Groeten uit Zweden: “Op die eerste lentedag besefte ik: ik heb de echte winter gemist”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Buiten in het zonnetje een kopje koffie drinken, dat stond met stip bovenaan de planning voor afgelopen weekend. De temperaturen zouden hier in het hoge noorden niet flirten met de 20 graden zoals bij jullie vorige week, maar die eerste lentezonnestralen doen net zoveel deugd als een warme douche na een kille ochtendwandeling in de winter.

Hallo lente!

Toen de weerapps vier dagen op rij volle zon en meer dan 10 graden aangaven, twijfelden we geen seconde. De buitenzetel met al veel te veel jaren op de teller werd vanonder het winterzeil gehaald en strategisch op het warmste plekje van het terras geplaatst. Met het bos als buur heb je doorgaans wat meer geduld nodig om van die eerste zonnestralen te genieten, maar de dag dat de zon eindelijk hoog genoeg staat om boven de hoge bomen uit te komen, is het feest eens zo groot.

Dit jaar ben ik meer dan ooit klaar voor de lente, en dat komt grotendeels omdat de echte winter uitbleef dit jaar. Ik ben geen wintermens van nature, maar toch kon ik me elk jaar optrekken aan de perioden met sneeuw, vrieskou en stralend blauwe hemels. De magie van de bevroren meren, om vanop afstand naar te kijken of heerlijk op te wandelen. Gefascineerd staren naar de zon die de ijskristallen op het water laat schitteren, tot de vrieskou je een schop onder je kont geeft en je snel warmere oorden opzoekt. Zelfs de sneeuw, die de donkere maanden dankzij zijn reflectie lichter maakt en je uitnodigt om naar buiten te trekken, liet zich amper zien afgelopen winter.

En dat gemis van een echte, stevige winter deed meer met me dan ik had durven vermoeden. Voor het eerst viel het druilerige novemberweer dat tot februari aanhield me zwaar. Dit was niet het Zweden dat ik de afgelopen jaren mocht ervaren. Ook de Zweed klaagde steen en been, vol nostalgie naar de échte winters die hij als kind mocht beleven.

Of toch nog een echte winter?

Het weer had het niet enkel op mijn gemoed gemunt, ook mijn lijf leek te sputteren en te kraken. Was het een tekort aan vitamine D dat ervoor zorgde dat de ziektekiemen moeiteloos van de ene persoon in het gezin op de andere overgingen, geen ruimte latend om even op krachten te komen? Die welbekende ziektecarrousel had ervoor gezorgd dat ik de laatste tijd te veel tijd binnen had doorgebracht, en dat voelde ik in elke vezel van mijn lijf.

Het vroege lenteweekend kwam als geroepen. En ook al koesterde ik tot vorige week de ijdele hoop dat de échte winterprik nog zou komen – het was tenslotte nog maar begin maart -, was het nu tijd om de knop om te draaien en vooruit te kijken. Liefst van al met mijn hoofd in het zonnetje, genietend van die hoognodige vitamine D die lijf en leden van voldoende kracht moet voorzien om de volgende uitdaging aan te kunnen. Zweden kent namelijk een vijfde seizoen, waarin je de ene dag zonder jas van de lentezon geniet en de volgende alweer sneeuw staat te scheppen.

Benieuwd naar wat komen gaat!

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!