In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 42, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (14) en Stina (11). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
“Mam, is het goed als ik naar de innebandy-match ga kijken samen met Lova?”, vraagt dochter Stina. Innebandy, het Zweeds voor floorball, is hot in Zweden en bijna elk dorp heeft een eigen club, zo ook het onze. De sporthal is voor de lokale jeugd dan ook de place to be. Ook op dat vlak heeft onze 11-jarige zich goed ingeburgerd. Heeft ze zelf geen match, dan staat ze paraat om te helpen tijdens de wedstrijd van de dames en sinds kort is ze ook fervent supporter van de herenploeg.
Heja byn!
Vrijdagavond. Ze trekt haar leukste jeans aan en de nieuwe supportershoodie van de club die ze afgelopen weekend op de kerstmarkt kocht. ‘1,2,3 byn’, prijkt in mooie letters op de rode trui, vrij vertaald als ‘1,2,3 dorp’. Dat dorpsgevoel hier in Zweden is toch even wennen als je een Belgische middelgrote stad gewoon bent. Meestal vind ik het gezellig en uitermate charmant, dat laagdrempelige ons-kent-ons-gevoel. Dat het leven voor de jeugd zich niet alleen op de smartphone, maar ook op het bankje voor de plaatselijke supermarkt of in de sporthal afspeelt, neem ik er graag bij.
De rustige, goed verlichte fietspaden naar de sporthal, de supermarkt of het strandje zijn in niets te vergelijken met het drukke stadsverkeer dat we vroeger als gezin met de fiets trotseerden
‘Dit heeft een hoog ‘Fucking Åmål’-gehalte, denk ik bij mezelf. Deze Zweedse artistieke puberfilm maakte in mijn late tienerjaren zoveel indruk op me dat de affiche een plaatsje boven mijn bed verdiende. De film speelt zich af in een typisch Zweeds provinciestadje waar zo goed als niets te beleven valt en de tieners zich bijgevolg zelf moeten vermaken. Naast het onderwerp – twee tienermeisjes die voor hun liefde voor elkaar uitkomen -, is het vooral de sfeer van de film die me na al die tijd is bijgebleven. Als je de smartphones wegdenkt, zou het zich net zo goed hier kunnen afspelen. Zelfs de jeans en sportieve hoodies zijn helemaal terug van even weggeweest.
Het veilige dorpsgevoel
Ik zie Stina, samen met het overbuurmeisje, op de fiets stappen en – druk tetterend en lachend – wegrijden. Er mag dan niet veel te doen zijn, het rustige en vredige dorp heeft ook z’n voordelen. De kinderen zijn zelfstandig en trekken, zonder onveiligheidsgevoel, overal te voet of met de fiets naartoe. Meer woorden dan ‘Zijn je lampjes opgeladen’ of ‘Heb je je fluovest bij je’ maak ik er niet aan vuil. De rustige, goed verlichte fietspaden naar de sporthal, de supermarkt of het strandje van het meer zijn in niets te vergelijken met het drukke stadsverkeer dat we vroeger als gezin met de fiets trotseerden.
Supporteren voor de eerste ploeg, samen met een zakje chips of een typisch Zweedse hotdog, is klaarblijkelijk wat de Zweedse jeugd gelukkig maakt op vrijdagavond.
M’n smartphone biept, een sms’je van de 11-jarige dochter. Dat ze wat later gaat zijn. Het zijn verlengingen en iedereen blijft nog wat hangen in de sporthal. De rest van haar teamgenoten zijn er ook en supporteren voor de eerste ploeg, samen met een zakje chips of een typische korv (Zweedse hotdog), is klaarblijkelijk wat de Zweedse jeugd gelukkig maakt op vrijdagavond.
Maakt het dorpsgevoel me te laks?
Terwijl ik op het punt sta een sms’je terug te sturen, vraag ik me af of het vredige dorpsgevoel me niet laks maakt. Is ze niet wat jong om zomaar alleen rond te trekken en simpelweg te laten weten ‘dat ze wat later is’? In de Belgische stadscontext zou ik heel wat strenger geweest zijn en haar op het afgesproken uur met de auto ophalen, verlengingen of niet. ‘Oké, amuseer je. En voorzichtig zijn als je naar huis fietst’ tik ik langzaam in.
Ik besef dat onze dochter al een jongedame is, die zeer binnenkort wel meer interesse zal vertonen in de spelers dan in het spel
Het rustige Zweedse dorp mag dan een hoog Fucking Åmal-gehalte hebben, ik besef dat ik er nog elke dag meer van ga houden, inclusief het hele sportieve gebeuren. ‘Ze hebben gewonnen!’, roept de dochter uitgelaten terwijl ze vrolijk de woonkamer binnenwandelt. Ze lacht. Met haar grote blauwe ogen, mooi golvende blonde haren en een gezonde blos op de wangen van het fietsen ziet ze er ineens veel ouder uit. Een jongedame, die zeer binnenkort wel meer interesse zal vertonen in de spelers dan in het spel. Benieuwd hoe onschuldig het dan nog zal zijn, dat ‘supporteren’ voor de jongens uit het dorp.
Nog meer verhalen uit Zweden:
- Groeten uit Zweden: “Als je de thermostaat een graad of twee lager zet, zal de kerstgezelligheid die verloren warmte moeten compenseren”.
- Groeten uit Zweden: “Vorige week verbraken we het warmterecord, nu stonden we op met sneeuw en chaos!”
- Groeten uit Zweden: “Zal hij zich volgend jaar op school wél begrepen voelen?”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!