Groeten uit Zweden: “Het lijkt alsof er werkelijk niets meer bij kan in mijn hoofd. Is dat dan de gevreesde brainfog?”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Ken je dat gevoel, dat het lijkt alsof je hoofd helemaal vol zit? Geen verkoudheid deze keer, al had het deze tijd van het jaar perfect gekund, maar een kop vol dikke watten op de plekken die normaal voorbehouden zijn voor nieuwe dingen. Wil je je wijsheden aanvullen met nieuwe info, dan lijkt het alsof er eerst plaats gemaakt moet worden. Een beetje zoals je met je kleerkast doet als er alweer een nieuw seizoen aankomt.

Voor sommige dingen lijkt er echter geen plaats, hoe goed je ook opgeruimd hebt. Andere zaken lijken dan weer spoorloos verdwenen, terwijl je er zeker van bent dat je ze ergens in een lade onderaan hebt gestopt. Die uitpuilende, chaotische kleerkast, dat is mijn hoofd tegenwoordig.

Ik vergeet spullen die ze speciaal voor ons hadden klaargezet, op te halen, ik moet na vijf (!) maanden nog elke keer opnieuw kijken om hoe laat de training van de dochter gedaan is, ik vergeet rekeningen te betalen, ik ga er verkeerdelijk van uit dat ik mensen op de hoogte heb gebracht over afspraken en… ik miste een deadline. Hallo brainfog?

Mist in mijn hoofd

The struggle is real, de mist deed langzaam maar zeker zijn intrede in mijn hoofd. Dat het niet het begin is van een eindeloze ziekte, maar ‘gewoon’ een van de klachten die je gratis en voor niets krijgt bij de levensfase genoemd ‘overgang’ is enigszins geruststellend. Het is niet het einde, het is een fase, prent ik mezelf in. Ooit trekt de mist weer op.

In tussentijd moet mijn eerdere trots dat iedereen steeds op me kon bouwen, dat ik nooit iets vergat en een wandelende planner was, even plaatsmaken voor wat meer chaos. En oneindig veel post-its, briefjes, lijstjes en reminders, digitaal én op papier.

De toegenomen wanorde en de eindeloze lijstjes heb ik intussen omarmd. Er is echter één ding waar ik nog elke dag om vloek: het gebrek aan plek voor nieuwe woorden in mijn brein. Zweedse woorden meerbepaald. Terwijl ik me praktisch gezien doorgaans red in mijn nieuwe moedertaal, ben ik als liefhebber van het gesproken en geschreven woord vaak op zoek naar nieuwe manieren om me uit te drukken. Woorden die me een niveautje hoger zouden kunnen tillen, die deuren tot diepgaandere gesprekken kunnen openen. Maar de deuren van mijn hoofd blijven voorlopig onherroepelijk dicht, volgeboekt.

Meer zelfs, ook sommige lades met eerder opgeslagen woordjes zitten vast. Niet erg handig als je een nieuwe taal aan het leren bent. Dan sta je daar, midden in een gesprek, als een gek te zoeken naar dat ene Zweedse woord dat je in andere omstandigheden tien keer probleemloos herhaalt. Maar nu is het weg, foetsie, opgelost in de dichte mist. Triestig, en gênant! Maar vooral ook beangstigend. Wat als ook binnenkort de Nederlandse woorden niet meer vanzelf komen?

Voeding voor het brein

Ik besluit niet bij de pakken te blijven zitten en ga op zoek naar voeding voor het brein. Letterlijk, met walnoten, pure chocolade, vette vis en héél veel groenten, maar ook figuurlijk. In plaats van te blijven vloeken, zie ik het als een zegen, een kans. Om te blijven investeren in die nieuwe taal, en zo mijn brein fit te houden en de gevreesde brainfog te tackelen. Ik kocht het boek dat beweerde de 2500 meest gebruikte Zweedse woorden te bevatten, inclusief de tip om elke dag 28 nieuwe woorden te leren. Dat moet lukken, toch?

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!