Misschien heb je in deze woelige coronatijden wat meer nood aan rust? Wel, dan kan ik je een portie stilte ten zeerste aanbevelen. Hier in Zweden heb ik geleerd dit te omarmen…
Luisteren naar de stilte op m’n smultronställe
“M’n favoriete plekje om te reflecteren of net alles even los te laten is aan de waterkant, waar je eindeloos in de verte kan staren. Heb jij ook een lievelingsplekje? Hier in Zweden noemen ze het een smultronställe , een woord dat voor mij pas betekenis kreeg toen we hier een tijdje woonden.
Wilde aardbeien
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het even geduurd heeft voor ik het in m’n hoofd geprent kreeg. Ik kon het aan niets verbinden. Het klonk als een vreemde opeenvolging van letters en klanken, tot ik hoorde dat een smultron een wilde aardbei is die hier volop groeit en waar iedereen dol op is. Een smultronställe is bijgevolg een plek waar deze vruchten groeien, voor veel mensen hun favoriete plaats.
Reflecterend water
Ik heb er wel meerdere om eerlijk te zijn, lievelingsplekjes, maar telkens met één constante: water. Ik kan het niet verklaren, maar water heeft een enorm rustgevend effect op me. Dan heb ik het niet over overvolle stranden of een cruiseschip met tienduizend anderen dat van de ene stad naar de andere vaart, maar een verlaten plekje dat je eerder toevallig ontdekte.
Zintuigen op scherp
Ik prijs me enorm gelukkig met de hoeveelheid aan dergelijke pareltjes hier, waar je kan luisteren naar de stilte en je zintuigen getriggerd worden om nieuwe dingen te ontdekken. Het klinkt best zweverig, maar eigenlijk is het heel eenvoudig en puur. Als je denkt dat het stil is, hoor je pas dingen die er voordien niet leken te zijn en lijkt het alsof ook je ogen en neus nieuwe vaardigheden ontwikkelen. De koffie in je thermos ruikt intenser, het lijkt of er net iets meer kaneel in je bulle zit en de wolken vertellen een verhaal terwijl ze voorbij drijven. In het begin een beetje overweldigend of soms zelfs beangstigend, want face it, we zijn dat niet gewoon, maar zo schoon.
Kinderen en natuur: een moeilijke vriendschap
Nog mooier dan aan de waterkant is het op het water. In een bootje naar het midden van een uitgestrekt meer peddelen en dan alles loslaten. Dit moet ook zowat het enige moment zijn dat zelfs de kinderen rust vinden. Gelukkig houden ze net zoveel van water en krijg je ze met het vooruitzicht op een kanotochtje wat makkelijker van hun schermen losgerukt. Ik moet eerlijk toegeven dat ik had gedacht dat ze hier in Zweden veel makkelijker voor de natuur zouden vallen, erdoor gebeten zijn zelfs. Kampen bouwen, ravotten, dingen ontdekken. Damn you, Minecraft en Tik Tok, jullie steken echt een serieuze stok in de wielen.
Dag digitaal!
Zou het in een wereld zonder die vooruitstrevende technologie makkelijker zijn, vraag ik me dan af. Of moet ik het positief bekijken en proberen te genieten van het feit dat Zweden een paradijs is op beide vlakken? Die twee werelden verzoenen lijkt op papier ideaal, maar in de realiteit is het soms een moeilijke oefening waarin de digitale wereld vaak wint. Behalve in de kano dan.
Geen vreemde dansjes of virtuele spelletjes, maar teamwork, zonder klagen of zeuren. Je wil namelijk allemaal hetzelfde: naar dat ene steigertje aan de andere kant van het meer waar je kunt zwemmen, even relaxen en een hapje eten. Tijdens het kanovaren bewegen de kinderen op een speelse en natuurlijke manier, maken ze hun hoofd leeg en genieten ze van de rust die de natuur biedt. Ik kan het niet genoeg herhalen: dank je Zweden, voor je schoonheid! Ik hoop dat we hier nog lang mogen van genieten.
Kram, Sara”