In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je elke week haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 40, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (12) en Stina (9). Ze ruilden hun stadswoning in Hasselt in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Dit is de moeilijkste periode van het jaar. Punt. Terwijl de zonnige beelden uit België m’n socialmediafeeds kleuren, is november hier miezerig en grijs. Net zoals vorige herfst trouwens, toen zelfs het triestige record van aantal zonuren sneuvelde: 2,2 in een hele maand tijd! Moet je je daarbij voorstellen dat de zon – als ze er is – ook al ondergaat om kwart voor vier in de namiddag.
ZOETS ALS MEDICIJN
Intussen heb ik van de Zweden geleerd om die donkere dagen te omarmen, met veel liefde en met nog meer lichtjes en kaarsen. Vorig jaar in november waren we nog onwetend over de verschrikkelijke periode die ons te wachten stond. In het pre-coronatijdperk kon een uitstapje naar een gezellige fika-plek me doen smelten. Ze zeggen weleens dat chocolade of ander zoets je hart verwarmt en je zorgen even doet vergeten.
Wel, een dampende kop koffie, vergezeld van een stuk kladdkaka of een andere Zweedse lekkernij, in een dromerige setting was vorig jaar zeker het beste medicijn tegen de herfstblues. Vandaag ligt dat een stuk moeilijker en vermijden we – zoals de aanbevelingen voorschrijven – zoveel mogelijk binnenruimtes.
GEZELLIG BINNEN EN BUITEN
Om het gezellige fika-gemis te compenseren doe ik m’n best om het thuis net zo gezellig te maken. Met kaarsen, en lampjes die vanzelf aangaan eens de duisternis intreedt. Heel af en toe sla ik zelfs aan het bakken, zoals op de nationale kladdkaka-dag bijvoorbeeld.
In de plaats van de warmte binnen op te zoeken roept de frisse buitenlucht, en dus trekken we met een tas vol nog lichtjes warme chocoladetaart en een thermos vol koffie het bos in. In m’n hoofd schijnt de zon en zie ik ons heerlijk op een steen aan het nabijgelegen riviertje zitten, met het kabbelende water als soundtrack.
In realiteit was het – wat dacht je? – grijs en miezerig en trokken we door de dichte bossen naar een grill- en picknickspot waar we konden schuilen. Geen kabbelend beekje, maar het zachte getik van regen en het geluid van de wind die door de bomen ruist.
Die donkere dagen omarmen betekent ook dat je je niet mag laten afschrikken door het weer. Dat klein beetje gemiezer zou vroeger voldoende geweest zijn om m’n stemming onder nul te brengen. No way dat ze me buiten kregen! Ik wachtte wel op een beter moment. Helaas worden we van de weerkaarten voor de komende dagen niet meteen vrolijk, dus zou dat wachten weleens héél lang kunnen duren.
Het vraagt een klik in je hoofd, een andere mindset misschien, maar het is niet onmogelijk. En als de zon dan toch besluit om door de wolken heen te breken – al is het maar voor heel even – is het puur genieten, met de ogen toe.
KLAMME HANDJES
Omgaan met donkere dagen: check! Maar van één ding krijg ik nog steeds zweethandjes en lichte paniekaanvallen: met de auto rijden als het pikkedonker is. Voor wie nog nooit in Zweden was: het zogenaamde ‘donker’ in België is niet te vergelijken met de avond of nacht hier. De wegen zijn niet verlicht en er staan amper huizen langs de kant van de baan. Je rijdt dus letterlijk in een groot zwart gat, waar op elk moment zomaar een beest kan opduiken. M’n remmen en reflexen zijn hier al meermaals getest, als er een ree (of twee) besliste om vlak voor m’n neus de baan over te steken. Hartslag meteen x 2!
Gelukkig waren het voorlopig enkel reetjes en eekhoorns die onbesuisd m’n pad kruisten en bleef ik gespaard van een nachtelijke ontmoeting met een eland. Nu begrijp ik waarom de Zweden ons zo vreemd aankeken toen we in het prille begin op zoek waren naar een plek waar elanden zaten. “Die wil je niet tegenkomen!”, antwoordden ze dan steevast. Die keer dat een Zweedse vriendin me vertelde dat ze ooit een ongeluk had met een eland, hier niet zo ver vandaan, vergeet ik nooit. Koplampen aan en dubbele focus als ik ‘s avonds de baan op moet!
Keep it safe!
Groeten uit Zweden,
Sara
NOG MEER VERHALEN UIT ZWEDEN:
- Groeten uit Zweden: “Hoe coronaproof is een puber in de herfstvakantie?”
- Groeten uit Zweden: “Als je 9-jarige dochter je wil leren naaien”
- Groeten uit Zweden: “De kunst van verantwoordelijkheid, dat leren ze hier op school”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!