Groeten uit Zweden: “Ik ben nooit fan geweest van het traditionele dierenpark…”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Na het scannen van het toegangsbewijs gaat de grote poort open. Langzaam rijden we binnen, maximum 10 km per uur staat er. Het is niet gratis, maar in vergelijking met een traditioneel dierenpark, valt het erg goed mee. Bovendien mag je met je ticket zoveel rondjes rijden als je wilt.

Ware meesters in camouflage

Het safaripark ligt op slechts een half uurtje rijden van ons huis, maar het is nog maar de tweede keer dat we er kwamen. Ook al leven de dieren hier in hun natuurlijke omgeving, het blijft een beetje wringen. Ik ben nooit fan geweest van de zoo of het traditionele dierenpark, waar je van kooi naar kooi loopt, liefst mooi in het rijtje.

De kans dat fans van een dierenpark als de zoo van Antwerpen, waar de dieren zo dichtbij zitten dat je ze bijna kunt aaien, hier een lichte teleurstelling ervaren, is reëel. In hun natuurlijke omgeving betekent ook dat je soms met een geoefend oog moet kijken en vooral veel geduld moet uitoefenen. Het bordje aan het einde van het park dat zegt dat je nog een rondje mag rijden speelt hier handig op in. Niet gezien waar je voor kwam? Je krijgt een tweede kans.

Want dieren zijn meesters in camouflage, dat werd ook vandaag nog eens duidelijk. Als ze niet bewegen, zijn ze amper te zien. Vorige keer kwamen we speciaal voor de eland, en reden we drie rondjes, zonder succes. Ze waren er wel, maar in het dichte bos zijn ze amper zichtbaar. Hun poten lijken wel dunne boompjes.

Stond het geluk aan onze zijde, is mijn oog na die jaren in Zweden gewoon beter getraind door het speuren naar elanden in het wild of lag het aan het mooie weer? Feit is dat de koning van het woud een mooi plekje had gevonden voor een ontspannen moment in het zonnetje. Hij keek eens op, alsof hij ons begroette en na enkele foto’s een prettige verderzetting wenste.

Droomdate onder de sterren

De edelherten waren wat schuwer vandaag. Zij waren amper zichtbaar en trokken snel dieper het bos in toen onze auto dichterbij kwam. Toch maakte mijn hart een klein sprongetje bij het afchecken van de nummer twee op mijn lijstje van favorieten. Het heeft ook wat, het speuren. En het idee dat de dieren zich veilig kunnen terugtrekken als het te veel wordt, stelt me ergens ook gerust.

Om tegemoet te komen aan de veeleisende toerist, zijn er voederbakken geplaatst op strategische plekken, als ultiem lokmiddel. De bizons, moeflons en everzwijnen genieten duidelijk van deze geste en vertonen veel minder schuw gedrag. Elk zijn karakter zeker?

Sinds kort kun je ook overnachten in het park, in een glazen huis midden in de natuurlijke omgeving van de dieren. En ook al wringt ook dit gegeven een beetje, toch droom ik stiekem van de beleving van een heerlijk bed midden in de natuur. De perfecte manier om even volledig weg te zijn van de drukte en het natuurlijk ritme -van jezelf én de dieren – te volgen.

Voorlopig blijft het bij dromen, en hielden we het bij twee toertjes door het park. De tweede keer lag koning eland nog steeds op zijn vertrouwde plekje te genieten van de zon. Wij volgden zijn voorbeeld en zochten een plekje aan het water in het nabijgelegen natuurreservaat voor een zonovergoten picknick. Ook veel beesten daar, helaas van een ander – strontvervelend! – kaliber. Mijn zoemende en stekende vrienden hielden ook een feestje in het bos. En je raadt het al, ze moesten mij weer hebben…

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!