In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
‘Alles is goed verlopen, we komen zo naar huis’, stuurde hij vanuit het ziekenhuis. Het was mijn man die bij dochter Stina was gebleven toen ze moest geopereerd worden aan een tand die verkeerd aan het groeien was, tot in de operatiezaal zelf. Vanaf nu was het aan mij. De zetel was ingericht met gezellige kussens en een zacht dekentje, haar favoriete Netflix-serie stond klaar en de diepvries zat vol met lekkere ijsjes, in alle mogelijke kleuren en smaken.
Kalm? Ik niet!
Ik had mijn agenda vrijgemaakt en was klaar voor een paar dagen mama-dochter tijd. Eens Stina weer thuis was, keken we samen naar ‘Gilmore Girls’ -hallo nostalgie!-, aten in de zetel en bediende ik dochterlief op al haar wenken. ‘Nóg een ijsje? Tuurlijk, schat!, ‘Zin in chocomousse? Geen probleem!’, ‘Liever appelmoes? Wacht, ik pluk snel wat appels in de tuin!’
Het is toch normaal dat je álles doet voor je dochter die net geopereerd is? Of wilde ik mijn schuldgevoel afkopen, dat ík er niet was daar in die operatiezaal om haar gerust te stellen en over haar been te wrijven. Want dat is wat mama’s doen, toch? De kinderen weten het intussen: ik ben niet goed in die dingen. Dokterspraktijken en ziekenhuizen –de lichten, de geluiden, de geur!- ze bezorgen me stress. En die stress breng ik – onbewust – over op de kinderen.
Ik blijf niet rustig in een ziekenhuis. En die stress breng ik onbewust over op de kinderen…
Een paar jaar geleden liep Elias stomweg met zijn hoofd tegen een openstaand raam (ja, hier in Zweden gaan die naar buiten open, voor de veiligheid). Toen het duidelijk werd dat de wonde genaaid moest worden, zei hij resoluut ‘Papa zal wel meegaan, die bllijft kalm, jij panikeert alleen maar’. Gelijk had hij, zelfs met een bebloed hoofd dacht hij helderder na dan ik. Gelukkig was er mijn man er ook, die wél kalm blijft op zo’n moment…
Ik heb me er al vaak schuldig over gevoeld. Wat voor mama ben ik eigenlijk? Voor ik er erg in heb, zie ik alleen nog maar de dingen die ik niet kan, of niet goed doe, en dwarrel ik langzaam af in die neerwaartse spiraal.
Ik en hij, iedereen blij
We verdelen de taken op het gevoel, en dat is prima, besef ik nu. Zolang je met twee bent, hoef je niet in alles goed te zijn
Stina kruipt wat dichter tegen me aan en geniet zichtbaar van de extra aandacht die ze krijgt en het engelengeduld dat ik blijf vertonen telkens als ze me nodig heeft. Op dat moment besef ik dat Phil en ik de taken op ons gevoel, maar ook op een verstandige manier verdelen. Wat geduld betreft, durf ik stellen dat hij meer vooraan stond toen het werd uitgedeeld. Hebben Elias of Stina een probleem, of willen ze praten over de dingen die hen bezighouden, dan weten ze mij te vinden. Zeker ‘s avonds laat, of ‘s nachts, dan zakt het geduldgehalte van manlief steevast onder nul. Mijn kant van het bed is in het geval van nachtelijke issues of existentiële vragen die plots opduiken de veiligere optie, en ook dat weten de kinderen.
Zo zijn er nog duizend-en-een dingen die op een heel natuurlijke manier verdeeld worden hier, als het gaat over taakjes in het huishouden, maar ook wat de kinderen betreft. En dat is prima zo. Zolang je met twee bent om de boel draaiende te houden, hoef je niet in alles goed te zijn en mag je gerust eens terugvallen op die ander.
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!