Sara
Groeten uit Zweden: “Een kaarsje branden voor geluk is een traditie die ik graag verderzet”
In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Ik hou enorm van gezellige lampjes en prachtige kaarsen. Zeker nu de dagen steeds korter worden, brengen ze letterlijk licht, maar zelfs ook warmte in de duisternis. Met twee katten in huis zijn echte kaarsen doorgaans geen goed idee, maar voor één bepaalde gelegenheid maak ik graag een uitzondering: de dag dat de kinderen een belangrijke toets hebben.
Een kaarsje branden voor geluk
Je zou het gebaar van een kaarsje branden voor iets of iemand met het geloof of de kerk kunnen associëren, maar daar heb ik persoonlijk eerder weinig voeling mee. Voor mij is het eerder een universeel gegeven, een beeld dat aantoont dat je aan iemand denkt en dat beetje extra steun zijn of haar richting uitstuurt.
‘Vergeet mijn kaarsje niet, hé, mama’, fluistert ze zacht op de dag van haar toets
Als klein meisje geloofde ik er steevast in dat het kaarsje dat mama aanstak tijdens de examens geluk bracht. Als ik het even niet meer wist of ik panikeerde, probeerde ik me haar bureau op kantoor voor te stellen, met een brandend kaarsje erop. Het bracht me tot rust en zorgde ervoor dat ik de paniek overwon en vol kalmte de rest van het examen kon afwerken. Alleen al de gedachte dat er iemand was die in je geloofde, aan je dacht en je een portie geluk toewenst was voldoende. Die traditie zet ik met veel liefde voort.
Ze hadden ermee kunnen lachen, die tieners van me. Natuurlijk zorgt dat glimmend vlammetje er niet voor dat je moeiteloos een A haalt op elke toets. Zij weten dat, ik weet dat, en toch volgt er deze keer geen puberaal commentaar. Vooral Stina, die sinds dit jaar pas écht weet wat studeren is nu ze in högstadiet (vergelijkbaar met de eerste jaren van het middelbaar) zit, herinnert me er de ochtend van haar toets steevast aan. ‘Vergeet mijn kaarsje niet, hé, mama’, fluistert ze dan zacht.
Ik vind het belangrijk om deze tradities, zoals het kaarsje branden, bewust te omarmen. Ze zorgen voor warme herinneringen en een gevoel van verbondenheid.
Tradities verderzetten
Ergens hoop ik dat ik later ook voor mijn kleinkinderen kaarsjes mag branden. Of dat Elias en Stina dit liefdevol ritueel verderzetten. Hoe ouder ik word, hoe meer belang ik lijk te hechten aan tradities of rituelen zoals deze. Is het de nostalgie die zich langzaam meester maakt over mijn gevoelens? Of is het mijn manier om de familie uit België in gedachten wat dichterbij te halen?
Wat de reden ook is, ik kies ervoor de bestaande tradities bewust te omarmen en naar waarde te schatten. Grote dingen, maar ook kleine ritueeltjes, zoals ‘ik hou van jou’ zeggen voor je gaat slapen, op vrijdag pizza voor de televisie eten, steeds dezelfde film kijken met kerst, uitgebreid ontbijten op zondag, te veel eclairs eten als we op bezoek in België zijn, … Het zijn stuk voor stuk leuke dingen die zorgen voor warme herinneringen en een gevoel van verbondenheid. Net zoals het kaarsje dat brandt hier op de vensterbank…
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!