Groeten uit Zweden: “Er zou een dreiging uitgesproken zijn, een schietpartij of iets gelijkaardigs. Meer info kwam er initieel niet”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Slechts enkele weken geleden speelde zich de ergste schietpartij in de Zweedse geschiedenis af, in een school voor volwassenenonderwijs in een middelgrote stad. Je kunt je voorstellen dat de sfeer in alle Zweedse scholen nog steeds erg gespannen is, en maatregelen zich opdringen. Daarnaast woedde ook een hevig debat: zijn kinderen minder angstig als ze weten wat ze moeten doen in geval van een ‘school shooting’ of gaat het om paniekzaaierij? Moet een dergelijk gruwelijk scenario met andere woorden standaard geoefend worden?

Politie op school na dreiging

Zelfs hier thuis bleken de meningen verdeeld. Bij Elias op school hadden ze zo’n scenario al ingeoefend, hij wist wat hij moest doen in geval van nood. Mijn moederhart was er niet gerust in en hoopte vurig dat hij die kennis nooit zou moeten gebruiken. “Stel je voor”, dacht ik nog, maar nog voor mijn hoofd in overdrive ging en allerhande doemscenario’s zou tentoonspreiden, wist ik mezelf te sussen. “Alles is veilig”, prentte ik mezelf in. Niemand had kunnen vermoeden dat slechts enkele dagen later mijn hart heel even zou stilstaan.

’s Morgens vroeg las manlief het onheilspellend bericht op de plaatselijke nieuwssites: een middelbare school, op slechts 200 meter van die van Elias, werd onmiddellijk gesloten en alle leerlingen werden naar huis gestuurd. De politie was ter plaatse en er was ook verhoogde waakzaamheid in alle andere scholen in de stad. Er zou een dreiging uitgesproken zijn, een schietpartij of iets gelijkaardigs. Meer info kwam er initieel niet.

Even later stuurt Elias me een bericht dat er ook bij hen politie op school is, en dat alle deuren gesloten zijn, met uitzondering van één ingang die streng bewaakt wordt. Wat er op zo’n moment in je brein gebeurt, is amper te beschrijven. Ik wandelde onrustig van mijn bureau naar de keuken en tankte nog wat koffie. “Ben je oké?”, stuur ik hem lichtjes in paniek. “Als ik straks thuiskom, dan wel” verschijnt er op m’n schermpje. Hij probeert het niet al te serieus op te nemen, maar het lachen vergaat je op zo’n moment. Dat beseft hij gelukkig en stuurt al snel: “Ik weet wat te doen als ik iets hoor.”

Echte dreiging of slechte grap?

Ook al was ik initieel geen fan, op dat eigenste moment was ik enkel dankbaar voor die ingeoefende noodprocedure. En dat de politie het zekere voor het onzekere nam en de dreiging serieus nam op een correcte manier aanpakte. Of het uiteindelijk om een potentieel ernstig gevaar ging of een dwaze uitspraak van een grappenmaker, zullen we misschien nooit weten.

Dat de spanning te snijden was en is, bleek enkele dagen later opnieuw, toen brandweer, politie en ziekenwagens massaal naar de school van Elias gestuurd werden. Iemand van de leerlingen zou een schot gehoord hebben, waardoor alle alarmbellen afgingen. Achteraf bleek het om het iets te enthousiast leegmaken van een container te gaan, dat nogal luid klonk. Paniek was er niet, en de klas van Elias, die druk aan het oefenen was in de aula voor de theatervoorstelling van Shakespeare die enkele dagen later zou plaatsvinden, had er zelfs niets van gemerkt.

“Are you sure that we are awake? It seems to me that yet we sleep, we dream”, klinkt het in het theaterstuk. En zo voelde deze potentiële dreiging ook, als een slechte droom. Een nachtmerrie waaruit je snel wilt ontwaken.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!