Groeten uit Zweden: “Als je het donker kent, apprecieer je het licht des te meer”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Opeens was ze daar, een eenzaam zonnestraaltje dat na drie grijze weken heel even door de wolkenmassa brak. Mijn hart maakte een sprongetje en mijn lichaam schreeuwde om wat vitamine D. Op zo’n moment is het een kwestie van alles te laten vallen, je schoenen aan te doen en naar buiten te trekken, al is het maar voor een kwartiertje. Want het is pas als het lang donker is, dat je het licht – en in dit geval de zon – écht apprecieert.

Het is donker in november

Het klinkt misschien wat zwaarmoedig, maar heel even laat ik het toe. Het is dan ook de moeilijkste tijd van het jaar. Het liefst noem ik het een tussenmaand, eentje van afscheid nemen van de warme gloed van de nazomer en verlangen naar het licht van de zon dat binnenkort op de sneeuw en de bevroren meren weerkaatst.

De seizoenen en tijden van licht en donker, die beleef je hier in Zweden nog veel intenser. Iets waarvoor ik – ook al lijkt het nu even niet zo – immens dankbaar ben. De dankbaarheid voor dat ene straaltje zon mag van mij gerust symbool staan voor een groter geheel.

Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik van kleine negatieve dingen, een grote grijze wolk maak. Mijn flutjeshaar waar ik vorige week zo somber over was, was enkele dagen geleden in de kappersstoel hét onderwerp van discussie. De vriendelijke kapster verwierp meteen mijn negativiteit: ergens onderaan goed verstopt vond ze zelfs een krulletje.

Lang leve dat verstopte krulletje, en dat straaltje zon.

Omarm wat goed gaat

Ik neem me voor om wat meer aandacht te schenken aan wat goed gaat. Als ik ‘s avonds doodmoe in de zetel plof en het nieuws opzet, dan besef ik pas hoe goed het hier is, hoe dankbaar ik mag zijn voor mijn gezin, mijn familie, mijn job en de plaats waar ik leef. Die vroege duisternis omarm ik met plezier.

Mijn hart breekt en de krop in de keel wordt elke dag groter op het moment dat ik die keiharde beelden zie van gebombardeerde huizen, bebloede kinderen en radeloze ouders. Geen enkele vezel in mijn lijf begrijpt hoe je dit onmenselijk lijden kunt verantwoorden voor een stukje grond, een godsdienst of een overtuiging.

Ik omarm niet enkel de duisternis en steek een gezellig kaarsje aan, ik omarm ook letterlijk mijn kinderen, die gezond en wel naast me in de zetel hangen. Focus op het licht, en je zult zien hoe mooi het is.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!