In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Geen cadeautjes voor de juffen of meesters op de laatste schooldag werd uitdrukkelijk gevraagd. Een dikke knuffel en een vriendelijke dankjewel uit de mond van de kinderen is zoveel meer waard. Dat was de boodschap in een van de laatste mails van de school naar aanleiding van de skolavslutning, de laatste schooldag. Een heel bijzondere deze keer, want de jongste zwaait af, en dat betekent dat we de deur van de gezellige montessorischool voor altijd dichttrekken.
Deze school gaf exáct wat Elias en Stina toen nodig hadden: warmte en geborgenheid.
Enkel dankbaarheid op die laatste schooldag
Geen enkel cadeau zou kunnen uitdrukken hoe dankbaar ik ben dat Elias en Stina hun Zweeds avontuur mochten starten in deze school, en met deze mensen. Ik haalde het vorige week al aan, dat de verantwoordelijke toen dacht dat ze de kinderen niet zouden kunnen bieden wat ze nodig hadden, namelijk een apart klasje voor kinderen uit een ander land. Niets was minder waar.
De school gaf exáct wat Elias en Stina toen nodig hadden: warmte en geborgenheid. Een bemoedigend woord waar nodig, of een knuffel. En vooral vertrouwen en veiligheid. ‘Als de kinderen zich goed voelen, komt de rest vanzelf’, zei ik toen. En daar sta ik nog steeds voor de volle 100% achter.
‘Ga je de school missen?’, vroeg ik aan dochterlief op die laatste dag. Zonder enige twijfel en met een emotionele blik knikte ze. De school was haar tweede thuis, de juf die de laatste jaren met hen mee schoof een tweede mama. Op het laatste oudercontact vloeiden er traantjes bij Stina, en ook de juf had het zichtbaar moeilijk. Die zesdejaars waren zo’n fijne, warme en toffe bende, en ze waren er altijd voor elkaar.
Scholen geven me doorgaans stress, maar hier daalde een soort rust over me heen.
Ook Elias kijkt met warme herinneringen terug naar zijn eerste jaren op de Zweedse school. ‘Dat was de beste leraar die ik ooit heb gehad’, zegt hij nog vaak. De leerkracht over wie hij het heeft, kende België alleen van festivals als Pukkelpop en Graspop, waar hij een paar keer was geweest. Hij sprak dus geen Nederlands, maar legde alles heel geduldig uit in het Engels of vertaalde – via Google Translate – naar het Nederlands. Er was geen apart klasje, maar wel een overdaad aan goede wil en motivatie om dit project te doen slagen. Bovenal was er vertrouwen.
Ik herinner me nog het gevoel dat ik kreeg toen ik jaren geleden voor het eerste dat schooltje binnenstapte voor een kennismakingsgesprek met de kinderen. Scholen geven me doorgaans stress. De combinatie van schreeuwende en door elkaar lopende kinderen is nefast voor mijn hoogsensitieve zelve. Hier voelde ik het compleet tegenovergestelde: er daalde een soort rust over me heen. Het was er verbazingwekkend stil en er heerste een serene sfeer met gedimde lichten en zelfs kaarsjes. Iedereen deed zijn schoenen uit – ook de volwassenen! – en de kinderen konden op gezellige matten zitten of liggen, zelfs om aan taakjes te werken.
Als de kinderen zich goed voelen, komt de rest vanzelf. Ik blijf het herhalen omdat er zoveel waarheid in schuilt
Ik mocht de eerste maanden mee naar de klas met Stina, zodat ze zich wat meer op haar gemak zou voelen, maar de tijd haalde me in. Na slechts enkele weken bleek mijn aanwezigheid geheel overbodig en stuurde dochterlief me steeds vroeger weer naar huis. Na amper vier maanden sprak mijn kleine meid vloeiend Zweeds en deed ze mee in de klas alsof het nooit anders was geweest. Ik stond erbij en keek ernaar, vol trots en met een glimlach tot achter mijn oren.
‘Als de kinderen zich goed voelen, komt de rest vanzelf.’ Ik wil het graag blijven herhalen, omdat er zoveel waarheid in schuilt. Met meer dan één traantje nemen we op de laatste schooldag afscheid van deze warme mensen. Gelukkig ligt Stina’s nieuwe school om de hoek, en kan ze eender wanneer nog binnenlopen voor een babbel of een dikke knuffel.
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!