moeilijker combineerbaar zou zijn met een gezin en waar ik niet gelukkig van zou worden.

Mijn gouden kooi verlaten, betekende dat eerste jaar terugvallen op nul vakantiedagen en geen extralegale voordelen. Maar ik miste het niet echt, omdat ik ook veel terugkreeg: oprecht engagement, frisse energie en de flexibele uren, die me zo waardevol waren in die periode met kleine kinderen. Net omdat ik parttime werkte, kon ik mijn uren spreiden over de week, én kon ik thuiswerken – allebei not done bij de Commissie.

Ik zie nu zo duidelijk in hoe die job me belemmerd zou hebben in wat ik graag doe, maar ook in het moederschap zoals ik het wilde invullen. Na enkele ngo-jaren sprong ik nóg eens, naar een job als leerkracht. Opnieuw een nieuwe stiel, die tijd en geduld vraagt om te leren. Maar ook weer zo betekenisvol en met veel menselijk contact.

Of ik die status van een job bij de Europese Commissie niet mis? Nee. Een job is iets wat echt juist moet zitten, want het bepaalt je dagelijks geluk.”

Julie (33): “Ik werkte een aantal jaren in verschillende jobkantoren in verschillende rollen, en was heel goed geworden in sales en rekrutering. Maar er begon iets te knagen: mijn waarden en normen botsten steeds harder met de bedrijfscultuur. Ik moest mensen wegplukken uit hun job en hen verleiden met een minder leuke job in een minder leuk bedrijf. Ik moest oneerlijk zijn om mijn targets te halen en mijn eigen bonus te kunnen scoren, ten koste van het werkgeluk van iemand anders.

Dat wrong, en ging lijnrecht in tegen mijn principes. Toen enkele bedrijven me vroegen of ik – los van mijn eigen werkgever – op zoek wilde gaan naar kandidaten voor hun vacatures, begon het idee te rijpen om dit als zelfstandige te gaan doen.

Uiteraard ging dat gepaard met grote vragen. Wat als ik ziek werd? Dan had ik geen vangnet. En wat als het niet zou werken, kon ik dan terug in loondienst? Ik geef toe dat ik zonder mijn elf jaar ervaring nooit de stap had durven te zetten. Maar ik nam een goede boekhouder onder de arm, maakte samen met hem een financieel plan en ging ervoor.

Ik wist dat ik het financieel met veel minder zou moeten doen de eerste vijf jaar. Ik had geen bedrijfswagen meer, geen hospitalisatieverzekering, geen maaltijdcheques en niet meer de veilige zekerheid van een vast loon op het einde van de maand. En ik zou vanaf nu zelf voor mijn opdrachten moeten instaan. Dat was spannend, maar ik geloofde erin.

Ik ben gesprongen en heb het me nog geen seconde beklaagd. Ik kan nu zélf de klanten kiezen met wie ik werk en ik kan het op mijn manier doen – eerlijk, zonder onhaalbare en onethische targets. Met sommige klanten ga ik niet in zee, omdat hun voorwaarden niet oké zijn. Ik kan en mag hen weigeren, en dat doe ik ook.

De druk dat ik het zelf moet realiseren, voel ik wel. Net als de concurrentie; er zijn duizenden recruiters zoals ik, ik moet me onderscheiden en altijd op mijn best zijn. Wat ik ook nog moet leren, is de juiste balans vinden, niet te veel hooi op mijn vork nemen. Vakantie nemen is moeilijk, mijn gsm opzij leggen ook.

En ik heb ook de eenzame kant van het freelancersbestaan onderschat. Ik mis collega’s, daarom doe ik sinds kort af en toe aan co-working. Ik werd in mijn nieuwe statuut ook al flink op de proef gesteld. Zo kreeg ik vorig jaar huidkanker. Het gezwel werd op vrijdag verwijderd en op maandag was ik alweer aan het werk. In loondienst had ik enkele maanden kunnen thuisblijven.

Daarbovenop stormde het in mijn privéleven. Het zorgde voor dagen zonder focus, dagen dat ik nergens toe kwam. Maar ik liet die baaldagen toe en haalde het werk dan later in. Dat jaar had ik mijn slechtste omzet ooit, maar ik bleef ervoor gaan. Op geen enkel moment verloor ik mijn drive, daar ben ik wel trots op.

Het gevoel van vrijheid heeft me ook al veel energie teruggegeven. Ik verdien jaarlijks 35.000 euro bruto minder dan voorheen, dat is niet niks. Dus ja, ik kan me minder veroorloven. Vroeger ging ik op zaterdag en zondag op restaurant, nu niet meer. Vroeger reisde ik drie keer per jaar, nu één keer.

Maar ik ontdekte dat geluk ook gewoon gratis kan zijn. Samen volleyballen met mijn dochter, een spelletje rummikub spelen… Ik geniet echt meer van zulke momenten nu. Ik voel me gelukkiger en meer voldaan. Ik kan de job waar ik zo goed in ben op een eerlijkere manier doen, en da’s goud waard.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!